Η «ανεμελιά» του κυρίου Μακρόν
Ηταν πραγματικά αποκαλυπτικό το τελευταίο δραματικό (σχεδόν κλαψιάρικο) διάγγελμα του Εμανουέλ Μακρόν. Οχι τόσο για αυτά που είπε, όσο γιατί επιβεβαίωσε ότι έχει πάψει προ πολλού να ασχολείται με μια σημαντική μερίδα των συμπατριωτών του.
Γιατί βεβαίως, όταν ο Γάλλος πρόεδρος κάνει λόγο για το «τέλος της αφθονίας, της ανεμελιάς και των βεβαιοτήτων» δε μπορεί να απευθύνεται στο 20% των Γάλλων που επισήμως ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Σε εκείνους τους άστεγους, που συναντάς σχεδόν σε κάθε διασταύρωση στους δρόμους του Παρισιού και άλλων μεγαλουπόλεων. Σε εκείνους που εργάζονται, αλλά δεν μπορούν να πληρώοσυν για σπίτι. Σε εκείνους που ζουν στα εξαθλιωμένα πρόαστια ή στην διαρκώς υποβαθμιζόμενη περιφέρεια. Σε εκείνα τα εκατομμύρια ανθρώπων, που δεν πήγαν να ψηφίσουν αυτόν ή κάποιον άλλον, γιατί δεν έβλεπαν κανένα νόημα σε αυτή τη διαδικασία. Εκτός αν πιστεύει ότι αυτοί αισθάνονταν… ανέμελοι.
Είναι σαφές πλέον ότι ο Γάλλος πρόεδρος, όπως και πολλοί ομοϊδεάτες του έχουν οριστικά ξεγράψει τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας. Εχουν αποδεχθεί, οπαδοί οι ίδιοι της ανισότητας ως κνήτρου και «μοχλού ανάπτυξης» της «ελεύθερης οικονομίας» και ζητούν και από την κονωνία να αποδεχθεί και αυτή αμετάκλητα, την ύπαρξη ενός τεραστίου κομματιού που θα ζει στο οικονομικό και πολιτικό περιθώριο. Το κοινό τους είναι οι φοβισμένοι μεσαιοταξίτες, που πρέπει τώρα να πειστούν ότι ζούσαν εν αφθονία και ασφάλεια από τις οποίες τώρα θα πρέπει να παραιτηθούν. Τώρα έρχεται (ξανά) μια περίοδος θυσιών.
Ο κύριος Μακρόν αποτελεί το κλασσικό παράδειγμα του πολιτικού, που ομολογεί ότι αδυνατεί να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές ανισότητες, αλλά και την διακινδύνευση του επιπέδου ζωής της περιβόητης μεσαίας τάξης προσπαθώντας να παρουσιάσει την απειλή της φτωχοποίησης της περίπου ως ένα μη αντιμετωπίσιμο φυσικό φαινόμενο. Οι δραματικοί τόνοι των προειδοποιήσεων του είναι ένα προκαταβολικό άλλοθι, μια πρόωρη αποποίηση των ευθυνών της πολιτικής να αντιμετωπίσει την διαρκή επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και της αγοραστικής δύναμης των τμημάτων εκείνων της κοινωνίας, που αποτελούσαν και το θεμέλιο της σταθερότητάς της, άλλοτε με φιλοδωρήματα και παραχωρήσεις και άλλοτε με υποσχέσεις για τις καλύτερες μέρες που έρχονται και τις ευκαιρίες που διάπλατα μπροστά μας ξεπροβάλουν.
Ο Γάλλος πρόεδρος βλέπει τα χειρότερα να πλησιάζουν και θέλει να αποτινάξει από πάνω του το βάρος της ευθύνης. Λες και μέχρι τώρα δεν κυβερνούσε αυτός και οι όμοιοί του. Λες και αυτός ήταν απλώς θεατής αυτού του έργου της πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσων, των ιδιωτικοποιήσεων και της χρηματικοποίησης των οικονομιών, της αδιαφορίας για τις προειδοποιήσεις για τις συνέπειες της κλιματικής κρίσης. Αυτός είναι ένας αθώος πρώην τραπεζίτης, που πάντα ήθελε το καλό μας και τώρα βγάζει επιτήδεια «την ουρά του απ΄έξω», λίγους μόνο μήνες μετά τις μεγαλόστομες ασάφειες, που πλουσιοπάροχα εκτόξευε στις προεκλογικές του εμφανίσεις. Η δική του ανεμελιά είναι λοιπόν που χάνεται εδώ και αρκετό καιρό, άσχετα αν προσπαθούσε να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει…
Ο Μακρόν είναι πρόεδρος της «μεγάλης» Γαλλίας. Αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα. Αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν είναι και ο μόνος που σκέφτεται και λειτουργεί έτσι.
ΥΓ Ετυχε να δω ένα ρεπορτάζ στην ελβετική ραδιοφωνία για μια από τις φτωχότερες συνοικίες της φτωχομάνας Μασσαλίας. Εκεί η «αφθονία», που σηματοδοτούσε η ύπαρξη ενός υποκαταστήματος των ΜcDonalds αποσύρθηκε και αυτή μαζί με την ανεμελιά της πρώτης πενταετίας Μακρόν. Κινήσεις πολιτών κατέλαβαν το ερειπωμένο κτίριο και έστησαν το «L’Après M», το «Μετά των ΜcDonalds» ένα κέντρο στήριξης για τους φτωχότερους, που στεγάζει ένα κοινωνικό παντοπωλείο και συμβουλευτικές υπηρεσίες στήριξης για τους καταδικασμένους να ζουν με τη φτώχεια. Το δίδαγμα είναι το γνωστό, παλιό και αναλλοίωτο στο χρόνο «Μόνο ο λαός θα σώσει το λαό». Αρκεί να το καταλάβει και ο ίδιος.
Τζόνσον, Μακρόν και τα άλλα τα παιδιά – To τέλος της ανεμελιάς και της αλαζονείας
