Πόσο τυχαία είναι τα «φραστικά ατοπήματα» του Τζο Μπάιντεν;
Φυσικά και θα ήταν πολύ καλύτερο για τον πλανήτη, αλλά και για τους ίδιους τους Ρώσους αν στη θέση του Πούτιν βρισκόταν ένας πολιτικός, που θα σεβόταν περισσότερο την ελευθερία του λόγου, τις δημοκρατικές διαδικασίες και τις ειρηνικές μεθόδους επίλυσης διαφορών μεταξύ των κρατών.
Οπως φυσικά θα ήταν πολύ καλύτερο για τους Ρώσους πολίτες, αν στη θέση του Μπόρις Γέλτσιν το 1991 βρισκόταν ένας άλλος πολιτικός, που δεν θα ακολουθούσε τυφλά τις «συμβουλές» κάποιων δυτικών «ειδημόνων», που τον έσπρωξαν σε μια «θεραπεία σοκ», η οποία διέλυσε τη ρωσική οικονομία, λεηλάτησε το δημόσιο πλούτο προς όφελος μερικών «φίλων» και οδήγησε στη φτωχοποίηση και στην εξαθλίωση εκατομμύρια ανθρώπων.
Αποφασίζει ο κυρίαρχος λαος;
Το πρόβλημα είναι ότι τις αποφάσεις για κάτι τέτοιο παίρνει «στα χαρτιά» ο ρωσικός λαός, όπως έσπευσαν να υπενθυμίσουν τόσο οι έμπιστοι του Ρώσου προέδρου, όσο και οι συνεργάτες του Αμερικανού ομολόγου του. Και λέμε στα χαρτιά, γιατί βεβαίως είναι γνωστές οι μεθοδεύσεις του πολυμήχανου Πούτιν, ο οποίος αφού έκανε δύο θητείες, μετά μεταπήδησε στην πρωθυπουργία και άλλαξε το Σύνταγμα για να εξασφαλίσει ότι θα παραμείνει «μεγάλος τιμονιέρης» της αχανούς χώρας ως το 2036. Αλλά όταν τα έκανε αυτά κανείς δεν είχε ασχοληθεί σοβαρά, ούτε με τα συμβόλαια της ενέργειας, ούτε με τις εξαγωγές τεχνολογίας, ούτε με τους ολιγάρχες. Ο Πούτιν συνέχιζε έτσι να χτίζει ένα ολοκληρωτικό καθεστώς χωρίς να αντιδρά κανείς.
Επίσης γνωρίζουμε, ότι αυτό που ξεστόμισε ο πρόεδρος Μπάιντεν δεν είναι καθόλου μακριά από τη λογική, που επί δεκαετίες χαρακτήρισε την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οταν δηλαδή δεν τους άρεσε μια ηγεσία φρόντιζαν να την αντικαταστήσουν. Οχι πάντα με τη δύναμη των όπλων. Αλλοτε με πραξικοπήματα, άλλοτε με εξαγορές αντιπάλων, άλλοτε με εξαφανίσεις ανεπιθύμητων προσώπων. Η λίστα είναι μακρά και λίγο πολύ γνωστή σε όλους.
Αυτός είναι και ο λόγος που η «εκτός κειμένου» φράση του κυρίου Μπάιντεν προκάλεσε τόσο θόρυβο και γέννησε τόσες πολλές θεωρίες. Γιατί δείχνει αφενός μια νοοτροπία, αλλά αποκαλύπτει και αυτό που προφανώς συζητείται στις «κλειστές αίθουσες» στις συναντήσεις των Δυτικών μεταξύ τους, όπως άλλωστε μέσα στην αφέλεια του «μαρτύρησε» και ο Ελληνας αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών.
Συγκεκριμένοι κύκλοι μέσα στην Συμμαχία θα ήθελαν πολύ να μπορούσαν να ρίξουν τον Πούτιν, άσχετα αν όλοι οι σοβαροί αναλυτές προειδοποιούν ότι ένας διάδοχος του στην παρούσα φάση θα μπορούσε να είναι και… χειρότερος. Ισως να ονειρεύονται μια κατάσταση ανάλογη εκείνης της εποχής Γέλτσιν με στόχο την αναδιανομή του πλούτου και την αντικατάσταση των ολιγαρχών του Πούτιν με κάποιους άλλους.
Κάποιοι αναρωτιούνται τώρα αν ο πρόεδρος λειτουργεί αυτοβούλως, αν ακολουθεί δηλαδή μια προσωπική στρατηγική. Μόνο εικασίες μπορούν να γίνουν επ’ αυτού. Σίγουρα πάντως υπάρχει μια τάση ολικής απομόνωσης της Ρωσίας, η οποία δεν αποτελεί ατομική, ούτε προσωρινή επιλογή, αλλά είναι η στρατηγική της Ουάσιγκτον. Αυτή είναι ίσως η ουσία που θα πρέπει να κρατήσει κανείς. Υπό αυτή την έννοια ίσως η τακτική του «καλού και του κακού χωροφύλακα» να μην είναι τυχαία. Ο Μπάιντεν θα συνεχίζει να προκαλεί τον Πούτιν διαιωνίζοντας το αδιέξοδο και κάποιοι άλλοι θα βγαίνουν και θα «συμμαζεύουν» τις ακρότητές του.
Την Πέμπτη στις 7 Απριλίου η ομιλία Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή – Παρόντες οι πολιτικοί αρχηγοί
