Νεοφασισμός με τεχνοκρατικό πρόσωπο
Οι νέες εποχές γεννούν και νέους όρους. Στην περίπτωση της Ιταλίας το ζητούμενο θα είναι να βρεθεί ένας κατάλληλος όρος για να περιγράψει το επόμενο κυβερνητικό σχήμα, του οποίου θα ηγηθεί, όπως όλα δείχνουν η Τζόρτζια Μελόνι. Αν κρίνουμε από όσα διαρρέουν από το περιβάλλον της ακροδεξιάς πολιτικού για τα σχέδια της ένας δόκιμος όρος θα μπορούσε να είναι ο τεχνοκρατικός νεοφασισμός. Γατί αν οι «Αδελφοί της Ιταλίας» είχε επικρατήσει να χαρακτηρίζονται ως νεοφασίστες, η πρόθεση της 45χρονης πολιτικού είναι τώρα να αποτινάξει από πάνω της τη «ρετσινιά», σχηματίζοντας μια κυβέρνηση με τη συμμετοχή πολλών τεχνοκρατών, που θα μπορούσαν να επανδρώσουν μέχρι και 12 υπουργεία, όπως ακούγεται.
Θα επιδιώξει επίσης, σύμφωνα με διαρροές από το περιβάλλον της να ψαρέψει στις τάξεις της παραδοσιακής και έτσι κι αλλιώς «λεηλατημένης» Χριστιανοδημοκρατίας για να καθησυχάσει τις Βρυξέλλες. Πιο χτυπητό παράδειγμα είναι αυτό του Αντόνιο Ταγιάνι, πρώην προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που ακούγεται για το Υπουργείο Εξωτερικών και έχει φυσικά καλές επαφές στα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Μια τέτοια κίνηση ίσως να κατευνάσει τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος βεβαίως αγωνιά περισσότερο για το δικό του ρόλο. Το ίδιο ισχύει και για τον τρίτο της προεκλογικής συμμαχίας τον επικεφαλής της Λέγκα, Ματέο Σαλβίνι. Αυτός επιθυμεί διακαώς να αναλάβει το υπουργείο Εσωτερικών για να έχει τον πρώτο λόγο στον καθορισμό της γραμμής για το μεταναστευτικό. Οι απόψεις του δεν διαφέρουν σε αυτό το κομμάτι και πολύ από εκείνες της Μελόνι, αλλά γενικά η αντιευρωπαϊκή του ρητορική στο παρελθόν δεν εκτιμάται και τόσο από τη θεσμική Ευρώπη.
Συμμαχία και πειθαρχία
Αυτό πάντως, που φαίνεται να έχει προτεραιότητα για τις Βρυξέλλες δεν είναι το ενδεχόμενο μιας πιο σκληρής στάσης απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, ακόμα και αυτές τις μέρες που όλη η Ευρώπη έστρεψε τα μάτια στις τραγωδίες στο Αιγαίο. Η ανησυχία της «θεσμικής Ευρώπης» επικεντρώνεται στο ενδεχόμενο αλλαγής της στάσης της Ιταλίας στο θέμα του πολέμου και στην υιοθέτηση μιας οικονομικής πολιτικής, που θα ερχόταν σε αντίθεση με τη σφιχτή δημοσιονομική πολιτική. Σε ότι αφορά το πρώτο ζήτημα δεν έχει υπάρξει κάποια ένδειξη από τη Μελόνι ότι θα αμφισβητήσει τις επιλογές Ντράγκι απέναντι στην Ρωσία, ούτε και την πίστη της χώρας στις αρχές του ΝΑΤΟ.
Οι «μεταγραφές» τεχνοκρατών έχουν συνεπώς να κάνουν με το κομμάτι της οικονομίας. Διανθίζονται άλλωστε και με απανωτές πληροφορίες για συνεργασία με το σημερινό επιτελείο στο υπουργείο οικονομικών για τα θέματα του επόμενου προϋπολογισμού. Ειδικά σε αυτό το κομμάτι είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η αγωνία της μελλοντικής πρωθυπουργού να αποδείξει ότι προγραμματίζεται μια ομαλή και χωρίς τριβές μεταβίβαση της εξουσίας, αφού «τα προβλήματα της χώρας είναι επείγοντα και πρέπει να λυθούν όσο γίνεται πιο γρήγορα».
Φυσικά επείγοντα είναι και τα προβλήματα για τα εκατομμύρια των Ιταλών που βλέπουν να έχει μπει για τα καλά το φθινόπωρο και ανησυχούν για το πώς θα τα βγάλουν πέρα. Θα πρέπει να περιμένουν, όπως όλα δείχνουν μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου ίσως για να αναλάβει η νέα κυβέρνηση και να δείξει τις προθέσεις της.
Εκεί θα φανεί αν αληθεύουν και οι πληροφορίες, που λένε ότι μπορεί να υπάρξει εμπλοκή με τα χρήματα του περιβόητου Ταμείου Ανάκαμψης, αφού η Μελόνι έχει κάποια σχέδια για ανακατεύθυνση πόρων και ο Ντράγκι δεν ενθουσιάζεται καθόλου από την προοπτική να του αλλάξουν τη μοιρασιά, που φρόντισε να ολοκληρώσει προεκλογικά.
