Πίσω από τα… ψάρια
Φαινομενικά ο συνεχιζόμενος καβγάς Γαλλίας και Βρετανίας αφορά τα ψάρια της Μάγχης. Αλλά πίσω από αυτόν κρύβονται πολιτικές εμμονές και σχεδιασμοί των δύο πλευρών, που αφορούν πρωτίστως το δικό τους εσωτερικό ακροατήριο. Κάτι που είχε διαφανεί άλλωστε από την εποχή ακόμα που έτρεχαν οι διαπραγματεύσεις για τις πρακτικές συνέπειες του Brexit.
Τον περασμένο Μάιο και οι δύο πλευρές δεν είχαν διστάσει να κατεβάσουν τους στόλους τους σε μια προσπάθεια επίδειξης ισχύος, που βεβαίως δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Τώρα οι Γάλλοι «συνέλαβαν» ένα βρετανικό αλιευτικό και απειλούν να σταματήσουν την ηλεκτροδότηση της νήσου Τζέρσεϋ που ανήκει στη Βρετανία αλλά βρίσκεται πιο κοντά στις γαλλικές ακτές και είναι συνδεδεμένη με το γαλλικό δίκτυο.
Οι Γάλλοι κατηγορούν το Λονδίνο ότι έχει αποκλείσει την πλειοψηφία των δικών της ψαράδων από τα δικαιώματα αλιείας στα βρετανικά χωρικά ύδατα, ενώ το Λονδίνο απαντά ότι κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές. Ισχυριζόμενο ότι έχει δώσει περίπου 1700 άδειες σε αλλοδαπούς ψαράδες.
Φυσικά η «βιομηχανία» της αλιείας είναι σημαντική και για τις δύο πλευρές. Αν την δει κανείς όμως ως ποσοστό των δύο εθνικών οικονομιών, σε επίπεδα τζίρου αλλά και απασχόλησης θα μπορούσε να την αποκαλέσει και αμελητέα ποσότητα, που σίγουρα δεν δικαιολογεί τέτοιες πολεμικές προσεγγίσεις. Κάπου εδώ λοιπόν πρέπει να αναζητήσει κανείς τις πολιτικές σκοπιμότητες.
Από τη μια η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον, που επιδιώκει σε κάθε ευκαιρία να αποδείξει ότι έχει πάρει τον έλεγχο της τύχης της χώρας μετά το Brexit. Και από την άλλη ο Εμανουέλ Μακρόν που βαδίζει προς εκλογές, με πληγωμένο τον εγωισμό του μετά και την συμφωνία AUKUS, στην οποία φυσικά έβαλε το… χεράκι του και το Λονδίνο.
Μιλάμε για δύο πολιτικούς με ισχυρό «ΕΓΩ» και έντονη τη ροπή προς την αυτοπροβολή. Κανείς από τους δύο δε μπορεί λοιπόν να δεχτεί ότι θα βγει ηττημένος από αυτή την «ψαρομαχία», η οποία έτσι κι αλλιώς ξυπνά πατριωτικά ένστικτα και φέρνει στον αφρό παραδοσιακές αμοιβαίες προκαταλήψεις και αντιπαλότητες.
Αυτό που έχει ίσως μεγαλύτερη σημασία και θα έπρεπε κανονικά να ενώνει όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ ή όχι είναι η συνεχώς μειούμενη ποσότητα αλιευτικών αποθεμάτων, είτε λόγω της μόλυνσης των θαλασσών είτε λόγω της υπεραλίευσης. Αλλά και σε αυτό το κομμάτι έχει αποδειχτεί ότι οι βραχυπρόθεσμες εθνικές «νίκες» συχνά εμποδίζουν μια ολιστική αντιμετώπιση του προβλήματος.
