Με αφορμή τις εθνικές εκλογές στην Ουγγαρία καλό θα είναι να θυμηθούμε την ιστορία δημιουργίας και εγκατάστασης στην εξουσία ενός πολιτικού και ενός κόμματος από τα πιο αυταρχικά στην Ανατολική Ευρώπη. Του πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπαν, που είναι και πάλι φαβορί για να κυβερνήσει για μια ακόμα τετραετία
Στο τέλος της δεκαετίας του ’80 στην Βουδαπέστη είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται το όνομα του Βίκτορ Ορμπαν. Ο 26χρονος τότε δικηγόρος μπορεί να μην ήταν από τις ηγετικές φυσιογνωμίες της «εξέγερσης», αλλά είχε διαισθανθεί ότι «κάτι ψήνεται» και φρόντισε να κλείσει εγκαίρως πολιτικό «τραπέζι». Είχε ιδρύσει ένα χρόνο νωρίτερα το Σύνδεσμο Νέων Δημοκρατών (Fidesz), μαζί με καμιά τριανταριά συνομίληκους του, κυρίως άντρες, που επηρεασμένοι από την περεστρόικα στη Σοβιετική Ενωση και ενθαρρυμένοι από τα σημάδια αποσύνθεσης του ουγγρικού καθεστώτος είχαν τολμήσει να εκφράσουν φιλελεύθερες ιδέες.
Από εκείνη την παρέα πολλοί θα του έμεναν πιστοί και τις επόμενες δεκαετίες και θα λάμβαναν απλόχερα την ανταμοιβή τους. Αλλά εξίσου σημαντικά θα ήταν και τα υλικά ανταλλάγματα όσων θα αποφάσιζαν να ασχοληθούν αργότερα με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, αφού ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του μετέπειτα παντοδύναμου πρωθυπουργού ήταν ότι από νωρίς κατάλαβε τη σημασία οικοδόμησης ενός συστήματος διαπλοκής συμφερόντων πολιτικής, κρατικού μηχανισμού, επιχειρηματιών και ΜΜΕ. Μια εθνική κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη θα γίνει η βάση του καθεστώτος.
Ο Fidesz εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή της χώρας με ριζοσπαστικές φιλελεύθερες ιδέες και αυτός ήταν και ο λόγος που μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος θα αποφάσιζε την ένταξη του στην Φιλελεύθερη Διεθνή στην ένωση δηλαδή κομμάτων του φιλελεύθερου χώρου, από την οποία θα λάβει και την ανάλογη υλική και πολιτική στήριξη. Μην ξεχνάμε ότι ήταν η εποχή των πανηγυρισμών για το «τέλος της ιστορίας» και ο φιλελευθερισμός ήταν πολύ σικ.
Ο Βίκτορ Ορμπαν όμως από νωρίς θα κατανοήσει ότι για να κατακτήσει την εξουσία θα πρέπει να μετακινηθεί σε άλλους πιο συντηρητικούς χώρους, αφού η ύπαρξη τόσο των αποκαλούμενων Ελεύθερων Δημοκρατών όσο και του Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν άφηνε πολύ χώρο για να στριμωχτεί και αυτός στην Κεντροαριστερά.
Στην αρχή ο FideSsz θα κάνει σημαία του την αποκατάσταση των πραγματικών διαστάσεων των γεγονότων του 1956, τότε που τα σοβιετικά τανκς κατέπνιξαν την εξέγερση κατά του ελεγχόμενου από τη Μόσχα καθεστώτος της Βουδαπέστης. Είναι κάτι στο οποίο ο Ορμπαν θα συνεχίσει να επενδύει σταθερά.
Στη συνέχεια της πορείας του θα ακολουθήσει τεχνικές σύγχρονου μάρκετινγκ, λαϊκισμού και δημαγωγίας για να σωθεί συχνά από τον πολιτικό αφανισμό, πριν καταφέρει να πετύχει τον τελικό στόχο του. Στις πρώτες ελεύθερες εκλογές στη χώρα το 1990, οι οποίες γίνονται μέσα στο συνολικότερο κλίμα ευφορίας, που διατρέχει εκείνη την εποχή ολόκληρη την Κεντροανατολική Ευρώπη, το κόμμα του θα συγκεντρώσει το 9% των ψήφων, αλλά και δύο απευθείας βουλευτές. Με 21 συνολικά έδρες στην πρώτη ελεύθερη Βουλή ο Ορμπαν και οι στενοί του φίλοι θα συνεχίσουν να πολιτεύονται με όπλο το νεολαιϊστικό τους θράσος.
