Eίναι το παλιότερο μέλος της κυβέρνησης της Ρωσίας, αφού υπηρετεί σε αυτή τη θέση εδώ και 18 χρόνια. Είναι αυτός, που όλοι περιμένουν να ακούσουν τα λόγια του, για να διαπιστώσουν αν υπάρχει κάποια μικρή ρωγμή στο συμπαγές πολιτικό μέτωπο του Κρεμλίνου. Ομως ο Σεργκέι Λαβρόφ ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, η φωνή της στο εξωτερικό, δίνει εδώ και καιρό την εντύπωση ότι ανάμεσα σε αυτόν και τον Βλαντίμιρ Πούτιν δε χωράει ούτε ένα φύλλο χαρτί.
Ο επί μια δεκαετία πρέσβης της Ρωσίας στον ΟΗΕ ανέλαβε αυτό το αξίωμα το 2004, επειδή ακριβώς θεωρείτο ότι έχει ένα «δυτικό στυλ» με το οποίο μπορούσε να συναναστραφεί από το ίδιο ύψος με τους ομολόγους των ΗΠΑ. Εχει δει αρκετούς από αυτούς στην διάρκεια της θητείας του είχε τη φήμη ενός ανθρώπου με κοφτερή γλώσσα μεν, αλλά σε χαμηλούς τόνους. Θεωρείτο από εκείνους που δεν ήθελαν μια πολεμική επιχείρηση στην Ουκρανία. Αποδείχτηκε ότι αυτό ήταν μάλλον μέρος του σχεδίου, που ο έμπιστος του Πούτιν πρέπει να γνώριζε εξ΄αρχής.
Η φωνή του κυρίου του
Ομως στην περιβόητη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφάλειας της Ρωσίας, στις 21 Φεβρουαρίου έδειξε ότι στηρίζει πλήρως τις αποφάσεις του προέδρου του. Ηταν ο πρώτος που πήρε το λόγο μετά τον Πούτιν για να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του, με το επιχείρημα, ότι «οι δυτικοί πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων τα αιτήματα της Μόσχας για εγγυήσεις ασφαλείας». Από εκείνη τη στιγμή εκφράζει απολύτως την «πολεμική γραμμή» την δικαιολογεί με έμφαση και απολύτως ευθυγραμμισμένος με τον πρόεδρο του, προς απογοήτευση εκείνων που θεωρούσαν ότι ο πόλεμος είναι απλώς μια προσωπική υπόθεση του Πούτιν.
Μετά την έναρξη της εισβολής βγήκε αυτός για να κατηγορήσει το Κίεβο ότι επί μια επταετία αρνιόταν να τηρήσει τις συμφωνίες του Μινσκ. Ο Λαβρόφ αποτελεί ουσιαστικά το δεύτερο μέρος της τριανδρίας του πολέμου στην Ουκρανία, που συμπληρώνει ο Υπουργός Αμυνας Σεργκέι Σοϊγκού. Μόνο που ο διπλωμάτης έχει αρχίσει να μιλά και αυτός όπως ένας στρατιωτικός. Και αποτελεί για το Κρεμλίνο ένα πρόσωπο-σύμβολο, που κάποιοι συγκρίνουν με τον «μίστερ Νιέτ», τον Αντρέι Γκρομύκο, «θρυλικό» ΥΠΕΞ της Σοβιετικής Ενωσης (1957-1985), το ρεκόρ θητείας του οποίου πάντως δύσκολα θα σπάσει.
Ενα κλασσικό σοβιετικό βιογραφικό
Ο Λαβρόφ γεννήθηκε το 1950 στη Μόσχα και είναι πραγματικά γέννημα θρέμα της πρώην Σοβιετικής Ενωσης. Ο πατέρας του ήταν Αρμένιος και η μητέρα του Ρωσίδα, που εργαζόταν στο σοβιετικό Υπουργείο Εξωτερικού Εμπορίου. Πήγε σε καλό σχολείο, όπου η εκμάθηση των αγγλικών αποτελούσε προτεραιότητα και στη συνέχεια φοίτησε στη διπλωματική ακαδημία της Μόσχας. Το πρώτο του πόστο ήταν στη Σρι Λάνκα. Ομως ήδη από το 1981 μετατάθηκε στην μόνιμη αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ στη Νέα Υόρκη και το 1994 ανέλαβε αυτός να εκπροσωπεί ως πρέσβης τη Ρωσική Ομοσπονδία στα Ηνωμένα Εθνη.
Εχει ζήσει δηλαδή αρκετές δεκαετίες στη Δύση και έχει βιώσει αρκετές ταραχώδεις συνεδριάσεις στο Συμβούλιο Ασφαλείας, ειδικά την ταραγμένη περίοδο μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους και την απόφαση των ΗΠΑ να εισβάλουν στο Ιράκ. Προφανώς και η αποχώρηση των περισσότερων διπλωματών από την αίθουσα του ΟΗΕ στη Γενεύη, την ώρα που συνδεόταν για να μιλήσει μέσω τηλεδιάσκεψης την περασμένη Δευτέρα, ήταν κάτι που το περίμενε και δεν θα τον έκανε να χάσει την ψυχραιμία του.
Ο 72χρονος που έπαιζε ποδόσφαιρο (αν και καπνιστής), όπως και κιθάρα θα είναι πιθανώς αυτός που θα παίξει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, σε όποιες συνομιλίες ακολουθήσουν το τέλος του πολέμου. Η αντοχή του είναι δεδομένη. Συχνά συνηθίζει να παραμένει όρθιος για αρκετή ώρα όταν χρειάζεται να δώσει μια συνέντευξη τύπου, κατά τη διάρκεια κάποιας ενημέρωσης ή μετά από συναντήσεις με κάποιον ομόλογό του. Το σίγουρο είναι πάντως, ότι όσο ο λόγος του παραμένει οξύς και κατηγορηματικός οι προσδοκίες για μια πραγματική αποκλιμάκωση θα διαψεύδονται.
Financial Times: Ο Πούτιν, το ΝΑΤΟ και η πυρηνική απειλή
Το βλέμμα των Δυτικών είναι στη Ρωσία, το μυαλό τους «ταξιδεύει» στην Κίνα
Τα τρία σενάρια για την επόμενη μέρα στην Ουκρανία: Σε όλα η Ευρώπη δείχνει χαμένη
Ο νέος Παγκόσμιος (Οικονομικός) Πόλεμος ήδη ξεκίνησε λέει ο πρώην ΥΠΕΞ του Λούλα της Βραζιλίας
Η ιστορική μεταστροφή της Γερμανίας αλλάζει τα πάντα στην Ευρώπη
Σχόλιο στον βρετανικό «the Guardian»: Γιατί η Δύση πάντα χάνει από τον Πούτιν
