Τι έφερε πιο κοντά Ερντογάν και Μητσοτάκη και μετέτρεψε αίφνης σε ήρεμα νερά το ταραγμένο Αιγαίο; Η ουκρανική κρίση, ο Πούτιν που έδωσε με την εισβολή στην Ουκρανία ένα νέο κίνητρο συνοχής στο ΝΑΤΟ, οι ενεργειακές παρενέργειες του πολέμου που επιβάλλουν στη Δύση (από τον Ατλαντικό μέχρι… την Αττάλεια και τη θάλασσα του Ισραήλ) τον ανασχεδιασμό της ενεργειακής στρατηγικής της, στο όνομα της απεξάρτησής της από το ρωσικό αέριο;
Φαίνεται, όμως, ότι αυτή η… απεξάρτηση ήταν στο μυαλό του Ερντογάν πολύ πριν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Και παρότι οι επίσημες διαρροές από την Αθήνα δεν περιλαμβάνουν στην ατζέντα της συνάντησης Μητσοτάκη –Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη και τη διπλωματία των αγωγών, τα τουρκικά ΜΜΕ βεβαιώνουν ότι στο τραπέζι τέθηκε και η μεταφορά του αερίου των ισραηλινών υποθαλάσσιων κοιτασμάτων προς την Ευρώπη, όχι μέσω του παγωμένου Eastmed, αλλά μέσω Τουρκίας.
Στις αρχές Φεβρουαρίου, 20 μέρες πριν την ρωσική εισβολή, ο Ερντογάν, γυρίζοντας μάλιστα από την Ουκρανία (σατανική σύμπτωση) είχε πει δημόσια ότι η Τουρκία μπορεί να συμμετάσχει σε μια κοινή προσπάθεια για τη μεταφορά του ισραηλινού αερίου στην Ευρώπη. Είχε προηγηθεί η αμερικανική τορπίλη στον υποθαλάσσιο αγωγό Eastmed, που έχει σχεδιαστεί ακριβώς για τη μεταφορά του αερίου από τα κοιτάσματα Λεβιάθαν και Καρίς προς την Ευρώπη, μέσω Κύπρου και Ελλάδας. Η τουρκική ηγεσία έβλεπε πάντα εχθρικά αυτό τον σχεδιασμό και αντιπρότεινε τη μεταφορά του αερίου μέσω μιας πολύ συντομότερης υποθαλάσσιας διαδρομής από τη θάλασσα του Ισραήλ στη νοτιανατολική ακτή της Τουρκίας, που είχε όμως δύο «μειονεκτήματα»: πρώτον, έπρεπε να περάσει από την κυπριακή ΑΟΖ και δεύτερον έπρεπε να ξεπεράσει τις παγωμένες σχέσεις Τουρκίας- Ισραήλ.
Η φωτιά της Ουκρανίας ξεπάγωσε αυτές τις σχέσεις, αν και η προσέγγιση είχε ξεκινήσει νωρίτερα, Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι πέντε μέρες πριν το γεύμα Ερντογάν – Μητσοτάκη στην Κωνσταντινούπολη, είχε επισκεφθεί επίσημα την Αγκυρα και την Κωνσταντινούπολη ο ισραηλινός πρόεδρος Ισαάκ Χέρτζοκ. Αυτή η επίσκεψη, μαζί με την παράλληλη διαμεσολαβητική δραστηριότητα των δυο κυβερνήσεων στην ουκρανική κρίση, σηματοδότησαν όχι απλώς το ξεπάγωμα των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων, αλλά κατά πολλούς και την απαρχή ανασυγκρότησης ενός άξονα των δυο χωρών, που μπορεί να επεκταθεί στο πεδίο της ενεργειακής διπλωματίας.
Ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας Φατίχ Ντομνέζ το τελευταίο διήμερο διαλαλεί το πλεονέκτημα του τουρκικού δρόμου για το ισραηλινό αέριο προς την Ευρώπη. Χρειάζεται να κατασκευαστούν μόνο 600 χιλιόμετρα αγωγού, έναντι των 1900 χιλιομέτρων του Eastmed, για να διοχετευτεί το ισραηλινό αέριο στο ήδη υπάρχον τουρκικό δίκτυο αγωγών και από εκεί να περάσει στην Ευρώπη. Πιθανότατα μέσω του ήδη υπάρχοντος TAP (του Διαδριατικού Αγωγού), που τώρα μεταφέρει αζέρικο αέριο μέσω Τουρκίας και Ελλάδας.
Το μόνο πρόβλημα είναι το τμήμα του αγωγού Ισραήλ – Τουρκίας που πρέπει να διασχίσει την κυπριακή ΑΟΖ. Κι εκεί η τουρκική ηγεσία χρειάζεται τη βοήθεια και τη συναίνεση της ελληνικής.
Για το πόσο πιθανό είναι να την έχει ήδη λάβει, απαντήσεις οφείλει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.
Διαβάστε επίσης:
Η… μολότωφ Μπέζα στην ΕΤΑΔ για ρουσφέτια χρειάζεται απάντηση από το υπουργείο Οικονομικών
Ευτυχώς που υπάρχουν οι εναλλακτικές λύσεις στα ρωσικά πετρέλαια…
