Ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου με τον πρώην ομόλογό του της Γερμανίας, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.
Η οργή των γερμανικών Μέσων έχει στραφεί εσχάτως εναντίον του πρώην καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος παραμένει φίλος του Βλαντίμιρ Πούτιν και «υπάλληλος» εταιριών όπως η Rosneft και η Gazprom. Από την άποψη αυτή είχε ενδιαφέρον η παρέμβαση της συντηρητικής «Frankfurter Allgemeine», η οποία επεσήμανε αυτές τις ημέρες τη στάση ενός άλλου πρώην κορυφαίου πολιτικού της σοσιαλδημοκρατίας, του πρώην υπουργού Οικονομίας και αργότερα Εξωτερικών, του Ζίγκμαρ Γκάμπριελ.
Πολιτικός «χορηγός» της Τουρκίας
Ο Γκάμπριελ μετά το 2018 απασχολείται σε διάφορα «think tanks» με ατλαντικό προσανατολισμό και ήταν από τους λίγους Ευρωπαίους πολιτικούς, που είχαν εμφατική παρουσία στο «Φόρουμ της Αττάλειας» πριν από μερικές ημέρες. Με αφορμή την συμμετοχή του εκεί ανέβασε διάφορα σχόλια και εκκλήσεις για βελτίωση των σχέσεων της ΕΕ με την Τουρκία.
«Να τολμήσουμε περισσότερη Τουρκία» ήταν ένα χαρακτηριστικό tweet της περασμένης εβδομάδας, που έκανε την εφημερίδα να αναρωτηθεί με ειρωνικό ύφος τι εννοεί: «Περισσότερα λουκούμια και μπουρέκια;».
Ο Γκάμπριελ, ο οποίος καμάρωνε και στις φωτογραφίες δίπλα στον Μεβλούτ Τσαβούσογλου εκπροσωπεί σε μεγάλο βαθμό ένα συγκεκριμένο λόμπυ, στη Γερμανία και πέραν αυτής που ζητά στενότερες σχέσεις με την Τουρκία, ανεξαρτήτως των προβλημάτων, που υπάρχουν στο «κολοβό» πολιτικό σύστημα της γειτονικής μας χώρας.
Κάποιοι τον αποκαλούν για τον Ερντογάν το αντίστοιχο του Σρέντερ για τον Πούτιν.
Είναι ο άνθρωπος δηλαδή που ζητά να ξεχαστούν λεπτομέρειες, όπως οι βομβαρδισμοί των κουρδικών περιοχών από την Τουρκία ή οι φυλακίσεις αντιπολιτευόμενων και δημοσιογράφων, που συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό. Προφανώς και έχει προσβάσεις και επιρροή και στις τάξεις της σημερινής κυβέρνησης, όπως έδειξαν τα λόγια του Ολαφ Σολτς, ο οποίος συναντήθηκε την περασμένη εβδομάδα με τον Ερντογάν. Νωρίτερα η υπουργός Εξωτερικών Ανναλένα Μπέρμποκ είχε μιλήσει σχεδόν με ενθουσιασμό για την «ισχυρή γερμανοτουρκική συνεργασία» ξεχνώντας παλιότερες επικρίσεις των Πρασίνων για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην γειτονική μας χώρας.
Ενεργειακή συνεργασία Βερολίνου-Αγκυρας
Στα ανοίγματα που κάνει εσχάτως η πολιτική ηγεσία του Βερολίνου για να «απεξαρτηθεί» από το ρωσικό φυσικό αέριο έχει μπει στο τραπέζι και η στενότερη συνεργασία στα ενεργειακά. Και πολλοί αναρωτιούνται αν δεν έχει διδαχτεί τίποτα η Γερμανία από τον εκβιαστικό τρόπο που εδώ και χρόνια χειρίζεται η Αγκυρα την «συνεργασία» στο θέμα της διαχείρισης του προσφυγικού μετά τη συμφωνία του 2016. Δεν φοβάται το Βερολίνο μια έστω και μερική ενεργειακή εξάρτηση από την Τουρκία;
Το «ύποπτο δίπορτο» του Ερντογάν στον πόλεμο
Η υποκρισία πολλών Γερμανών πολιτικών που προκύπτει από την συνειδητοποίηση της «αναβάθμισης» του ρόλου της Τουρκίας λόγω πολέμου στην Ουκρανία, γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν παρατηρήσει κανείς την αμφίσημη στάση του καθεστώτος Ερντογάν απέναντι στη Μόσχα. Η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα του ΝΑΤΟ, που δεν έχει επιβάλει κυρώσεις και προσδοκά να βγει κερδισμένη από τις κυρώσεις των Ευρωπαίων. Είτε βλέποντας τα κότερα των Ρώσων ολιγαρχών να δένουν στα λιμάνια της και τα χρήματά τους να προσγειώνονται στις τράπεζές της, είτε μέσω των σχεδίων Τούρκων επιχειρηματιών να καλύψουν τις τρύπες, που αφήνει η αποχώρηση δυτικών εταιριών από τη ρωσική αγορά.
Το γεγονός όμως ότι η Τουρκία έχει τη δυνατότητα να αποκομίζει κέρδη από το δράμα της Ουκρανίας, όπως καμάρωνε η φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Yeni Safak» δεν είναι άσχετο από τον τρόπο που την αντιμετωπίζει η Δύση. Εχει «μέντορες και προστάτες», όπως ο Γκάμπριελ σε ισχυρές χώρες της ΕΕ και έχει αναγάγει σε επιστήμη την τέχνη του εκβιασμού. Προσδοκά σε κέρδη ακόμα και μετά το τέλος του πολέμου εκμεταλλλευόμενη τη «δύναμη και γεωγραφική θέση της, κοντά στη Συρία, το Ιράκ, το Καραμπάχ, τη Μεσόγειο, την Ερυθρά Θάλασσα, τη Λιβύη και το Αιγαίο», όπως έγραψε με έμφαση ο διευθυντής της εφημερίδας Ιμπραήμ Καραγκιούλ.
Η Ελλάδα που είναι μέλος της ΕΕ μοιάζει να βρίσκεται σε μειονεκτική θέση απέναντί της, αφού δεν έχει καταφέρει να αξιοποιήσει αυτή την ιδιότητά της. Εχουμε δηλαδή συχνά το παράδοξο η ιδιότητα του μέλους να έχει λιγότερη βαρύτητα από εκείνη του απαιτητικού εταίρου. Αυτό είναι κάτι που θα το βρούμε μπροστά μας τους επόμενους μήνες.
Κομισιόν: Συναγερμός στη Κομισιόν για επισιτιστική κρίση και εξασφάλιση αποθεμάτων
Μερσχάιμερ στον Economist: Οι ευθύνες της Δύσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία
