Ο διμέτωπος υπαρξιακός αγώνας του νεοσυντηρητισμού ενάντια στα δικαιώματα

Παρακολουθούσα πρόσφατα μια σειρά του BBC, αστυνομικού περιεχομένου, που έχει αναφορά και στις μεγάλες απεργίες των ανθρακωρύχων της εποχής Θάτσερ στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Σε κάποιο σημείο και λίγο «ξεκούδουνα», άσχετα δηλαδή με την ουσιαστική πλοκή της ιστορίας, μια δικηγόρος επισημαίνει σε ένα διάλογο ότι αυτή που προκάλεσε την αιματηρή σύγκρουση των απεργών με την αστυνομία, ήταν η ίδια η κυβέρνηση που ήθελε ουσιαστικά να τσακίσει τη σπονδυλική στήλη του συνδικαλιστικού κινήματος στο δημόσιο τομέα και να στείλει έτσι ένα σαφές μήνυμα σε ολόκληρη την κοινωνία ότι οι καιροί αλλάζουν. Ετυχε ο κλήρος να πέσει στους ανθρακωρύχους, για διάφορους λόγους. Θα μπορούσε να είναι κάποιος άλλος κλάδος.

Παράλληλα η σιδερένια πρωθυπουργός των Συντηρητικών προώθησε αλλαγές στην εργατική νομοθεσία, με στόχο να καταστήσει όσο γίνεται δυσκολότερο το δικαίωμα της απεργίας, ως ύστατο μέτρο αντίδρασης των εργαζόμενων.

Κάποιοι πίνακες που έδειχναν αυτές τις ημέρες τα βρετανικά τηλεοπτικά δίκτυα παρουσίαζαν ολόκληρες σειρές ετών τα τελευταία 30 χρόνια με μηδενικές «χαμένες» ημέρες εργασίας, αποτέλεσμα ακριβώς αυτής της αλλαγής του νομικού πλαισίου. Γι αυτό και οι βιομήχανοι και οι φανατικοί νεοφιλελεύθεροι συνεχίζουν να λατρεύουν τη Θάτσερ ως «αγία» και ολόκληρες αποβιομηχανοποιημένες παρηκμασμένες πόλεις στο Βορρά να την μισούν ακόμα και νεκρή.

Αυτές τις ημέρες ο Μπόρις Τζόνσον με την ίδια αδιαλλαξία αντιμετωπίζει τις απεργίες των σιδηροδρομικών, σε ένα κλάδο, που κατέχει ίσως το βραβείο της πιο αποτυχημένης στην ιστορία ιδιωτικοποίησης και επέστρεψε σε μεγάλο βαθμό στο δημόσιο τομέα. Ακολουθούν οι εργαζόμενοι στα ταχυδρομεία, τα αεροδρόμια, αλλά και την Παιδεία και την Υγεία που ετοιμάζονται για ανάλογες κινητοποιήσεις. Οι βρετανοί συντηρητικοί δείχνουν έτοιμοι να δώσουν πάλι μια μεγάλη μάχη «ανακατεύθυνσης» της κοινωνίας σε ευρεία κλίμακα και η ακραία συντηρητική «Sun» δε διστάζει να κάνει λόγο για ένα ταξικό πόλεμο.

Ο «ατακτούλης» Μπόρις μοιάζει ιδανικός για να κρύψει πίσω από την διαβόητη ξεροκεφαλιά του μια τεράστια επίθεση, που έχει εξαπολύσει ο νεοσυντηρητισμός εναντίον της εργασίας, μετά τα ευχολόγια και τα χειροκροτήματα για τη σημασία του δημόσιου τομέα και των εργαζόμενων σε ζωτικούς τομείς της οικονομίας, που ακούγαμε κλεισμένοι στην καραντίνα.

Είναι μια επίθεση που αφορά την ουσία της εργασίας, αλλά και τον ρόλο των συνδικάτων σε μια από τις χώρες, που ακόμα δεν έχουν απαξιωθεί πλήρως, όπως συμβαίνει αλλού στην Ευρώπη και στον κόσμο. Ο νεοσυντηρητισμός έχει πλέον καταλήξει στο συμπέρασμα μετά το μεγάλο σοκ της πανδημίας, ότι οι πολυσυζητημένες αλλαγές που όλοι θεωρούν αναγκαίες θα πρέπει να είναι προς την κατεύθυνση της πλήρους αποψίλωσης των εργασιακών δικαιωμάτων, προς ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία και ανασφάλεια. Δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε δεδομένα δικαιώματα, ούτε ζώνες ασφαλείας.

Το μέτωπο των εργασιακών δικαιωμάτων είναι το ένα στο οποίο οι νεοσυντηρητικοί, δίνουν τη μεγάλη τους μάχη του 21ου αιώνα.

Το άλλο μέτωπο αφορά τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα. Η σκοταδιστική απόφαση του διορισμένου από τον Τραμπ Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, που καταργεί το δικαίωμα στην άμβλωση είναι μια ακόμα μάχη σε αυτό το πεδίο. Μια μάχη, που όπως επεσήμανε αυτές τις μέρες ο ιστότοπος «open democracy» βάζει για παράδειγμα ιδέες και σε ακραία συντηρητικές οργανώσεις και στο Ηνωμένο Βασίλειο να επιδιώξουν να ανατρέψουν κεκτημένα δεκαετιών. Δεν είναι λοιπόν μόνο η Πολωνία. Μια ματιά σε ΜΜΕ αυτού του χώρου σε όλη την Ευρώπη δείχνει ξεκάθαρα ότι άνοιξε η όρεξη ορισμένων για ταξίδια στον… Μεσαίωνα. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν το διμέτωπο αγώνα του υπερσυντηρητισμού.

Οι εποχές που οι πολιτικές ηγεσίες καμάρωναν για τις «ανοιχτές κοινωνίες», τα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα και την εργασιακή ασφάλεια δεν είναι πια και τόσο της μόδας. Τα προτάγματα και τα συνθήματα έχουν αλλάξει. Η επιστροφή σε πρακτικές άλλων αιώνων βαφτίζεται πλέον πρόοδος, προσαρμογή, ευελιξία, εξέλιξη. Οποιος κλείνει τα μάτια, δένει σφιχτά τη ζώνη του και περιμένει να τελειώσουν οι αναταράξεις μπορεί τελικά να προσγειωθεί σε μέρη που ποτέ δεν περίμενε.

G7: Εφτά νομά σε ένα δωμά… στο Έλμαου

ΗΠΑ: Επιστροφή στον Μεσαίωνα – Τέλος στην προστασία της άμβλωσης- Διάγγελμα Μπάιντεν

Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία με Ουκρανία και Τουρκία προτείνει ο Τζόνσον