Αλλο τέχνη, άλλο τεχνάσματα
Γιατί η ΕΕ βαδίζει από κρίση σε κρίση;
Οταν καλείσαι να πληρώσεις 15 για κάτι για το οποίο μέχρι χθες πλήρωνες 10, δε μπορεί παρά να έρθει η στιγμή που θα αναρωτηθείς. Πού πηγαίνουν αυτά τα 5 ευρώ παραπάνω; Σε κάποιες τσέπες θα καταλήγουν, σε κάποιους λογαριασμούς θα πιστώνονται. Δε μπορεί να γίνονται αέρας.
Ισως αυτό να ήταν το ερώτημα των 70.000, που διαδήλωσαν τη Δευτέρα στις Βρυξέλλες και των δεκάδων χιλιάδων εργαζόμενων στα τρένα της Βρετανίας, που αποφάσισαν να απεργήσουν ενάντια στην δραματική αύξηση της ακρίβειας. Στην Ελλάδα θα έπρεπε κάτι να έχουμε υποψιαστεί από το νεολογισμό περί «απροσδόκητων κερδών».
Οι τελευταίες ημέρες είναι ίσως μόνο μια πρόγευση των όσων θα ακολουθήσουν. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ως εξήγηση για όλα τα δεινά δεν πείθει προφανώς τους Ευρωπαίους πολίτες. Αντιθέτως φέρνει ακριβώς στην επιφάνεια σημαντικές δυσλειτουργίες, προβλήματα «κατασκευής» ενός συστήματος, που είχε αποκαλύψει πάντως τις αδυναμίες του και σε προηγούμενες κρίσεις με πιο πρόσφατη αυτή του κορωνοϊού.
Οι εξελίξεις δεν είναι ευθύγραμμες, ούτε μονοδιάστατες. Ομως σε όλες τις χώρες της ΕΕ κυοφορούνται σημαντικές πολιτικές αλλαγές, όπως έδειξε το «ξεγύμνωμα» του Μακρόν, οι καβγάδες που έχουν ξεσπάσει στην ετερόκλητη κυβερνητική συμμαχία της Ιταλίας, αλλά και η αδυναμία της κεντροαριστερής κυβέρνησης της Ισπανίας να πείσει ότι έχει βρει τρόπο για να απορροφήσει τους τεράστιους κοινωνικούς κλυδωνισμούς, που συντελούνται και εκεί.
Δεν πρόκειται όμως για πρόβλημα μιας χώρας ή μιας κυβέρνησης μόνο. Η αστοχία βρίσκεται στα υλικά που χρησιμοποιούν σε ολόκληρη την ΕΕ, αλλάζοντας ίσως κατά περίπτωση τις αναλογίες. Το αποκαλύπτει η αμηχανία της Κομισιόν που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα με τεχνικό/τεχνοκρατικό τρόπο. Τη μια η κυρία φον ντερ Λάιεν ομολογεί ότι η αγορά ενέργειας «στήθηκε» στραβά. Την άλλη κλαψουρίζει για το πόσο κακό κάνει στην πολιτική της ΕΕ η αρχή της ομοφωνίας, ζητώντας την κατάργησή της. Οι συμφωνίες θα πρέπει να κλείνονται πιο γρήγορα και οι όποιες μεμονωμένες φωνές αντίδρασης να παρακάμπτονται χωρίς πολλά λόγια.
Η αλαζονεία που προκαλεί η ύπαρξη συσχετισμού δυνάμεων, που είναι σαφέστατα υπέρ μιας συγκεκριμένης κάστας, την κάνει να μπερδεύει την «τέχνη» της πολιτικής με τα τεχνάσματα.
Οι «ελίτ» της ΕΕ κατανοούν ότι η Ενωση μπαίνει σε μια φάση, που ξεπροβάλει πλέον η απειλή να μην μείνει καμιά πέτρα πάνω στην άλλη. Το τρένο έχει πάρει την κατηφόρα και αυτοί ζητούν από τους επιβάτες να κλείσουν τα μάτια και να ανοίξουν τα παράθυρα για να τους φυσήξει το δροσερό αεράκι. Αλήθεια τι θα έχει το μενού στο δείπνο της Πέμπτης στις Βρυξέλλες;
Γιατί η φον ντερ Λάιεν επιμένει τόσο φανατικά για την ένταξη της Ουκρανίας;
Η Ευρώπη του Μακρόν σε παραζάλη
