Ελληνα, τελικά πού Pass;
«Δεν θέλουμε ανθρώπους εξαρτημένους απο επιδόματα. Θέλουμε ανθρώπους που θα πάρουν ξανά την ζωή τους στα χέρια τους». Δε μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς με αυτή τη φράση, που είχε μάλιστα ανεβάσει και στο λογαριασμό του στο twitter o Κυριάκος Μητσοτάκης. Ηταν το 2017 πολύ πριν γίνει πρωθυπουργός.
Η αλήθεια είναι ότι μια κοινωνία που οι πολίτες της εξαρτώνται από κάποια εφάπαξ επιδόματα, αναλόγως της περίστασης δε μπορεί παρά να είναι προβληματική. Γιατί οι πολίτες δε μπορούν να στηρίζονται στην «ευαισθησία», την «μεγαλοψυχία» και τα «φιλοδωρήματα» του εκάστοτε κυβερνήτη και να περιμένουν ένα απροσδόκητο βοήθημα, που συνήθως δεν αποτελεί παρά σταγόνα πάνω σε μια καυτή πέτρα και εξατμίζεται πριν προλάβεις να το εισπράξεις.
Τώρα βεβαίως οι καιροί άλλαξαν και τα επιδόματα έγιναν «pass».
Freedom Pass, Power Pass, Fuel Pass I & II, Travel Pass, τώρα ακούμε και για το Food Pass. Και προφανώς ξεχνάω και ορισμένα. Η κυβέρνηση μπορεί βεβαίως να το παρουσιάζει αυτό ως κοινωνική πολιτική. Αλλά στην ουσία δεν είναι παρά ένα πιστοποιητικό αποτυχίας. Γιατί όταν οι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να περιμένουν ένα έξτρα επίδομα για να βάλουν βενζίνη ή για να πάνε στο σούπερ μάρκετ, τότε μόνο «τη ζωή στα χέρια τους» δεν έχουν πάρει. Oι νεολαίοι που τους «ξεπέταξε» η κυβέρνηση με 150 ευρώ μέσα στην πανδημία δε μπορεί να έχουν τόσο χαμηλές απαιτήσεις από την πολιτεία. H προσφυγή στην «επιδοματολαγνεία» αποδεικνύει ότι οι μεγάλοι τιμονιέρηδες έχουν χάσει πλέον τον έλεγχο του σκάφους και προσπαθούν να το φέρουν στα ίσα με άτσαλες «μανούβρες». Ομολογούν εμμέσως το πρόβλημα, αλλά δεν έχουν διάθεση να το λύσουν.
Τα ψίχουλα που κάθε φορά σου δίνουν στη μια τσέπη, όταν σου έχουν πάρει προηγουμένως πολύ περισσότερα από την άλλη δεν αξίζει ούτε καν να τα επικρίνεις ως ελεημοσύνη. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Ειδικά στις περιπτώσεις που είναι εξ’ αρχής προκαθορισμένο σε ποιές συγκεκριμένες εταιρίες θα πάνε, τότε αυτό υπερβαίνει τα όρια της κοροϊδίας. Γιατί ναι, #axizoume-kalytera.
Mια πολιτική που χρυσώνει το χάπι, δίνοντας κάποια ψίχουλα κάθε φορά για να καταπραϋνει την δυσφορία και να εκτονώσει την οργή προσβάλει τελικά την αξιοπρέπεια ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν είναι κοινωνική πολιτική, δεν είναι καν φιλελεύθερη.
Ενας γνήσιος φιλελεύθερος ο σερ Γουίλιαμ Μπέβεριτζ, που θεωρείται ένας από τους πατέρες του κοινωνικού κράτους στη μεταπολεμική Βρετανία, έγραφε στην έκθεσή του λίγο μετά τον πόλεμο ότι ο κάθε πολίτης θα πρέπει να έχει ένα σταθερό και αναλογικό εισόδημα, που θα του διασφαλίζει ότι μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις του. Η υπογράμμιση στη λέξη σταθερό. Οχι φυσικά με κάποια έκτακτα μπαλώματα δυο τρεις φορές το χρόνο.
Το έλεγε αυτό όχι από γενναιοδωρία, αλλά γιατί έβλεπε ότι η «ένδεια» αφενός ήταν η αιτία για μια σειρά άλλα προβλήματα, όπως για παράδειγμα ή έξαρση ασθενειών, αλλά και γιατί φοβόταν την κοινωνική δυσαρέσκεια και αναταραχή, που τελικά προκαλούσε μεγαλύτερη ζημιά στην εθνική οικονομία, από ότι η «τσιγγουνιά» στις αμοιβές. Ηξερε ότι δίκαιες και αξιοπρεπείς αμοιβές ήταν η καλύτερη εγγύηση για την κοινωνική συνοχή και σταθερότητα. Αυτά βεβαίως είναι ψιλά γράμματα για ορισμένους σήμερα, που επιμένουν ότι η φύση λατρεύει την ανισότητα.
Ωστόσο οι Ελληνες, που κάποιοι ακόμα αναρωτιούνται γιατί δεν έχουν μπει στο λογαριασμό τους τα 65 ευρώ για τη βενζίνη θα πρέπει κάποια στιγμή καλύτερα να αναλογιστούν αν αυτή είναι η προοπτική, που θέλουν να τους επιφυλάσσουν τα επόμενα χρόνια. Θα περιμένουν δηλαδή κάθε φορά την έκτακτη «βοήθεια», την σύγχρονη «φιλανθρωπία» της εξουσίας, όταν στις αγορές κάποιοι θησαυρίζουν, ειδικά τώρα με την ανεξέλεγκτη κούρσα των τιμών στα πάντα; Να θέσουν λοιπόν απλώς το ερώτημα στον εαυτό τους: «Ελληνα που pass τελικά;»
Γερμανία: Ενας πράσινος υπουργός ως διασώστης για πολυεθνικές της ενέργειας
Ανώτατο πλαφόν στις τιμές ενέργειας ζητούν τα γερμανικά συνδικάτα
