Ένα ζευγάρι Ευρωπαίων στο Πεκίνο
Σε ρόλο «ευρωπαϊκής αντιπροσωπείας» οι πρόεδροι της Γαλλίας και της Κομισιόν έφτασαν στο Πεκίνο για διπλωματικές επαφές, αλλά και για δουλειές δεκάδων δισεκατομμυρίων
Του Κώστα Αργυρού, από την ΑΥΓΗ
Ο Ολαφ Σολτς έκανε πρώτος την αρχή ταξιδεύοντας στο Πεκίνο, σχεδόν αμέσως μετά την επανεκλογή του Σι Τζινπινγκ στην ηγεσία, προκαλώντας τότε τη δυσφορία κάποιων εταίρων, κυρίως του Εμανουέλ Μακρόν, που θα επιθυμούσε να εμφανιστούν ενωμένοι απέναντι στην ανερχόμενη δύναμη Κίνα. Ακολούθησε προ ημερών ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ, ο οποίος έφτασε στο Πεκίνο με συνοδεία δεκάδων επιχειρηματιών.
Τώρα η κινεζική ηγεσία θα υποδεχτεί επιτέλους τον Εμανουέλ Μακρόν, τον οποίο συνοδεύει η πρόεδρος της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σε μια προσπάθεια επίδειξης ευρωπαϊκής ενότητας, που βολεύει και τους δύο. Η κυρία φον ντερ Λάιεν σχεδιάζει ήδη τα επόμενα της πολιτικά βήματα και ο Γάλλος πρόεδρος δεν χορταίνει να εμφανίζεται σαν να ομιλεί για λογαριασμό των Ευρωπαίων.
Στην ουσία όμως το ταξίδι είναι ένα τεστ ισορροπίας σε γλιστερό έδαφος. Ο Γάλλος πρόεδρος, όπως και ο Γερμανός καγκελάριος και ο Ισπανός πρωθυπουργός κουβαλά μαζί του κορυφαία στελέχη περίπου 50 μεγάλων γαλλικών επιχειρήσεων (Airbus, LVMH, Michelin). Τα 32 δισ. έφτασαν τον περασμένο χρόνο οι επενδύσεις συνολικά 2.000 γαλλικών εταιρειών στην Κίνα.
Εδώ ισχύει ότι και στην περίπτωση της Γερμανίας. Από τη μια οι διακηρύξεις για περισσότερη απεξάρτηση από την Κίνα, τις οποίες εσχάτως συνηθίζει η κυρία φον ντερ Λάιεν και από την άλλη η πραγματικότητα, που λέει ότι η μετακόμιση όλων αυτών των δραστηριοτήτων κάθε άλλο παρά απλή είναι.
«Πρέπει με κάποιο τρόπο να άρουμε τους κινδύνους για τις βιομηχανίες μας , όμως δεν πρέπει να αποσυνδεθούμε από την Κίνα, αλλά να δεσμευθούμε από κοινού ότι επιθυμούμε να έχουμε μια αμοιβαία επωφελή εμπορική σχέση», τόνισε ο Γάλλος πρόεδρος.
Για την ΕΕ θα ήταν πολύ πιο βολικό να μπορέσει να ισχυριστεί ότι η γοητεία του διδύμου Ούρσουλα-Εμανουέλ «λύγισε» τους Κινέζους και τους έφερε πιο κοντά. Ο μεγάλος φόβος στις Βρυξέλλες και σε πολλές άλλες πρωτεύουσες είναι ότι Πεκίνο και Μόσχα συγκροτούν ένα κοινό μέτωπο σε ένα κόσμο υπό αναδιαμόρφωση και οι Ευρωπαίοι μένουν απλοί παρατηρητές ή παρακολούθημα των αποφάσεων της Ουάσιγκτον. Από την άλλη, όλοι γνωρίζουν ή τουλάχιστον αυτό διαλαλούν δημοσίως, ότι η Κίνα είναι η μόνη χώρα, που θα μπορούσε να επηρεάσει τον Βλαντίμιρ Πούτιν, στην προσπάθεια για τερματισμό του πολέμου.
Η συνάντηση του «ζεύγους» με τον Σι είναι προγραμματισμένη για σήμερα. Προκαταβολικά το Παρίσι προσπάθησε να καλλιεργήσει ελπίδες για ταύτιση απόψεων με τις κινεζικές «ιδέες» σε 12 σημεία, αναφορικά με τον πόλεμο με τη Ρωσία. Ανάμεσά τους η δήλωση αποχής από τη χρήση πυρηνικών. Η σινική ηγεσία αρέσκεται να εμφανίζεται ως ένας διαμεσολαβητής ειρήνης. Φυσικά γνωρίζει ότι στη σχέση με την ΕΕ έχει το πάνω χέρι.
Πικρόχολοι αναλυτές στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού θύμιζαν πάντως την αδυναμία της Γαλλίας να εμφανιστεί ως παγκόσμιος παίκτης και να παρέμβει σε κρίσεις, όπως το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ή τώρα το «ουκρανικό». Για τους Ευρωπαίους οι αμερικανικές πιέσεις συνιστούν ένα επιπλέον πρόβλημα. Από τη μια οι ΗΠΑ απαιτούν πιο σκληρή στάση στο ζήτημα της Ταϊβάν, από την άλλη εκβιάζουν τους Ευρωπαίους με την ευνοιοκρατία προς τις επιχειρήσεις, που απειλούν να μεταναστεύσουν εκτός ΕΕ.
Κάποια ζητήματα που έθεσαν στον κύριο Μακρόν πριν την αναχώρησή του, διάφορες ΜΚΟ όπως η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην αχανή χώρα και η καταπίεση συγκεκριμένων μειονοτήτων συνήθως θίγονται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Αυτό τουλάχιστον λένε πάντα ως άλλοθι οι δυτικοί επισκέπτες. Δεν αναμένεται να αλλάξει κάτι αυτή τη φορά.
60 χρόνια συνθήκης των Ηλυσίων και αναζήτησης απαντήσεων στις ΗΠΑ
