Η κοροϊδία στην εξουσία

Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δήλωσε ότι προτίθεται να βάλει υποψηφιότητα για τις επόμενες εκλογές. Γιατί όχι; Νέος είναι ακόμα.
Ο Μπάιντεν, γεννημένος στις 20 Νοεμβρίου 1942, είναι ήδη 79 ετών. Στις εκλογές του 2020 ήταν 78 και εθεωρείτο ήδη πολύ μεγάλος για το αξίωμα. Ουσιαστικά κέρδισε το χρίσμα με βάση τις προβλέψεις ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα κέρδιζε ανεξαρτήτως αντιπάλου τις εκλογές –νόμιζαν στο κόμμα του ότι του πάσαραν τον μουτζούρη, ασχέτως αν η πανδημία ανέτρεψε τα δεδομένα και ο μουτζούρης μετατράπηκε σε τζακ ποτ.
Στις προεδρικές εκλογές του 2024 ο Μπάιντεν θα είναι αισίως 82. Μια χαρά, δηλαδή. Άσε που ενδέχεται να έχει αντίπαλο τον Τραμπ (γεννηθείς στις 14 Ιουνίου 1946), ο οποίος τότε θα είναι 78. Άλλο τζόβενο, εκείνος…
Δε λέω ότι η ηλικία είναι το μοναδικό κριτήριο. Αλλού οι πρωθυπουργοί είναι νέοι αλλά διεφθαρμένοι. Αλλού είναι νέοι αλλά αμέριμνοι.
Και μετά οι διεθνείς ελίτ απορούν για το γεγονός ότι οι κοινωνίες αποξενώνονται όλο και περισσότερο από το πολιτικό σύστημα και αναζητούν διεξόδους σε ανορθολογικές προσεγγίσεις και σε θεωρίες συνωμοσίας.
Είναι βέβαιο πως αν γίνει μια δημοσκόπηση οπουδήποτε στον κόσμο, η μεγάλη πλειοψηφία θα απαντήσει ότι δεν θα ήθελε έναν υπέργηρο για αρχηγό του κράτους. Ούτε έναν αιώνιο ηγέτη που μένει γαντζωμένος στην εξουσία επί 21 χρόνια και κάνει σχέδια για άλλα τόσα. Ούτε έναν (ακόμα) γόνο πολιτικής δυναστείας, απ’ αυτές που δημιούργησαν στις χώρες τους -και στα κόμματά τους- μόνο αδιέξοδα και χρέη. Ούτε έναν στεγνό τεχνοκράτη που επιβάλλεται ως αλεξιπτωτιστής από τους μηχανισμούς της εξουσίας. Ούτε έναν διεφθαρμένο θρησκόληπτο που ανοίγει συνεχώς μέτωπα στη γειτονιά του.
Και όμως, τέτοιοι πολιτικοί ηγέτες κυριαρχούν στο διεθνές προσκήνιο.
Όλ’ αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο όπου ο πλανήτης βρίσκεται στο όριο μη αναστρέψιμης περιβαλλοντικής καταστροφής, όπου οι τσέπες των πολιτών αδειάζουν, όπου οι θέσεις εργασίας υποβαθμίζονται συνεχώς ή εξαϋλώνονται, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα περιφρονούνται και η έκβαση μιας πανδημίας προσδιορίζεται όχι με επιδημιολογικά κριτήρια, αλλά με στάθμιση του πολιτικού κόστους και των διακυμάνσεων των κατά τόπους ΑΕΠ.
Οπότε, αναρωτιέται κανείς αν οι κοινωνίες είναι αιχμάλωτες ή απλώς έχουν παραιτηθεί από την ελπίδα. Φυσικά, το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

Διαβάστε επίσης:

Ναβάλνι και Ασάνζ. Βίοι παράλληλοι;

Κοκτέιλ μολότοφ στην ευρωζώνη: Η «ενεργειακή βόμβα» εκτινάσσει τον πληθωρισμό αλλά τα χέρια της Λαγκάρντ είναι δεμένα