Πώς την πάτησε η κυβέρνηση με τη «Συναυλία Ειρήνης»
Θα ήθελα πολύ να ξέρω ποιος από το κυβερνητικό επιτελείο συνέλαβε την ατυχή ιδέα να
προτείνει την αντιπαράθεση με τη «Συναυλία Ειρήνης» -και ένα σημαντικό μέρος του
καλλιτεχνικού κόσμου- ως προνομιακό πεδίο για κομματική εκμετάλλευση.
Μέρες τώρα, παρακολουθούσα με έκπληξη την κυβέρνηση και τους επικοινωνιακούς
βραχίονές της να επενδύουν μαχητικά σε μια καμπάνια εναντίον της «Συναυλίας Ειρήνης»
που διοργάνωσε η «Αλληλεγγύη για όλους», με αθρόα συμμετοχή ενός ευρύτατου
φάσματος δημοφιλών καλλιτεχνών.
Η όλη υπόθεση θύμιζε μέρες το 2015, «Ναι, αλλά δεν αναφέρετε ποιος είναι ο θύτης και
ποιος το θύμα», «Θέλετε να ξεπλύνετε τον Πούτιν», «Δεν πρόκειται για συναυλία ειρήνης,
αλλά για κομματική κινητοποίηση».
Όλ’ αυτά για μια αντιπολεμική πολιτιστική εκδήλωση, σε ένα θέμα όπου -αν εξαιρέσει
κανείς τη σπουδή στην αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού προς τους Ουκρανούς- υπήρξε
σε γενικές γραμμές συμφωνία μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.
Εντάξει, είναι σαφές ότι επρόκειτο για μια απόπειρα να μετατεθεί η προσοχή της κοινωνίας
από όλα τα άλλα μεγάλα προβλήματα της περιόδου, την ακρίβεια, τον ενεργειακό
στραγγαλισμό της οικονομίας και των νοικοκυριών, την πορεία της πανδημίας, την
αδυναμία της κυβέρνησης να παίξει κάποιο ρόλο στη διεθνή σκηνή. Αυτό που είναι
ακατανόητο είναι γιατί πίστεψαν ότι μια εκδήλωση για την ειρήνη, και μάλιστα με τη
συγκεκριμένη σύνθεση, αποτελούσε πεδίο ευνοϊκό για την κυβερνητική πλευρά. Έλλειψη
ψυχραιμίας, έλλειψη πολιτικού κριτηρίου. Ίσως να τους παρέσυρε η εμπρηστική
αρθρογραφία του καθηγητή κ. Καλύβα. Ίσως, πάλι, η απειρία τους σε ό,τι σχετίζεται με το
κίνημα ειρήνης και η αυθόρμητη αποστροφή τους προς αυτό.
Παρακολούθησα χθες βράδυ ολόκληρη τη συναυλία και ήταν από την πρώτη στιγμή
φανερό ότι όλη η παραφιλολογία των ημερών είχε καταρρεύσει. Κανένα ξέπλυμα του
Πούτιν, καμία κομματικοποίηση της εκδήλωσης. Οι καλλιτέχνες έδειχναν να συμμετέχουν
με ενθουσιασμό επειδή ήταν σύμφωνοι με το αντιπολεμικό πλαίσιο που είχε εξαρχής τεθεί,
και έχοντας απορρίψει συνειδητά οποιαδήποτε μονομερή καταδίκη της Ρωσίας που απλώς
θα κινούνταν σε ένα τυπικό νατοϊκό –και μάλλον φιλοπόλεμο- πλαίσιο. Το πλήθος ήταν
μεγάλο και οι σημαίες που κυμάτιζαν ήταν οι τρίχρωμες της ειρήνης και όχι οι δίχρωμες της
Ουκρανίας.
Ήταν τόση η αυτοπεποίθηση των καλλιτεχνών και των διοργανωτών, ώστε δεν μπήκαν καν
στην πειρασμό να συνεχίσουν την κόντρα με την κυβερνητική ρητορική.
Τα πιο θερμά συγχαρητήριά μου προς την κυβέρνηση για την έξυπνη επικοινωνιακή
επιλογή της. Μου θύμισε, κατ’ αναλογίαν, εκείνη την πανέξυπνη απόφαση για το κλείσιμο
της ΕΡΤ.
Διαβάστε επίσης:
Τελικά έγινε η συναυλία ρε παιδιά;
Η ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας από τη Ρωσία και το χαμένο πλεονέκτημα του λιγνίτη
