Η ομόφωνη απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να μην ανασταλεί η έκδοση του καθημερινού φύλλου της εφημερίδας «Αυγή» αποσόβησε μια νέα και αχρείαστη κρίση στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Την ίδια ώρα, η ανακοίνωση για μετάθεση του 3ου συνεδρίου του κόμματος ένα μήνα αργότερα από την αρχική ημερομηνία και συγκεκριμένα για το διάστημα 31 Μαρτίου με 3 Απριλίου σημαίνει ότι επιλέχθηκε τελικά η λύση ενός κανονικού συνεδρίου και όχι ενός υβριδικού μοντέλου όπως άφηνε να εννοηθεί ως και πριν λίγες μέρες η Κουμουνδούρου.
Και στις δύο περιπτώσεις κοινή συνισταμένη αποτελεί το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν έχει απαλλαγεί από την κακή συνήθεια να φλερτάρει με το αυτογκόλ, δημιουργώντας θέμα εκεί που δεν υπάρχει ή που έστω θα μπορούσε να χειριστεί διαφορετικά. Και αυτό θα πρέπει να προβληματίσει άπαντες στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Τα άσχημα οικονομικά της «Αυγής» δεν είναι κάτι που προέκυψε τον τελευταίο μήνα. Ούτε καν τον τελευταίο χρόνο. Είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει τουλάχιστον εδώ και μια δεκαετία αλλά για διάφορους λόγους κανείς δεν θεώρησε σωστό να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό. Την περίοδο των Μνημονίων ο Τύπος χτυπήθηκε όσο ελάχιστοι κλάδοι, εφημερίδες-κολοσσοί έκλεισαν, εκδοτικά συγκροτήματα ναυάγησαν, εκατοντάδες δημοσιογράφοι βρέθηκαν στην ανεργία, ωστόσο η «Αυγή» παρέμενε όρθια λόγω της κρατικής χρηματοδότησης του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία την κρατούσε στη ζωή.
Η κρίση στον Τύπο έστειλε τις κυκλοφορίες των εφημερίδων στα Τάρταρα, δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι διαφορετικό και με την ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς η οποία με βάση τα επίσημα στοιχεία δεν ξεπερνούσε τα 700 με 800 φύλλα καθημερινά σε πωλήσεις.
Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να αντιληφθείς ότι με τέτοια νούμερα δεν πας μακριά και ότι το λουκέτο είναι η μόνη επιλογή. Και όμως η «Αυγή» δεν έκλεισε επειδή ακριβώς υπήρχε η κομματική χρηματοδότηση. Αλλά μαζί μ’ αυτήν υπήρχαν και τα παιδαριώδη ως και εγκληματικά λάθη στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, καθώς η «Αυγή» έφτασε να είναι αποκούμπι για βολέματα ημετέρων μέσα στο κόμμα, με αποτέλεσμα ο αριθμός των εργαζομένων να ξεπερνά κατά πολύ το αναγκαίο προσωπικό για να βγει η εφημερίδα.
Όλα αυτά ήταν γνωστά καθώς τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν άνθρωποι που βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά, είτε στο Δ.Σ. είτε στη διεύθυνση της εφημερίδας και χτυπούσαν καμπανάκια για το παγόβουνο που έρχεται. Κανείς ωστόσο δεν πήρε τα μέτρα που χρειάζονταν για ν’ αλλάξει ρότα το πλοίο. Κάπως έτσι, λίγο πριν τα Χριστούγεννα ανακοινώθηκε το πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου, το οποίο όσο γενναίο και αν ακουγόταν είχε και κάποιους περιορισμούς που προκαλούσαν θυμηδία.
Στόχος ήταν να φύγει κόσμος, να αλαφρύνει το μισθολόγιο και να επιβιώσει η εφημερίδα. Οι 28 μισθοί που δίνονταν ήταν όντως ένα εξαιρετικό κίνητρο. Η συνταγή χάλασε όταν μαθεύτηκε πως μέσα στους 28 μισθούς περιλαμβάνονταν και τα χρωστούμενα. Υπήρχαν δημοσιογράφοι στους οποίους η εφημερίδα χρωστούσε 6, 7 έως και 8 μισθούς, μοιραία λοιπόν οι 28 της αποζημίωσης γίνονταν 20,21,22.
