Δημοσιογραφικoπολιτικός επαρχιωτισμός
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει συνολικά 56 γενικές διευθύνσεις και υπηρεσίες, με πάνω από 30.000 υπαλλήλους και συνεργάτες. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών ζει στις Βρυξέλλες.
Αν βγεις για φαγητό ή καφέ στη βελγική πρωτεύουσα είναι πολύ πιθανό να πέσεις πάνω σε κάποιους από αυτούς. «Αναγκαστικά» ορισμένοι θα είναι συμπατριώτες ή γνωστοί σου. Αν πιάσεις συζήτηση είναι λογικό να περιστραφεί γύρω από θέματα της δικής σας «ατζέντας». Εκτιμήσεις, αναλύσεις, θεωρίες. Αν είσαι δημοσιογράφος θα αρχίσεις τις ερωτήσεις, ακόμα και αν απέναντι σου είναι κάποιο μικρομεσαίο στέλεχος μιας από τις πολλές διευθύνσεις. Αν μάλιστα σου κάνει και καμιά πρόβλεψη για το μέλλον, τότε το ρεπορτάζ είναι έτοιμο: «Πηγή της Κομισιόν δήλωνε εμπιστευτικά ότι…».
Κάπως έτσι λειτουργεί το πράγμα και κάπως έτσι, όταν κάποιος θέλει να προκαλέσει ντόρο έχει πάντα το πλεονέκτημα ότι «το είπαν από τις Βρυξέλλες». Ετσι διακινούνται τα σενάρια και έτσι χτίζονται οι καριέρες. Αξιοποιώντας τον «επαρχιωτισμό» του ελληνικού Τύπου, ότι έρχεται από τις Βρυξέλλες αντιμετωπίζεται ως θέσφατο. Ειδικά όταν βολεύει πολιτικά. Ενα θετικό σχόλιο για την (εκάστοτε) κυβέρνηση γίνεται σημαία του συμπολιτευόμενου Τύπου. Ενα αρνητικό ανανεώνει με φρέσκο υλικό το οπλοστάσιο της αντιπολίτευσης.
«Ειδήσεις» που γεννήθηκαν μεταξύ τυριού και αχλαδιού ή τέλος πάντων με μια «Stella» και μια «Leffe» σε κάποιο μπαρ των Βρυξελλών γίνονται «Θεματάρες» στο «ανάδελφο» δημοσιογραφικό μας έθνος. Και οι πολιτικοί τσιμπάνε και ανακυκλώνουν όπως τους βολεύει. Η Ελλάδα μας έχει μόνο «θαυμαστές» ή «εχθρούς». Μέση κατάσταση δεν υπάρχει.
Το ίδιο ισχύει φυσικά και με τα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου. Ερχεται ένας Γερμανός στην Ελλάδα, συναντά δύο τρεις δημοσιογράφους που μπορεί να είναι φιλοκυβερνητικοί και γράφει στη συνέχεια για την πρόοδο των μεταρρυθμίσεων. «Υμνοι του γερμανικού Τύπου για την κυβέρνηση» θα δεις την επομένη να γράφουν τα «ενημερωτικά» sites. Αν έχει συναντήσει αντιπολιτευόμενους και του έχουν πει για αυτούς που θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο και γράψει ρεπορτάζ για τις επαναπροωθήσεις, ο προβλέψιμος τίτλος στον αντιπολιτευόμενο Τύπο θα είναι: «Κόλαφος για την κυβέρνηση από το γερμανικό Τύπο». Οπου Γερμανός θα μπορούσε να είναι ένας Βρετανός ή ένας Γάλλος. (Οι μικροί δε μετράνε)
Και η ζωή συνεχίζεται. Αν μας πουν κάποιοι από το εξωτερικό πράγματα, που ήδη τα ξέρουμε τότε αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα. Αν τα φουσκώσουν και λίγο, ακόμα καλύτερα.
Το καλό είναι ότι επειδή άλλοτε μας γράφουν καλά και άλλοτε κακά μπορείς να επιλέξεις ότι προτιμάς και να το ξεχειλώσεις όσο θέλεις. Για να αποδείξεις είτε ότι μας θαυμάζουν, είτε ότι μας κυνηγούν. Δεν πίστευα για παράδειγμα στα αυτιά μου όταν άκουσα το περασμένο Σαββατοκύριακο ένα βουλευτή της συμπολίτευσης να ισχυρίζεται ότι «στη Γερμανία μας ζηλεύουν για το πόσο καλά τα πήγαμε στην πανδημία». Σκέφτηκα ότι θα ξεχάσω και τα γερμανικά που ξέρω…
Αλλά έτσι είναι. Ο επαρχιωτισμός των μεν τους υποχρεώνει να κάνουν την τρίχα τριχιά για να «αποδεικνύουν», ότι έγιναν Ευρωπαίοι και θα «μείνουν Ευρωπαίοι». Ο επαρχιωτισμός των δε τους αναγκάζει να ανακαλύπτουν διαρκώς «σχέδια που απεργάζονται συγκεκριμένοι κύκλοι του εξωτερικού». Μεγαλομανία ή μανία καταδίωξης δεν έχει σημασία. Και οι δύο βουτάνε στο ίδιο ανεξάντλητο ρεζερβουάρ της δημοσιογραφικής μυθοπλασίας για να αυτοεπιβεβαιωθούν και να αναπαραχθούν. Αυτό δεν το είπαν οι Βρυξέλλες.
Διαβάστε ακόμα
