Αν σε κάτι έχει αποδείξει τη δεινότητά της στις δεκαετίες της ζωής της η ΕΕ είναι στην ευχέρεια να κάνει… βαφτίσια. Οι γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες έχουν συχνά βγάλει από τα αδιέξοδά τους τους πολιτικούς δίνοντας εύηχα ονόματα σε πράγματα, που συνήθως επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που υπόσχονται. Καταφέρνουν έτσι να μεταθέτουν ή απλώς να συγκαλύπτουν τα προβλήματα, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα βρουν λύση. Αλλιώς μπορούν απλώς να τα μετονομάσουν.
Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα και κάποια από αυτά αφορούν και την πατρίδα μας. Από τα ταμεία «σύγκλισης» που μόνο σύγκλιση δεν έφεραν, μέχρι τα «ταμεία ανάκαμψης», όπου η ανάκαμψη ακόμα… έρχεται. Αλλά φυσικά υπάρχουν και οι «πράσινες συμφωνίες», που αποδεικνύονται γκρι με μαύρους κόκκους, όταν για παράδειγμα η πυρηνική ενέργεια και το φυσικό αέριο, το καλό, το υγροποιημένο, το αμερικάνικο βαφτίζεται «βιώσιμη» μορφή ενέργειας, στο πλαίσιο της εσχάτως προς το παρόν απορριφθείσας από δύο επιτροπές της Ευρωβουλής «Ταξινόμησης» (Taxonomie).
Γενικώς είναι αξιοζήλευτη η μαεστρία με την οποία το ψάρι ονομάζεται κρέας ή αντιστρόφως. Εδώ δεν υπάρχουν ταμπού. Ολα είναι επιτρεπτά, αρκεί να εξυπηρετείται ο σκοπός. Να αποδεικνύεται δηλαδή ότι η Ενωση λειτουργεί και ότι ο στρατός των υπαλλήλων της «παράγει» αποτελέσματα.
Εκεί που θα χρειαστεί ωστόσο να επιστρατευτεί αυτή η μαεστρία των ευφάνταστων «νονών», ίσως μάλιστα να εκτιναχθεί σε νέα ύψη είναι η περίπτωση της Ουκρανίας. Εδώ και κάποιες εβδομάδες έχει εξατμιστεί η υπερβολική αισιοδοξία που ήθελε τις ρωσικές δυνάμεις να ηττώνται, να καταρρέουν, να υποχωρούν, τον Πούτιν να πεθαίνει από καρκίνο ή να ανατρέπεται από κάποιο πραξικόπημα και τον Ζελένσκι να επιστρέφει ως θριαμβευτής στο Ντονμπάς ή ακόμα και στην Κριμαία.
Αυτοί που ανέλυαν με «στοιχεία» ότι μια νίκη του ουκρανικού στρατού είναι εφικτή και συντηρούσαν τέτοιες φιλοδοξίες του Ουκρανού προέδρου, τώρα ή σιωπούν ή αρχίζουν να μετριάζουν λίγο τις προσδοκίες τους. Ετσι και αλλιώς τα timeline με την «συνεχή ενημέρωση από το μέτωπο των μαχών» έχουν εξαφανιστεί από τις ιστοσελίδες και η εστιασμένη στον πόλεμο μονοθεματικότητα των μεγάλων τηλεοπτικών δικτύων μοιάζει με ανάμνηση μιας μακρινής εποχής. Αυτό που είναι δύσκολο να αγνοηθεί είναι οι διαρκείς αναθεωρήσεις προς τα κάτω, μήνα το μήνα, των προγνώσεων για την οικονομική κατάσταση των εμμέσως εμπλεκομένων στον πόλεμο δυτικοευρωπαίων.
Αναπόφευκτα λοιπόν οι ρωγμές στο δυτικό στρατόπεδο μεγαλώνουν. Ο Τζο Μπάιντεν εγκαλεί εμμέσως τον Ζελένσκι ότι αγνόησε τις προειδοποιήσεις του, ο Γενς Στόλτενμπεργκ αναρωτιέται μέχρι ποιου σημείου θα μπορούσαν να φτάσουν παραχωρήσεις του Κιέβου και ο Εμανουέλ Μακρόν επιμένει, ότι το Κίεβο δεν θα πρέπει να αρνείται πεισματικά το διάλογο με τη Μόσχα.
Οι Financial Times σε ολίγον σαρκαστική διάθεση αναρωτιούνται τώρα πώς οι Δυτικοί θα μπορέσουν να αντικαταστήσουν την υπόσχεση για «νίκη» με την επιβεβαίωση της «μη ήττας». Και παρατηρούν εύστοχα ότι κάποιοι πολιτικοί δεν επιμένουν ότι θα «πρέπει να νικήσει η Ουκρανία», αλλά προβάλουν πια ως ζητούμενο «να μη νικήσει ο Πούτιν».
Εδώ είναι λοιπόν που θα χρειαστούν οι λογοπλάστες των Βρυξελλών, κοινοτικοί πρωτίστως, αλλά σε συνεργασία και με τους ΝΑΤΟϊκούς. Θα πρέπει να βρεθεί ένας εύσχημος και κυρίως εύηχος τρόπος να τερματιστεί ο πόλεμος χωρίς να δοθεί η εντύπωση ότι ο Πούτιν κέρδισε. Κάτι τέτοιο δε μπορεί να πουληθεί στην κοινή γνώμη. Κυρίως κάτι τέτοιο δε μπορεί να δεχτεί αδιαμαρτύρητα ο ίδιος ο Ζελένσκι. Και είναι μάλλον απίθανο να έχουν ένα τέτοιου τύπου σχέδιο «ονοματοδοσίας» οι κύριοι Σολτς, Μακρόν και Ντράγκι αν τελικά πραγματοποιηθεί η πολυδιαφημισμένη επίσκεψή τους στο Κίεβο.
Ζελένσκι: Οι μάχες στο Ντονμπάς είναι οι πιο βίαιες που έχει δει η Ευρώπη
Γιατί η φον ντερ Λάιεν επιμένει τόσο φανατικά για την ένταξη της Ουκρανίας;
