Αν διάβαζαν οι πολιτικοί θα ήξεραν ότι οι κυρώσεις είναι περιορισμένης εμβέλειας
Διαβάζουν ποτέ οι πολιτικοί;
Το ερώτημα είναι θεμιτό. Διαβάζουν τελικά οι πολιτικοί κάτι παραπάνω από τις ομιλίες των συμβούλων τους και την αποδελτίωση των καθημερινών δημοσιευμάτων του Τύπου; Η απάντηση που προκρίνω είναι ένα σαφέστατο ΟΧΙ. Διάβαζα την συνέντευξη του ιστορικού Νίκολας Μάλντερ (Nikolas Mulder) στο περιοδικό SPIEGEL σχετικά με τις κυρώσεις. Η γνώμη του έχει μεγάλη σημασία επειδή αυτός είναι ακριβώς ο τομέας της εξειδίκευσής του. Εχει πρόσφατα εκδώσει ένα βιβλίο με ακριβώς αυτό το θέμα: «The Economic Weapon: The Rise of Sanctions as a Tool of Modern War» (Το οικονομικό οπλοστάσιο. Η άνοδος των κυρώσεων ως ένα εργαλείο του σύγχρονου πολέμου).
Ο επιστήμονας περιγράφει εκεί ακριβώς ότι είναι μάλλον ουτοπικό να περιμένει κανείς να γονατίσει μια χώρα μόνο με οικονομικές κυρώσεις, όπως κοκκορευόταν η κυρία φον ντερ Λάιεν και η παρέα της με τη Ρωσία. Και φυσικά είναι αστεία η «επιθυμία» του Τζο Μπάιντεν για ανατροπή του Πούτιν, δήλωση που βέβαια έχει «μαζέψει» στο μεταξύ το επιτελείο του Λευκού Οίκου. Το έχει αποδείξει η ιστορία σε περιπτώσεις όπως το Ιράν, η Βενεζουέλα και η Βόρεια Κορέα. Χώρες που έχουν πολύ λιγότερες δυνατότητες από ότι η Μόσχα για να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις ενός οικονομικού και εμπορικού αποκλεισμού, σε σχέση με τη Μόσχα.
Το υπενθυμίζει ο Mulder και στη συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό, λέγοντας πως η «απόδοση» των κυρώσεων κυμαίνεται κατά μέσο όρο από 10 έως 30% και η προσδοκία ότι θα «γονατίσει» η Ρωσία δεν ήταν παρά ευσεβής πόθος. Ο επιστήμονας επισημαίνει ότι στο πρώτο πακέτο κυρώσεων η ΕΕ έκανε λόγο για «απόσυρση των ρωσικών δυνάμεων» από την Ουκρανία. Τώρα οι Βρυξέλλες θέτουν σαν στόχο και ενώ έχουμε φτάσει πια στο έκτο πακέτο, την «εξασθένηση της πολεμικής ισχύος της Ρωσίας».
Η κεντρική δήλωση του ιστορικού είναι ωστόσο ότι όταν κάνεις «οικονομικό πόλεμο» όπως στο μεταξύ έχει παραδεχτεί η ΕΕ, τότε χρειάζεσαι να μετατρέψεις συνολικά την οικονομία σου σε «πολεμική». Αυτό σημαίνει κοινή ενεργειακή στρατηγική, δημόσιες παρεμβάσεις, και ενίσχυση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται περισσότερο από τις συνέπειες του ενεργειακού πολέμου. «Το κράτος είναι ο μόνος παίκτης που μπορεί να απορροφήσει τις συνέπειες ενός πολέμου».
Αυτό είναι κάτι που επίσης δεν φαίνεται να έχουν διαβάσει οι πολιτικοί της ΕΕ, που εδώ και μήνες διστάζουν να παρέμβουν στις «αγορές» και παίρνουν μονίμως ημίμετρα και με μεγάλη καθυστέρηση. Το «too little too late» θα μπορούσε πλέον να είναι γραμμένο κάτω από τη σημαία της ΕΕ.
Αυτό που επίσης αξίζει να προσέξει κανείς από τα λεγόμενα του Mulder είναι ότι ουσιαστικά πραγματοποιείται με γοργούς ρυθμούς μια παγκόσμια αναδιάταξη δυνάμεων και σχέσεων σε εμπορικό και οικονομικό επίπεδο. Μέχρι τώρα η Ρωσία εξήγαγε ενέργεια στη Γερμανία και εισήγαγε από αυτή «υψηλή τεχνολογία». Τώρα τη θέση της φαίνεται να παίρνει η Κίνα, η οικονομία της οποίας είναι όπως λέει σε μεγάλο βαθμό «συμπληρωματική» με τη ρωσική.
Αυτή η διαπίστωση για τη διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, που δεν θα έχει τη μορφή που είχαν φανταστεί οι Δυτικοί είναι κάτι που θα έπρεπε λογικά να προβληματίσει τις ηγεσίες ΗΠΑ και ΕΕ. Αν διάβαζαν τις προειδοποιήσεις των ιστορικών. Γιατί όπως είπαμε μάλλον δεν τις διαβάζουν. Και σίγουρα δεν τις λαμβάνουν υπόψην τους, επιμένοντας σε αποφάσεις που σε ατομικό επίπεδο μπορεί να μοιάζουν ανορθολογικές, αλλά αποκτούν άλλου είδους δικαιολόγηση και δυναμική όταν λαμβάνονται ομαδικά.
Η φράση με την οποία ολοκληρώνει τη συνέντευξή του ο Mulder είναι χαρακτηριστική: «Η ιστορία είναι μια αλληλουχία περιστατικών, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν ενεργήσει πάντα καθαρά ορθολογικά».
Πούτιν κι Ερντογάν μαζί στην Τεχεράνη – Το ραντεβού των «απομονωμένων»
Οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες προειδοποιούν ξανά για τον Κινέζο «εχθρό»
