Ο μύθος της θηλυκής «εξουσίας»

Η εκλογή της πρώτης γυναίκας προέδρου της Δημοκρατίας στην Ελλάδα είχε δώσει την αφορμή για ενθουσιώδη σχόλια στην πλειοψηφία των ΜΜΕ. Είναι βεβαίως πρόωρο να θέλει κανείς να κάνει τώρα απολογισμό δράσης για την κα Πρόεδρο, αλλά το σίγουρο είναι ότι πολλοί έχουν στο μεταξύ απωλέσει τον αρχικό τους ενθουσιασμό.

Τώρα η Ιταλία απέκτησε την πρώτη της γυναίκα πρωθυπουργό, αλλά όσο και αν κάποιοι «ακροκεντρώοι» προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Τζόρτζια Μελόνι δεν είναι και τόσο ακροδεξιά, οι δημοκράτες πολίτες στην Ιταλία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη μόνο ενθουσιασμένοι δε μπορεί να είναι.

Γυναίκα ήταν και για 44 ημέρες η πρωθυπουργός της Βρετανίας. Η Λιζ Τρας δεν ήταν η πρώτη καθώς είχε υπάρξει η ιστορική φυσιογνωμία της Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά η πολιτική του «οδοστρωτήρα» εναντίον της κοινωνίας, που φαινόταν έτοιμη να υλοποιήσει ξεπέρασε κατά πολύ ως σύλληψη ακόμα και τα πεπραγμένα του «προτύπου» της. Η απομάκρυνσή της από την εξουσία μάλλον ανακούφιση προκάλεσε σε εκατομμύρια Βρετανών.

Γυναίκα είναι και η λιγότερο συχνή «πρωταγωνίστρια» στα δελτία ειδήσεων πρωθυπουργός της Γαλλίας, Ελιζαμπέτ Μπορν, που δείχνει να υλοποιεί με μεγάλο ζήλο αυταρχικές αποφάσεις του προέδρου Μακρόν, ο οποίος και την επέλεξε για αυτή τη «βρώμικη δουλειά», τώρα που δείχνει να έχει απέναντί του την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων Γάλλων.

Δεν φταίει φυσικά για την πολιτική τους το γεγονός ότι οι κυρίες Τρας, Μπορν, Μελόνι ή και η Μαρίν Λεπέν είναι γυναίκες. Αυτό που της καθοδηγεί είναι η ιδεολογία, η προέλευσή τους, τα βιώματά τους, τα συμφέροντα που εκπροσωπούν και όχι το φύλο τους.

Απλώς ο μύθος που ήθελε την πολιτική να γίνεται πιο «ανθρώπινη», πιο «προσιτή», πιο δημοκρατική ίσως, με την ανάδειξη γυναικών στην «εξουσία» καταρρέει κάθε φορά που μια «σιδηρά κυρία» αναλαμβάνει να κάνει τη δουλειά, που δεν μπόρεσε ένας άντρας. Τώρα έτυχε να πέσουν πολλές μαζεμένες.

Καλό θα είναι λοιπόν να απαγκιστρωθούμε από τέτοιου τύπου κλισέ. Μπορεί σε μια εποχή που η πολιτική γίνεται όλο και πιο συνειδητά υπόθεση μάρκετινγκ και lifestyle κάποιοι να προσπαθούν να αφαιρέσουν οτιδήποτε έχει να κάνει με ιδεολογία και… θεωρία από το βιογραφικό των πολιτικών και να ασχολούνται απλώς με την εικόνα τους. Οπως ακριβώς κάνουν με λαμπερούς και «υπέρκομψους» άνδρες πολιτικούς, που δεν διστάζουν να φωτογραφίζονται με ανοικτά πουκάμισα ή μαγιό στην παραλία για να μας δείξουν πόσο «άνετοι» είναι.

Ομως η πολιτική παραμένει πάντα υπόθεση εκπροσώπησης συμφερόντων και όχι γονιδιακών προδιαθέσεων ή εξωτερικής εμφάνισης. Οσο απαράδεκτο είναι οι γυναίκες να αποκλείονται με διάφορους τρόπους από τα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικής, άλλο τόσο αφελές είναι να θεωρείται η ανάδειξή τους εκ προοιμίου ως εγγύηση βελτίωσης του επιπέδου της πολιτικής.

Ιταλία: Ορκίστηκε η ακροδεξιά κυβέρνηση- Πώς σχολιάζει η ΕΕ

Πόσο καλά νέα για την Αριστερά είναι ότι οι δυνάμεις της αγοράς έριξαν την Λιζ Τρας;