Δεύτερο περίεργο ήταν ο όρος πως όσοι διατηρούσαν δεύτερη δουλειά δεν είχαν δικαίωμα να συμμετέχουν στην εθελούσια. Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ το γιατί.
Τρίτο και ίσως χειρότερο για πολλούς στην εφημερίδα οι μισθοί διαφορετικών ταχυτήτων. Αρκετοί δημοσιογράφοι θεωρούσαν προκλητικό το γεγονός να υπάρχει μια μικρή ομάδα που έπαιρνε ιδιαίτερα παχυλούς μισθούς σε σχέση με τους ίδιους, ενώ το πιο εντυπωσιακό είναι πως υπήρχαν στελέχη της εφημερίδας που δεν είναι ενεργά πλέον και όμως τους καταβάλλονταν κανονικά οι μισθοί! Με λίγα λόγια για κάποιους η «Αυγή» ήταν αυτό που λέει ο λαός, «ο μήνας που θρέφει τους άλλους έντεκα».
Σε κάθε περίπτωση το σχέδιο απέτυχε καθώς μόλις 14 εργαζόμενοι ζήτησαν να ενταχθούν σ’ αυτήν, την ώρα που για να είναι βιώσιμο το εγχείρημα απαιτούσε την αποχώρηση τριπλάσιου αριθμού εργαζομένων.
Με αυτά τα δεδομένα -και άλλα που θα θέλαμε πολύ χώρο να καταγράψουμε- συνεδρίασαν Τετάρτη και Πέμπτη τα δύο όργανα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, το ένα άτυπο, το άλλο όχι. Ο πολιτικός καφές του Αλέξη Τσίπρα με στενό πυρήνα στελεχών την Τετάρτη δεν έβγαλε άκρη. Η εισήγηση του προέδρου ήταν η αναστολή του καθημερινού φύλλου (έστω προσωρινά, αν και όσοι έχουμε δουλέψει στον Τύπο γνωρίζουμε ότι… ουδέν μονιμότερο του προσωρινού) και η ενίσχυση του Κυριακάτικου φύλλου και του site της εφημερίδας. Η εισήγηση υποστηρίχθηκε από τους προεδρικούς (Παππάς, Γεροβασίλη κ.α.), από τους ορισμένους πασοκογενείς (π.χ. Μπίστης) και βρήκε την αντίδραση άλλων πασοκογενών (Ραγκούσης), αλλά κυρίως της «Ομπρέλας» (Βούτσης, Σκουρλέτης).
Μοναδική παραφωνία στην Ομπρέλα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο οποίος τάχθηκε με την πρόταση Τσίπρα προκαλώντας πονοκέφαλο στη μία εκ των δύο βασικών τάσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
Την Τετάρτη το απόγευμα κι ενώ η συζήτηση για την «Αυγή» μετατέθηκε για το πρωί της Πέμπτης στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ συνεδρίασαν διαδικτυακά οι της «Ομπρέλας» και εκεί για μία ακόμη φορά ο πρώην υπουργός Οικονομικών μειοψήφησε. «Ο Ευκλείδης σκέφτεται πανεπιστημιακά και όχι πολιτικά σε κάποια βασικά πράγματα», μας εκμυστηρεύτηκε στέλεχος της τάσης. Αρκετοί στην τάση αποδίδουν τη στάση Τσακαλώτου στο γεγονός ότι την αναδιαμόρφωση της «Αυγής» αλλά και γενικότερα των μέσω ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει -με όχι ιδιαίτερη επιτυχία μέχρι στιγμής- ένας δικός του άνθρωπος, ο εκ Θεσσαλονίκης Λευτέρης Αρβανίτης.
Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως ένα από τα πιο δυναμικά νέα στελέχη, με ιδέες και διάθεση να βοηθήσει, ωστόσο αυτό που φαίνεται να του λείπει είναι η εμπειρία. Σε αυτόν «χρεώνεται» και το γεγονός ότι δεν δημιουργήθηκε ποτέ το ΣΥΡΙΖΑ Channel, το περιβόητο κανάλι του κόμματος που θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος στα συστημικά κανάλια πληροφόρησης. Το θέμα, ωστόσο, δεν είναι ότι δεν δημιουργήθηκε τελικά το κανάλι, αλλά δεν επιτεύχθηκε ούτε ο απλός, φαινομενικά τουλάχιστον, στόχος να δημιουργηθεί ένα κοινό news room για τα μέσα ενημέρωσης του κόμματος ώστε να ανατροφοδοτεί το ένα το άλλο.
Στη συνεδρίαση της Πέμπτης που αποδείχθηκε μαραθώνια (7 ώρες) τα δεδομένα δεν άλλαξαν ιδιαίτερα. Η αρχική εισήγηση Τσίπρα παρέμενε η ίδια. Την ίδια ώρα βέβαια είχε αναδυθεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης προς την εφημερίδα με το αίτημα να μην κλείσει. Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διήμερο υπήρξε άνοδος στις συνδρομές της «Αυγής» από απλό κόσμο που μπορεί να μην την αγόραζε, ωστόσο επ’ ουδενί δεν ήθελε να την δει να κλείνει. Από κοντά ήρθαν και οι καυστικές ανακοινώσεις της συνέλευσης των εργαζομένων που έπνεαν τα μένεα κατά της διοίκησης, ενώ συν τοις άλλοις είχε προστεθεί και η παραίτηση του διευθυντή της εφημερίδας Άγγελου Τσέκερη.
Στο Πολιτικό Συμβούλιο ανέβηκαν οι τόνοι όταν πήρε το λόγο ο Νίκος Φίλης, ο οποίος, έχοντας διατελέσει στο παρελθόν διευθυντής της εφημερίδας είχε μια παραπάνω ευαισθησία στο θέμα. Οι πληροφορίες λένε πως τα πυρά του έπεσαν πάνω στα μέλη του Δ.Σ. της εφημερίδας, καταλογίζοντάς τους ευθύνες για τους χειρισμούς που δημιούργησαν αυτή την κατάσταση. Ο ίδιος πρότεινε τη δημιουργία μιας «επιτροπής στήριξης» του Δ.Σ. με επικεφαλής τον ίδιο τον Τσίπρα, πρόταση που δεν έγινε αποδεκτή.
Οι έντονες διαφωνίες που σημειώθηκαν και το γεγονός ότι το κόμμα βρίσκεται λίγο πριν το συνέδριο οδήγησαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σε έναν τακτικό ελιγμό, ζητώντας από το Δ.Σ. να προτείνει ένα εναλλακτικό σχέδιο για την εφημερίδα. Ω εκ του θαύματος κι ενώ κάτι τέτοιο δεν είχε πέσει ως εκείνη την ώρα στο τραπέζι, το Δ.Σ. έκανε λόγο για σχέδιο εξυγίανσης εν λειτουργία της εφημερίδας. Αυτό βέβαια σημαίνει και απολύσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας εισηγήθηκε τη νέα πρόταση, η οποία και πέρασε ομόφωνα από το Πολιτικό Συμβούλιο.
Η κάθε πλευρά στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένη για το αποτέλεσμα. Ο Αλέξης Τσίπρας λόγω του ελιγμού του που κατάφερε να τον περάσει ως δική του πρόταση, οι δε της «Ομπρέλας» επειδή κατάφεραν να ανατρέψουν την αρχική εισήγηση. Σε διαφορετική περίπτωση και με το συνέδριο μπροστά, οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα θα είχε ενδεχομένως άλλου τύπου συνέπειες. Μένει να δούμε το σχέδιο εξυγίανσης στις λεπτομέρειές του. Προς το παρόν τα πράγματα ηρέμησαν στην Κουμουνδούρου.
