Γαλλικές εκλογές: Γιατί έχουν σημασία για την κυβέρνηση Μητσοτάκη
Όταν λίγο πριν τις εκλογές του 2019 το γαλλικό Le Point τον είχε αποκαλέσει «Έλληνα Μακρόν» απαριθμώντας τις ομοιότητές του με το Γάλλο Πρόεδρο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είχε νοιώσει απλώς κολακευμένος. Περισσότερο το είχε αξιολογήσει ως ένα γούρικο σημάδι και ευκαιρία για να συνδυάσει το όνομά του με μια «νέα εποχή» για την χώρα. Άλλωστε αυτό επαναλαμβάνει συχνά σε δημόσιες ομιλίες του για την «Ελλάδα 2.0».
Η αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός εκτιμά κι ως ένα βαθμό θαυμάζει το Γάλλο Πρόεδρο. Συχνά δίνει την εντύπωση ότι ακολουθεί κάποιες από τις δικές του συνταγές επιτυχίας. Από τον τρόπο με τον οποίο ο Μακρόν προσπάθησε να εμφανιστεί ως ένας πολιτικός πέραν των παραδοσιακών ιδεολογικών περιχαρακώσεων, μέχρι κάποιες στιλιστικές επιλογές για εμφανίσεις του σε ώρες κρίσεων. Λευκό πουκάμισο, σκούρα γραβάτα, μισοσηκωμένα μανίκια, ο συνδυασμός σοβαρότητας και αποφασιστικότητας που θέλει να θυμίσει στο κοινό ότι πρέπει να προσέχει και να ανασκουμπωθεί.
Ο κ. Μητσοτάκης συγκρίθηκε συχνά από πολλούς Ελληνες δημοσιογράφους με τον κ. Μακρόν μετά από τα συχνά διαγγέλματά του, στα οποία άλλωστε υιοθέτησε από την πρώτη στιγμή την ίδια γαλλική προσέγγιση και φρασεολογία. Οι λέξεις «πόλεμος» και «μάχη» το «μοναδικό μας όπλο, το εμβόλιο» ήταν συχνές στις αναφορές και των δύο για την πανδημία, κάτι που για παράδειγμα απέφυγε συστηματικά και μέχρι την τελευταία στιγμή η Ανγκέλα Μέρκελ.
Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο οι δύο πολιτικοί φαίνεται ότι ταίριαξαν, κι αυτό όχι μόνο γιατί ο Ελληνας αποδείχτηκε ένας πρόθυμος πελάτης για τον Γάλλο, ειδικά μετά το «χουνέρι» που του επιφύλασσαν οι Αυστραλοί με τα υποβρύχια. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι ο Εμανουέλ Μακρόν πραγματικά τον στήριξε μέσα στο Συμβούλιο της ΕΕ, ειδικά σε ότι αφορά τη σχέση με την Τουρκία και μοιάζει να συμφωνεί μαζί του και σε μια σειρά από ζητήματα που έχει θέσει ο Γάλλος πρόεδρος, που αυτό το εξάμηνο προεδρεύει στην ΕΕ. Μια ήπια αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, χωρίς όμως διάθεση να προκληθεί η Γερμανία και με τη διαρκή επανάληψη της πίστης στην «δύναμη της επιχειρηματικότητας» και την ανάγκη «συμπόρευσης ιδιωτικού και δημόσισυ τομέα». Ακόμα και σε τομείς όπως αυτός της Υγείας, όπου ο ιδιωτικός τομέας αποδείχτηκε θανατηφόρα λίγος.
Ο γρίφος Βαλερί Πεκρές
Ωστόσο αυτό που ανησυχεί ορισμένους συνεργάτες του πρωθυπουργού είναι ότι μοιάζει να έχει ποντάρει όλα τα χαρτιά του στον Μακρόν, ενόψει των προεδρικών εκλογών του Απριλίου. Μέχρι πρότινος αυτό έμοιαζε απολύτως λογικό, αφού δεν υπήρχε στον ορίζοντα καμιά εναλλακτική. Μόνο η απειλή ενός ή μιας ακροδεξιάς υποψηφίου, που θα επιχειρούσε να εκθρονίσει το σύγχρονο Γάλλο «αριστοκράτη» και θα έβαζε την πατρίδα του Βολταίρου σε πορεία οπισθοδρόμησης.
