Τελικά ο Ορμπαν δεν είναι και τόσο μόνος
Ο Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας βρέθηκε την Πέμπτη στη γειτονική Βιέννη, για να αποδείξει ότι τελικά ούτε αυτός είναι τόσο απομονωμένος μέσα στην ΕΕ. Ο Βίκτορ Ορμπαν, λίγες μόνο ημέρες μετά τις προκλητικές του δηλώσεις, για χώρες που έχουν πάψει να είναι χώρες, αλλά κάποιου μεταλλαχθεί σε «μίγματα πληθυσμών», θα συζητήσει με τον Χριστιανοδημοκράτη καγκελάριο της Αυστρίας Καρλ Νεχάμερ, ένα πρόβλημα στο οποίο οι απόψεις δεν διαφέρουν και πολλοί ανεξαρτήτως ρητορικής.
Το πρόβλημα είναι πώς θα συγκρατηθούν οι μεταναστευτικές ροές από τα Βαλκάνια, ανθρώπων που φτάνουν στα σύνορα Σερβίας-Ουγγγαρίας και θέλουν να… συνεχίσουν δυτικότερα. Μιλάμε για μερικές δεκάδες χιλιάδες μέσα στο πρώτο εξάμηνο του χρόνου και αυτό τόσο για τη Βιέννη όσο και τη Βουδαπέστη αρχίζει να φαντάζει ως απειλή.
Δεν μοιράζονται λοιπόν μόνο κοινά σύνορα και ιστορία οι δύο χώρες, αλλά και μια θεώρηση περί της ανάγκης να κρατηθούν αδιαπέραστα τα σύνορα της Ευρώπης ή τουλάχιστον της… Κεντρικής Ευρώπης. Η αυστριακή κυβέρνηση, στην οποία θυμίζουμε ότι συμμετέχουν και οι Πράσινοι, δεν χρησιμοποιεί φυσικά την ρατσιστική ρητορική του Ορμπαν. Αλλά ο πυρήνας της θεώρησης της δεν διαφέρει και πολύ από την προσέγγιση «το καράβι είναι γεμάτο», που διατρέψει ουσιαστικά την σκέψη όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.
Πριν από ένα χρόνο περίπου ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μάρκ Ρούττε είχε ρωτήσει τον Ορμπαν «γιατί δε φεύγεις από την ΕΕ», αφού έχει τέτοιες απόψεις μετά την απόφαση της κυβέρνησης στη Βουδαπέστη να ποινικοποιήσει την ομοφυλοφιλία. Αυτό μοιάζει πολύ μακρινό παρελθόν. Ακόμα και τώρα, που η Ουγγαρία διαφοροποιείται και στο θέμα του πολέμου της Ουκρανίας, κρατώντας ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με τη Μόσχα, φαίνεται ότι ο «Βικτάτορας» έχει για κάποιους τη χρησιμότητά του.
Οι Αυστριακοί δεν είναι Ολλανδοί. Η Ουγγαρία είναι γειτονική τους χώρα, έχουν στενούς εμπορικούς δεσμούς μαζί της (7η σε εξαγωγές) και ο Τύπος της χώρας δικαιολογεί ως απολύτως ανγκαία την άποψη ότι ο διάλογος των δύο πρωτευουσών θα παραμείνει ζωντανός, ακόμα και αν ο απέναντι συνομιλητής είναι «ιδιόρρυθμος». Απομένουν έτσι οι διαβεβαιώσεις του Αυστριακού καγκελάριου, ότι θα πει «ανοικτά» και χωρίς ενοδιασμούς τις απόψεις του στον Ούγγρο επισκέπτη στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες τους.
Αυτό με τους πολιτικούς που μας διαβεβαιώνουν ότι πίσω από τις κλειστές πόρτες «δε μασάνε τα λόγια τους» φαίνεται να διδάσκεται ως «πασπαρτού-άλλοθι» στις σχολές επαγγελματιών της πολιτικής, ειδικά του κεντροδεξιού χώρου. Γι αυτό και κάτι μπορεί να σας θυμίζει.
Φυσικά και δεν είναι παράλογο να επιδιώκει να κρατά ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας η Βιέννη με τη Βουδαπέστη. Απλώς το παράδειγμα μπορεί να βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί είναι τόσο δύσκολο να καταλήξει σε κοινή πολιτική η ΕΕ. Σκεφτείτε πόσους αμέτρητους συνδυασμούς διμερών σχέσεων μπορείτε να έχετε ανάμεσα στις 27 χώρες μέλη και πόσο διαφορετικά, καμιά φορά και απολύτως συγκρουόμενα μπορεί να είναι τα συμφέροντα όλων αυτών των ζευγαριών μεταξύ τους.
Ο Ορμπαν είναι απλώς ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κάποιοι μπορεί μην αντέχουν ούτε να τον βλέπουν, άλλοι αδιαφορούν, άλλοι τον χρειάζονται κοντά τους. Συχνά για να λέει πράγματα που φτιάχνουν «κλίμα», αλλά οι ίδιοι δεν τολμούν να ξεστομίσουν ή ακόμα και για να κάνει τις βρωμοδουλειές, που οι ίδιοι δεν επιθυμούν να φορτωθούν.
Η «αντιγραφή» της ακροδεξιάς ατζέντας δεν αποδυναμώνει την ακροδεξιά
Ουγγαρία: Ανετη νίκη του Βίκτορ Ορμπαν με πιθανή πλειοψηφία δύο τρίτων
