Οχι δάκρυα για τη Βασίλισσα
Ενα είναι σίγουρο για τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Οι πωλήσεις των (επίσημων) σουβενίρ, που απεικονίζουν τη βασίλισσα Ελισάβετ θα απογειωθούν, καλύπτοντας έτσι και ένα μέρος των εξόδων που θα απαιτήσει η μεγαλόπρεπη κηδεία. Ηταν ένα κατόρθωμα της 96χρονης ότι τα τελευταία χρόνια αναχαίτισε σε μεγάλο βαθμό παλιότερες συζητήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο για το νόημα ενός θεσμού αιώνων, που έδειχνε να έχει μετατραπεί σε απλή τουριστική ατραξιόν, αλλά κόστιζε αρκετά εκατομμύρια στο δημόσιο προπϋπολογισμό, σε μια χώρα όπου η φτώχεια είναι ορατή ακόμα και για έναν επισκέπτη που επιλέγει να περπατά με κλειστά μάτια.
Οι βαρύγδουποι τίτλοι τύπου «Παγκόσμια Συγκίνηση για τη Βασίλισσα» έχουν μέσα στην φαιδρότητά τους έντονο και το στοιχείο της υποκρισίας. Υπήρξαν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και όχι μόνο στη Βρετανία, που η είδηση του θανάτου δεν τους έφερε στο μυαλό τίποτα άλλο, παρά τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας, την αφωνία της Αυτής Μεγαλειοτάτης απέναντι σε αποφάσεις κυβερνήσεων του Λονδίνου που ήταν ανοιχτά εχθρικές προς την κοινωνία, την προκλητικότητα της χλιδάτης καθημερινότητας μιας δυναστείας, που θεωρεί αυτονόητη την παρασιτική της διαιώνιση.
Εντάξει, η εικόνα μιας σκεβρωμένης γιαγιάς, που αλλάζει χρώματα σε ταγιέρ και καπέλα μπορεί να προκαλεί αντανακλαστικά τη συμπάθεια. Μια συμπάθεια που φρόντισε να ενισχύσει και το Netflix, μέσα από ένα ωραιοποιημένο πορτρέτο σε συνέχειες μιας υπερπαραγωγής. Ομως ο αναχρονισμός του θεσμού η εκκωφαντική του σιωπή σε αποφάσεις, που επηρέασαν δραματικά τις ζωές εκατομμυρίων υπηκόων, δε μπορεί να κρυφτεί πίσω από μιντιακά δάκρυα και πένθιμα πρωτοσέλιδα. Τι ρόλο έπαιξε το παλάτι στις αποφάσεις για τους πολέμους παλιούς και σημερινούς, στην διάλυση κοινωνικών δομών, στην απόφαση για το Brexit; Ουσιαστικά κανέναν.
Ούτε μπορουν να πείσουν τους άνεργους στο Λίβερπουλ, στο Μπέρμινχαμ και στο Νιούκαστλ διαγγέλματα σαν αυτό της Λιζ Τρας, ότι η χώρα «άκμασε και προόδευσε» υπό την 70χρ0νη βασιλεία της.
Η άνοδος του Καρόλου Γ στο θρόνο θα αποκαλύψει ακόμα πιο περίτρανα, πόσο γυμνός και ανούσιος είναι αυτός ο θεσμός της μοναρχίας. Οσες εταιρείες δημοσίων σχέσεων και αν επιστρατευτούν, όσα μεγάλα λόγια και αν επινοήσουν οι κειμενογράφοι της αυλής. Η Βρετανία της Ελισάβετ είναι μια πρώην αυτοκρατορία σε παρακμή, αν εξαιρέσει κανείς το έτσι κι αλλιώς υπό ειδικό καθεστώς Σίτυ του Λονδίνου. Η τρέχουσα κρίση το αναδεικνύει αυτό καθημερινά με εκκωφαντικό τρόπο.
Φυσικά και υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι, που θα δακρύσουν και θα αποθέσουν λουλούδια στις πύλες του Μπάκινγκχαμ. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που γοητεύονται από το απρόσιτο που εκπροσωπεί το «παλάτι». Υπάρχουν και άλλοι που συνειδητοποιούν ότι τελικά κανείς δεν είναι αθάνατος, ούτε καν η «εικόνα» της Ελισάβετ Β, και ότι και οι ίδιοι μεγάλωσαν επικίνδυνα βλέποντας ξαφνικά τη ζωή τους να είναι λιγότερο ξέγνοιαστη, λιγότερο ασφαλής σε σχέση με ότι πίστευαν πριν από μερικά χρόνια.
Ο θάνατος της Ελισάβετ είναι σίγουρα το τέλος μιας εποχής. Αυτό που εκκρεμεί είναι ένας ειλικρινής απολογισμός αυτής της εποχής, που δεν θα περιοριστεί μόνο στους γάμους και τις κηδείες της αυλής, αλλά θα αντικρύσει με ειλικρίνεια τα «κατορθώματα» ενός βασιλείου, που μοιάζει σήμερα λιγότερο συμπαγές από ποτέ άλλοτε. Ρωτήστε για αυτό τους Σκωτσέζους, τους Βορειοιρλανδούς και τους Ουαλούς.
Και τέλος πάντων ας αφήσουμε τους υπηκόους να αποφασίσουν αν πρέπει να κλάψουν. Εμείς εδώ δεν έχουμε κανένα λόγο να το κάνουμε. Η «Lilibet» έφυγε πληρέστατη ημερών, σε ένα κόσμο που κάθε μέρα πεθαίνουν παιδιά από την φτώχεια. Και στη δική της πατρίδα. Αυτό θα έπρεπε να μας μελαγχολεί περισσότερο…
Tι αλλάζει η εκλογή Τρας στη Βρετανία;
Βρετανία: Η Λιζ Τρας ειναι και επίσημα πρωθυπουργός, μετά τη συνάντηση με τη βασίλισσα Ελισάβετ
