Ο παγκοσμίως μοναδικός κ. Μητσοτάκης
Εχει τύχει να βρεθώ παλιότερα στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, αλλά και σε δεκάδες ανάλογες διεθνείς διασκέψεις. Δεν θυμάμαι ειλικρινά, ποτέ στην ιστορία πρωθυπουργό χώρας, ακόμα και εκτός Ευρώπης να αναλώνεται στην ομιλία του σε ένα τόσο σημαντικό φόρουμ για να εξηγήσει πόσο κακοί ήταν οι προκάτοχοί του. Εστω «μέτριοι», όπως απαξιωτικά αποκάλεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αυτούς που έχει διαδεχτεί εδώ και 30 μήνες πλέον.
Πραγματικά θύμισε διωκόμενους εκπροσώπους αντιπολίτευσης, που ζουν εξόριστοι στο εξωτερικό ή τέλος πάντων καταπιέζονται στη χώρα τους και ψάχνουν κάποιο βήμα στο εξωτερικό για να ενημερώσουν για τα προβλήματά τους. Ομως ο κύριος Μητσοτάκης δεν είναι αντιπολίτευση. Ούτε φυσικά διωκόμενος. Ηταν μια παγκόσμια πρωτοτυπία, που δυστυχώς δε μπορεί να βαθμολογηθεί παρά ως «κάτω του μετρίου». Μου το επιβεβαίωσαν και κάποιοι ξένοι συνάδελφοι που έτυχε να τον ακούσουν.
Θα ήταν ίσως κατανοητό αν ο πρωθυπουργός είχε εκλεγεί χθες και ήθελε να ενημερώσει για την κατάσταση, που βρήκε και το τι σχεδιάζει από εδώ και πέρα. Αλλά εδώ μιλάμε πια για μια κυβέρνηση, που έχει ξεπεράσει προ πολλού τα μισά της θητείας της και ψυχανεμίζεται διαρκώς για το πότε θα προκαλέσει την επόμενη εκλογική μάχη.
Σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που δεν συνηθίζεται. Πραγματικά μοναδικό. Να βγαίνεις στο εξωτερικό για να κάνεις αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση. Από όσο θυμάμαι, δεν συνήθιζε να το κάνει κανένας από τους προκατόχους του. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Κώστα Σημίτη, που όταν κάποιος δημοσιογράφος σε συνέντευξη Τύπου σε… ξένο έδαφος επιχειρούσε να του θέσει κάποιο ερώτημα για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, απαντούσε ορθά κοφτά και με τη γνωστή του προφορά «Τα κάτω, κάτω», εννοώντας ότι όταν γυρίσει πίσω «κάτω στην Αθήνα» θα μιλήσει για αυτά.
Είναι ζήτημα στοιχειώδους πολιτικής ευπρέπειας. Είναι όμως πολύ περισσότερο και ζήτημα σεβασμού προς τους ίδιους τους πολίτες της χώρας. Τους προσβάλει ουσιαστικά με τα λόγια του σε ένα διεθνές φόρουμ. Ειδικά εκείνους, που μπορεί να μετακινήθηκαν από το 2015, έως το 2019 να ψήφισαν δηλαδή και τις δύο φορές κόμμα, που έγινε κυβέρνηση.
Ο πρωθυπουργός και οι παρά/περί αυτόν θεωρούν δυσφήμηση να μιλά κανείς για ελληνικά κακώς κείμενα εκτός συνόρων. Χαρακτηριστικό το επιχείρημά τους για να δικαιολογηθεί η διαγραφή του Γιώργου Κύρτσου. Δεν το θεωρούν όμως καθόλου δυσφημιστικό να απαξιώνουν τη λαϊκή ετυμηγορία σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Τι επιδιώκουν άραγε; Να διασφαλίσουν διεθνή στήριξη με αυτό τον τρόπο; Να τρομάξουν οι «ξένοι» από το ενδεχόμενο να χάσει την πρωθυπουργία;
Είναι αυτή η ομιλία τελικά δείγμα μικροψυχίας ή άγχους από ένα πολιτικό, που βλέπει να φθείρεται με σταθερή ταχύτητα η εικόνα του «ατσαλάκωτου», του «δυνατού λύτη» κάθε δύσκολου πολιτικού σταυρολέξου; Μάλλον και τα δύο. Αλλά αυτό που έχει σημασία δεν είναι ούτε το συνολικότερο ψυχογράφημα, ούτε η τρέχουσα ψυχολογική κατάσταση του κυρίου Μητσοτάκη. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κάθε δημοκράτης Ελληνας, ακούγοντας τον να μιλά με αυτό τον τρόπο στο Μόναχο θα πρέπει να ένοιωσε μάλλον εξαιρετικά άβολα. Για να μην πω κάτι άλλο…
Διαβάστε ακόμα