Η ανάδειξη όμως της κεντροδεξιάς Βαλερί Πεκρές σε πιθανή εναλλακτική μπερδεύει τα πράγματα. Κι αυτό γιατί προέρχεται από τον συγγενικό ιδεολογικά χώρο της πολιτικής σκηνής της Γαλλίας, τους «Ρεπουμπλικάνους», τους σύγχρονους εκφραστές της γαλλικής Χριστιανοδημοκρατίας, με τους οποίους άλλωστε η ΝΔ συγκατοικεί στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ). Γιατί φυσικά, όσο και αν ο κύριος Μητσοτάκης θέλει να διαφημίζει το προφίλ του «φιλελεύθερου», ποτέ δεν θα μπορούσε να διανοηθεί να εγκαταλείψει το ΕΛΚ για να ενταχθεί στην «Διεθνή των Φιλελευθέρων».
Το πρόβλημα δεν είναι τόσο προεκλογικό. Δεν έχει δηλαδή και τόσο μεγάλη σημασία για το Γάλλο ψηφοφόρο ή μάλλον δεν έχει καθόλου σημασία υπέρ τίνος θα μπορούσε να εκφραστεί προεκλογικά ο Έλληνας πρωθυπουργός. Αρα η μπάλα μπορεί να κρατηθεί χαμηλά. Εχει όμως σημασία η εκδήλωση της προτίμησής του για το τι θα ακολουθήσει μετεκλογικά.
Αν ο Μακρόν καταφέρει να επανεκλεγεί, τότε ο κ. Μητσοτάκης θα έχει έναν ισχυρό «φίλο», που θα μπορέσει ως ένα βαθμό να τον «αξιοποίησει» και ο ίδιος ενόψει των δικών του εκλογών. Αν η κα Πεκρές κατορθώσει να κάνει αυτό που έμοιαζε απίθανο μέχρι το Νοέμβριο, τότε το τοπίο ξαναγίνεται άγνωστο και θα απαιτηθεί ιχνηλάτηση.
Αυτό δεν είναι απλώς θέμα προσώπων. Αν κοιτάξει κανείς τις ως τώρα δηλώσεις της Γαλλίδας πολιτικού θα δει ένα σαφή προσανατολισμό «προς τα μέσα». Ετσι κι αλλιώς οι εκλογές αυτές στη Γαλλία φαίνεται ότι θα γίνουν υπό τη σκιά ενός νέφους «επανεθνικοποίησης» με τους «ευρωπαϊστές» να παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Ο ίδιος ο Μακρόν δείχνει να έχει κατανοήσει ότι δεν θα κερδίσει τη μάχη με «εκθέσεις ιδεών για το μέλλον της Ευρώπης», αλλά με προτάσεις για τα «σκληρά» εσωπολιτικά ζητήματα.
Προς αυτή την κατεύθυνση τον πιέζει πλέον ακόμα περισσότερο, εκτός από τους ακροδεξιούς αντιπάλους και η κα Πεκρές. Ηταν και αυτή ανάμεσα σε εκείνους, που εξοργίστηκαν και ζήτησαν να κατέβει άμεσα από την Αψίδα του Θριάμβου η δωδεκάστερη σημαία της Ευρώπης, που αντικατέστησε την «τρικολόρ» για ένα εικοσιτετράωρο στις αρχές του χρόνου, με αφορμή την ανάληψη της γαλλικής προεδρίας της ΕΕ.
Η Βαλερί Πεκρές θα αφήσει λοιπόν στην άκρη τα οράματα και τις μεγαλοστομίες του προκατόχου της για περισσότερη και αυτόνομη Ευρώπη. Για τον κ. Μητσοτάκη η εκλογή της θα είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι υποχρεώνεσαι να «βγεις» για λόγους που δεν επέλεξες εσύ, από μια σχέση στην οποία είχες επενδύσει πολλά και να ξεκινήσεις να χτίζεις μια καινούρια, που συχνά μοιάζει ως ένα αίνιγμα τυλιγμένο μέσα σε ένα μυστήριο, όπως θα λεγε και η παλιά καραβάνα της πολιτικής.
Διαβάστε ακόμα
Τι σημαίνει το «πάγωμα» του αγωγού EastMed για Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία
Ποιους ρίχνει στη μάχη ο Ανδρουλάκης-Στάση αναμονής από τους εκσυγχρονιστές
