Τον Μάρτιο του 2014, ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, «ο ιδεολογικός πατέρας της ευρασιατικής ένωσης, της “πολιτισμικής” εναλλακτικής για την Ε.Ε»., και ιδεολογικός μέντορας του Βλαντιμίρ Πούτιν, αναρτά στη σελίδα του στο Facebook ένα μεγάλο «Σενάριο της Ρωσικής Ανοιξης σε 10 σημεία», το οποίο αποκαλύπτει τη ρωσική στρατηγική στην Ουκρανία: «προσάρτηση της Κριμαίας, έναρξη πολέμου στη “Νέα Ρωσία” (δηλαδή στην Ανατολική Ουκρανία) από μισθοφόρους και “εθελοντές”, μαζική εισβολή των τακτικών ρωσικών στρατευμάτων για να αποκρούσουν τις ουκρανικές αντεπιθέσεις». Και το κείμενο γίνεται πιο σαφές ως προς τους τελικούς στόχους της εισβολής: «Η Ρωσία δεν θα σταματήσει εκεί. Θα συνεχίσει τη δράση της στην Ευρώπη, αποτελώντας κεντρικό στοιχείο της ευρωπαϊκής συντηρητικής επανάστασης».
Ο Ντούγκιν (όπως και πολλοί άλλοι ακροδεξιοί θεωρητικοί και πολιτικοί) επιχειρεί να οικειοποιηθεί την έννοια της «πολιτιστικής ηγεμονίας» του Γκράμσι, αλλά και της «αντι-ηγεμονίας». «Αφού παγκοσμιοποιήθηκε η φιλελεύθερη Δύση, η “συντηρητική επανάσταση” πρέπει να είναι και αυτή παγκόσμια».
«Στις 19 Σεπτεμβρίου 2013, κατά την ετήσια συνάντηση του Club Valdai, ο Πούτιν καλεί σε “αποκατάσταση της εξουσίας των ιδεών ενάντια στη λογική της αγοράς”. Η θερμή του αγόρευση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως κοινό μανιφέστο απ’ όλα τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα: “Οι ευρωατλαντικές χώρες απορρίπτουν και ξεχνούν τις ρίζες τους, ακόμα και τις χριστιανικές τους ρίζες, που όμως αποτελούν τη βάση του πολιτισμού τους. Αποκηρύττουν κάθε ηθικό θεμέλιο, αρνούνται κάθε εθνική, θρησκευτική ή σεξουαλική ταυτότητα. Ακολουθούν πολιτικές που εξισώνουν τις παραδοσιακές οικογένειες με την ένωση ατόμων του ιδίου φύλου. Οι υπερβολές του πολιτικά ορθού προάγουν στη Δύση την παιδοφιλία […] Και εννοούν να επιβάλλουν το μοντέλο αυτό σε όλους. Αυτό μας οδηγεί στην παρακμή και σε μια τρομερή ηθική κρίση […] στην απώλεια κάθε ανθρώπινης αξιοπρέπειας”». [Ολα τα αποσπάσματα είναι από το βιβλίο του δημοσιογράφου Ραφαέλ Γκλικσμάν «Εναντίον της αντιδραστικής σκέψης», εκδόσεις Πόλις, το οποίο γράφτηκε το 2015 και μεταφράστηκε στα ελληνικά (Βάλια Καϊμάκη) το 2018.
Ολοι γνωρίζουν τις καλές σχέσεις του Πούτιν με την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, αλλά και τις υπόγειες ή έμμεσες οικονομικές ροές που έχουν κατευθυνθεί προς αυτήν, θεωρώντας την ιδανικό μοχλό για την υπονόμευση και διάλυση της Ε.Ε. Σ’ αυτό το πεδίο η στόχευσή του συνέπεσε με την προσπάθεια του άλλου θεωρητικού της Ακροδεξιάς στις ΗΠΑ, του Στιβ Μπάνον, ο οποίος προσπάθησε να μεταφέρει τον τραμπισμό στην Ευρώπη, μέσω της γκρίζας χρηματοδότησης ρατσιστικών και ακροδεξιών think tanks και κομμάτων της γηραιάς ηπείρου.
Για να προλάβουμε τις ενστάσεις περί μονομέρειας ή «δαιμονοποίησης της Ρωσίας και του Πούτιν», κατ’ αρχάς να πούμε πως δεν ταυτίζουμε τον ρωσικό λαό με την εθνικιστική ομάδα γύρω από τον Πούτιν. Δεύτερον, δεν ξεχνάμε τις δυτικές προκλήσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να «εγκλωβίσουν» τη Ρωσία σε μια φυλακή, έξω από την οποία θα υπάρχουν νατοϊκοί εξοπλισμοί και στρατεύματα. Ούτε κάνουμε συμψηφισμούς με τα αδιαμφισβήτητα εγκλήματα της Αμερικής διεθνώς και για πολλές δεκαετίες.
Ωστόσο, δεν μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια σε μια πολιτική ιστορικού αναθεωρητισμού, η οποία αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξη άλλων εθνών ή που επιχειρεί να ξαναγράψει την Ιστορία ανάλογα με τα μεγαλοϊδεατικά οράματα μιας μικρής ομάδας γύρω από τον επίδοξο νέο τσάρο.
Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ο ακροδεξιός «Ρασπούτιν» που καθοδηγεί τον Πούτιν
Πηγή: Εφ.Συν.
