Ενα δεύτερο Brexit στο μυαλό τους
Παρακολουθώντας κανείς τις προελογικές εκστρατείες των δυο διεκδικητών της ηγεσίας των Βρετανών Συντηρητικών και ταυτόχρονα και της πρωθυπουργίας της χώρας αναρωτιέται μήπως τελικά η Βρετανία παραμένει ακόμα μέλος της ΕΕ. Τόσο η πρώην υπουργός Εξωτερικών Λιζ Τρας όσο και ο πρώην υπουργός Οικονομικών Ρίσι Σούνακ έχουν αναγάγει σε κορυφαίο θέμα της προσωπικής τους ατζέντας την αποψίλωση όλων των «καταλοίπων» της παρουσίας της χώρας εντός ΕΕ.
Στην ουσία μιλούν για κάποιου είδους «δεύτερο Brexit». Τη ίδια στιγμή οι Βρετανοί πρέπει να υπομείνουν ώρες σε ουρές έξω από το Ντόβερ για να μπορέσουν να ταξιδέψουν στην… Ευρώπη για διακοπές και κάποιοι από αυτούς καταριώνται ακριβώς το… πρώτο Brexit. Αλλά τελικά δεν είναι αυτοί που αποφασίζουν.
Τρας και Σούνακ δείχνουν επί της ουσίας να ακολουθούν την παλιά δοκιμασμένη συνταγή του Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό οικοδόμησε την καριέρα του και κυρίως την αναρρίχησή του στην πρωθυπουργία ακριβώς στην φανατική προώθηση της ιδέας αποχώρησης της χώρας από την ΕΕ.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι η Τρας είχε τότε ταχθεί υπέρ της παραμονής στην Ενωση, αλλά τώρα υπόσχεται να καταργήσει με διαδικασίες εξπρές οποιαδήποτε νομοθεσία ή κανονισμό παραπέμπει στο ευρωπαϊκό Δίκαιο. Ο αντίπαλός της Σούνακ αντεπιτίθεται, λέγοντας ότι όποιος θέλει να φέρει πραγματικά εις πέρας το Brexit θα πρέπει να ανήκει σε εκείνους που το πίστεψαν και το υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή.
Απαρατήρητο δεν έχει περάσει από «μη στρατευμένους» δημοσιογράφους ότι αυτό που και οι δύο υπόσχονται έρχεται σε αντίθεση με ένα βασικό συστατικό από το επίσης κοινό στον πυρήνα του νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά τους. Ο περιορισμός του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, το περιβόητο «λιγότερο κράτος», που πάντα συνήθιζε να κάνει σημαία της η Δεξιά παγκοσμίως καθιστά μάλλον δύσκολη την ταχεία νομοθετική μεταρρύθμιση, που και οι δύο επαγγέλονται. Ο αρμόδιος για ζητήματα Brexit υφυπουργός υπολογίζει ότι για να ελεγχθούν και καταργηθούν οι περίπου 2.000 νόμοι «κληρονομιά» της ΕΕ θα φτάσει στην καλύτερη περίπτωση το 2026.
Στην ουσία λοιπόν και η Τρας και ο Σούνακ πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αλλά αυτό δεν είναι άσχετο με το εκλογικό σώμα στο οποίο απευθύνονται. Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να λένε ότι θέλουν και προς το παρόν να δίνουν ένα σαφές προβάδισμα στην Τρας, αλλά αυτοί που θα κρίνουν το νικητή είναι τα 200.000 μέλη του κόμματος. Ενα πολύ μικρό κομμάτι της κοινωνίας «παραδοσιακό» και μάλλον γερασμένο. Αυτό που σε μεγάλο βαθμό ψήφισε με γνώμονα το σύνθημα να «ξαναπάρουμε πίσω τον έλεγχο» το 2016.
Το δεύτερο προεκλογικό ζήτημα των δύο μονομάχων «ποιος θα μπορέσει να νικήσει τον Κιρ Στάρμερ» ηγέτη των Εργατικών στις επόμενες εκλογές έχει προς το παρόν μπει σε δεύτερη μοίρα.
Σε μεγάλο βαθμό μοιάζει λίγο με δονκιχωτισμό. Οι συντηρητικοί συνεχίζουν να κυνηγούν έναν ανεμόμυλο, που έχει πλέον πέσει. Τραβούν κουπί λες, για να μπορέσουν να απομακρύνουν το νησί τους ακόμα περισσότερο από την Ευρώπη. Αντί να ασχοληθούν με την νέα πραγματικότητα και τα όποια προβλήματα, που αναμφίβολα έφερε το Brexit προσπαθούν να πείσουν ότι η λύση για όλα τα προβλήματα είναι ο ολοκληρωτικός «αποευρωπαϊσμός» τους.
Αυτό πάντως καλό θα είναι να το μελετήσουν λίγο στις Βρυξέλλες. Οσο και αν δεν το παραδέχονται δημοσίως είναι σαφές ότι το ειδικό βάρος της ΕΕ δεν είναι πια το ίδιο μετά την αποχώρηση της Βρετανίας. Το να επιμένει επίσης τόσο φανατικά στην γραμμή «απεξάρτησης» από την ΕΕ το κόμμα που εκφράζει το βρετανικό κεφάλαιο δε μπορεί να είναι απλώς ζήτημα εμμονής και ιδεοληψίας. Οπως δε μπορεί να κρύβονται αιωνίως κάτω από το χαλί τα προβλήματα συνοχής της Ευρώπης, που η αλήθεια είναι ότι το Λονδίνο κάνει ότι μπορεί για να τα διογκώσει σε κάθε ευκαιρία, όπως τώρα με τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Νεότητα δε σημαίνει πάντα νέες ιδέες