Απέναντι σε μια συντηρητική κυβέρνηση, που κυριαρχούν οι γκριζομάλληδες ακαδημαϊκοί η νεαρή ομάδα του Fidesz προκαλεί το ενδιαφέρον με τις παρεμβάσεις της, που χαρακτηρίζονται από αντισοβιετισμό και ένα ρητορικό φιλοευρωπαϊσμό, τάσεις ιδιαίτερα δημοφιλείς εκείνη την εποχή σε πολλές ανατολικές πρωτεύουσες. Ακόμα δεν έχει υπάρξει ούτε η δεξιά στροφή, ούτε η προσέγγιση με σκληρούς καθολικούς και εθνικιστικούς κύκλους.
Σήμα κατατεθέν της πρώτης μετακομμουνιστικής δεκαπενταετίας στην Ουγγαρία είναι πάντως οι συνεχείς εναλλαγές στην εξουσία μεταξύ κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων.
Ο Ορμπαν αμφισβητείται από ορισμένους στο κόμμα, αλλά αυτός είναι ήδη το κόμμα. Αποφασίζει να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και να συγκεντρώσει ακόμα πιο κοντά τους πιστούς του. Η επιλογή του να μετατρέψει τον αυταρχισμό σε υπέρτατο αξίωμα μέσα στο Fidesz επιβραβεύεται στις εκλογές του 1998, όπου επικεφαλής ενός συνασπισμού με μικρότερα δεξιά κόμματα κατορθώνει να επικρατήσει και να εκλεγεί για πρώτη φορά πρωθυπουργός της Ουγγαρίας. Απαιτεί από τους υπουργούς του να σηκώνονται όρθιοι, όταν μπαίνει τελευταίος στην αίθουσα του υπουργικού συμβουλίου (το γνωστό μας εδώ στην Ελλάδα «εγέρθητι»).
Εκείνη την περίοδο κάνει και το μεγάλο βήμα, της αποχώρησης δηλαδή από την ομάδα των Φιλελευθέρων και της ένταξής του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, στην ομάδα δηλαδή των Χριστιανοδημοκρατών στην Ευρώπη. Ο ίδιος μάλιστα συνηθίζει να υπερηφανεύεται, όποτε του δίνεται η ευκαιρία, καμιά φορά ακόμα και αν δεν του δίνεται, ότι αυτός που τον προέτρεψε να κάνει αυτό το βήμα, αν δεν τον παρακάλεσε κιόλας ήταν προσωπικά και μετ’ επιτάσεως ο τότε καγκελάριος της Γερμανίας Χέλμουτ Κολ.
Στο μεταξύ ολοένα και περισσότερο ο Μαγυάρος ηγεμόνας μιλάει για πανουγγρισμό και φλερτάρει με τους πιο αντιδραστικούς κύκλους της εκκλησίας. Ομως η εξουσία του δεν είναι ακόμα σταθερή, κάτι που γνωρίζει και ο ίδιος. Θα κατηγορήσει τους φιλελεύθερους στο κόμμα για την εκλογική του ήττα το 2002 και πάλι από τους σοσιαλιστές. Αποφασίζει να αποφύγει στο μέλλον οποιαδήποτε συνεργασία με άλλα κόμματα και να οργανώσει ακόμα πιο αρχηγικά και συγκεντρωτικά το Fidesz.
Αλλά δυστυχώς για τον ίδιο το 2006 και πάλι οι Σοσιαλιστές θα βρεθούν από πάνω του και στο κόμμα κάποιοι θέτουν θέμα ηγεσίας. Ηταν η πρώτη φορά μετά το 1990, που οι Μαγυάροι δεν επέλεξαν να ψηφίσουν υπέρ της αντιπολίτευσης, αλλά προτίμησαν να διατηρήσουν την υπάρχουσα κυβέρνηση.
Κάτι που θα αλλάξει το 2010 όταν θα ξεκινήσει και η μεγάλη πορεία για την εδραίωση της Αυτοκρατορίας του Ορμπαν όπως θα δούμε στο δεύτερο μέρος.
Ο πόλεμος ήρθε ως αναπάντεχο εκλογικό δώρο για τον «τιμονιέρη» Βίκτορ Ορμπαν στην Ουγγαρία
Ορμπαν ο «ειρηνοποιός» – Σοβαρά τώρα;
Η «ντρίμπλα» με πληρωμές σε ρούβλια της Gazprom διασώζει τους Γερμανούς βιομήχανους
