Αν τελικά αποδειχτεί ότι είναι αληθινές αυτές οι εικόνες βαρβαρότητας από τα περίχωρα του Κιέβου, που αδυνατεί να αποδεχτεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος, τότε είναι σαφές ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο και είναι επισφαλές να επιχειρείται οποιαδήποτε πρόβλεψη για τις επόμενες κινήσεις του.
Οι δύο φόβοι που γεννούν αυτές οι εικόνες είναι ότι πρώτον, πλέον δεν έχει καμιά διάθεση να συμβιβαστεί, ούτε να συνυπάρξει με κάποιο τρόπο με την υπόλοιπη Ευρώπη συμπεριλαμβανόμενης και της Ουκρανίας και δεύτερον μοιάζει να ποντάρει σε ένα μακροχρόνιο πόλεμο εξάντλησης, προκαλώντας λες την ΕΕ να κόψει κάθε δεσμό μαζί του, θεωρώντας πως έχασε ότι ήταν να χάσει…
Επιδίωξη μια αντιπαράθεση διαρκείας
Ηταν ήδη σαφές από τη στιγμή που οι κυρώσεις δεν θα αρθούν με την ταχύτητα με την οποία αποφασίστηκαν, ότι ο Ρώσος δεσπότης είναι αποφασισμένος να πάει σε μια αντιπαράθεση διαρκείας, ελπίζοντας να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα, όχι μόνο στο πεδίο της μάχης, αλλά και σε οικονομικό επίπεδο. Να «πληρώσει» δηλαδή τους δυτικούς και κυρίως τις χώρες της ΕΕ με το ίδιο νόμισμα.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν δείχνει σχεδόν να επιδιώκει μια νέα κορύφωση των κυρώσεων με σημαντικότερη την διακοπή τροφοδοσίας της ΕΕ με ενέργεια, πιστεύοντας ότι αυτό θα τη χτυπήσει στο νωτιαίο μυελό της, θα την οδηγήσει σε παράλυση και βαθιά κρίση. Προφανώς περιμένει να αρχίσουν να φαίνονται τα σημάδια των ελλείψεων και σε πρώτες ύλες, αλλά και βασικά τρόφιμα, αλλά και να ξεκινήσουν και πιθανές γκρίνιες από τα προβλήματα, που αναμφίβολα θα προκύψουν, όταν στην μέχρι πρότινος «Ευρώπη Φρούριο» έχουν τώρα βρει καταφύγιο περίπου 4 εκατομμύρια πρόσφυγες.
Υπολογίζει τέλος ότι όσο συνεχίζεται η φονική αυτή σύγκρουση θα αυξάνονται και οι καταστροφές στο έδαφος της Ουκρανίας, που όπως δείχνουν οι εικόνες από το Κίεβο είναι σε μεγάλο βαθμό ισοπεδωμένη. Αυτό θα καταστήσει ακόμα πιο επώδυνη, αργή και κοστοβόρα τη μελλοντική διαδικασία ανοικοδόμησης της χώρας.
Αυτοί είναι τουλάχιστον με όσα μπορεί κανείς να σκεφτεί σήμερα οι κυνικοί υπολογισμοί του προέδρου, που δείχνει αποφασισμένος να τραβήξει την σύγκρουση όσο πιο μακριά γίνεται. Η αλήθεια είναι με την… συμπαράσταση των κυρίων Μπάιντεν και Τζόνσον, που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα βαμμένα με αίμα εδάφη της Ουκρανίας.
Μέχρι χθες αν το αξιολογούσε κανείς ψυχρά θα μπορούσε να σκεφτεί ότι αυτό το κυνικό σχέδιο μπορεί και να πετύχει ως ένα βαθμό. Η ετοιμότητα κάποιων χωρών για παράδειγμα, να πληρώσουν αν χρειαστεί σε ρούβλια για το φυσικό αέριο ήταν αποκαλυπτική της αλήθειας, που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να καλύψουν οι Βρυξέλλες. Το μέτωπο των 27 της ΕΕ δεν ήταν και τόσο αρραγές.
Μια ημέρα σταθμός για την εξέλιξη του πολέμου
Ακόμα και Δυτικοί αναλυτές είχαν αρχίσει να προβληματίζονται τις τελευταίες ημέρες για το αν η αλληλεγγύη προς την Ουκρανία και η συμπάθεια για το λαό της θα μπορούσε να αντέξει στο χρόνο ή αν οι επιπτώσεις της ενεργειακής και οικονομικής τελικά κρίσης θα άλλαζαν την ατζέντα και θα προκαλούσαν εσωτερικές αναταράξεις. Ακόμα και τα ΜΜΕ στη Δύση είχαν αρχίσει να απομακρύνονται από τη μονοθεματική εστίαση στο πολεμικό πεδίο.
Ολα αυτά ίσχυαν ωστόσο πριν την Κυριακή. Πριν τις εικόνες από τη Μπούτσα. Μπροστά στο σοκ όλα αυτά περνούν πάλι σε δεύτερη μοίρα. Οι κάμερες γυρίζουν πάλι στην Ουκρανία. Ισως η 3η Απριλίου να αποδειχθεί ημερομηνία σταθμός για την εξέλιξη αυτού του πολέμου, αλλά και για το μέλλον του ίδιου του Πούτιν.
Μπορεί υπό συνθήκες να προκαλέσει ένα σοκ ακόμα και σε τρίτες χώρες, που απέφευγαν ως τώρα να υιοθετήσουν κυρώσεις και προτιμούσαν να τοποθετούνται αόριστα υπέρ της ειρήνης και του διαλόγου. Ο Πούτιν κινδυνεύει τώρα να χάσει και αυτό το χαρτί, αυτή την έξοδο διαφυγής από το αδιέξοδο που έσπρωχνε εδώ και μήνες την ρωσική κοινωνία. Αν βεβαίως αυτές οι βαρβαρότητες εναντίον των αμάχων έγιναν εν γνώσει του, τότε κανείς δε μπορεί να ξέρει πώς μπορεί να σκέφτεται να συνεχίσει αυτό τον πόλεμο διαρκείας.
Μεντβέντεφ: Θα ζητήσουμε πληρωμές σε ρούβλι και για τις εξαγωγές σιτηρών
Ο Μακρόν προειδοποιεί τους οπαδούς του να μην εφησυχάσουν ενόψει των εκλογών
Το Reuters για την οικονομία «με δελτίο» και τα διδάγματα της κρίσης του ’70
