Αναβάπτιση της ιταλικής Δεξιάς ή εξαγνισμός του φασισμού

Οποιος είχε την τύχη να διαβάσει τη «Μεταδημοκρατία» του Κόλιν Κράουτς, ένα βιβλίο γραμμένο ήδη από το 2004 μπορεί να καταλάβει καλύτερα πώς έφτασε στο σημερινό σταυροδρόμι η Ιταλία. Ο Βρετανός επιστήμονας κατέδειξε με το παράδειγμα της «δεύτερης πατρίδας του» πως η πολιτική συστηματικά παραχωρούσε κομμάτια της εξουσίας της σε μια οικονομική και επιχειρηματική ελίτ, επιλέγοντας για τον εαυτό της το ρόλο του εκτελεστή εντολών. Οταν αυτή η ελίτ είναι αδηφάγα, διεφθαρμένη και χωρίς ηθικές αναστολές το αποτέλεσμα είναι μια χώρα χρεωμένη και με ένα πολιτικό σύστημα απαξιωμένο και σε παρακμή.

Η Αφροδίτη του βάλτου

Ενας άλλος πολιτικός επιστήμονας έκανε λόγο για ένα πολιτικό βάλτο, μέσα από τον όποιο όλα δείχνουν ότι θα αναδυθεί τώρα η Τζόρτζια Μελόνι σαν ένα κακέκτυπο της Αφροδίτης. Γιατί τίποτα ολόλευκο και αγνό δε μπορεί να βγει μέσα από τις λάσπες. Η 45χρονη εκπρόσωπος του νεοφασισμού προηγείται στις δημοσκοπήσεις, 10 χρόνια μετά την απόφασή της να ιδρύσει τα «Αδέλφια της Ιταλίας», συνεχιστές μιας φασιστικής «παράδοσης» που ποτέ δεν έσβησε. Μαζί με τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι και τη «Φόρτσα Ιτάλια» του άλλοτε πνευματικού της πατέρα, που την είχε κάνει υπουργό μόλις στα 31 της υπολογίζεται να κινηθούν ως συμμαχία στο 45% των ψήφων και πιθανώς να κατακτήσουν το 60% των εδρών σε Βουλή και Γερουσία, εκμεταλλευόμενοι το εκλογικό σύστημα.

Ρωσικές μαριονέτες σε ΝΑΤΟϊκή γραμμή;

Πρόκειται για μια επιστροφή και αναδιάταξη των δυνάμεων της Δεξιάς στηριγμένη σε πολλά δάνεια από ένα πιο ακραίο εθνικιστικό μεταφασιστικό λόγο, που μαλάκωσε πάντως τις τελευταίες ημέρες, για να μην φοβίσει παραδοσιακούς ψηφοφόρους της παλιάς Χριστιανοδημοκρατίας. Η Μελόνι φρόντισε να κρατήσει αποστάσεις από τη Μόσχα, εν μέσω θεωριών για παρέμβαση του «ρωσικού δακτύλου», ενώ η στήριξή της προς την φιλοΝΑΤΟϊκή γραμμή Ντράγκι των περασμένων μηνών εξηγεί γιατί ο αμερικανικός παράγοντας δεν δείχνει και τόσο θορυβημένος από την προοπτική να τη δει πρωθυπουργό, στον ρόλο μιας «υπεύθυνης λαϊκίστριας» που εκλογικεύτηκε.

Στις Βρυξέλλες διατηρούν κάποιες ανησυχίες για το αν θα επιστρέψουν τόσο αυτή όσο και ο Σαλβίνι στο ρεπερτόριο της ακροδεξιάς, δηλαδή στις προηγούμενες ξενοφοβικές και αντιευρωπαϊκές κορώνες, αλλά από την άλλη έχουν τόσα πολλά άλλα προβλήματα για να ασχοληθούν, που μάλλον έχουν αποφασίσει να προβληματιστούν με το ιταλικό ζήτημα αν και όταν θα έρθει η ώρα του. Σε τελική ανάλυση η επιστροφή του «διασκεδαστή» Μπερλουσκόνι έστω και σε τρίτο ρόλο υπόσχεται να δώσει πάλι σπαρταριστά παραλειπόμενα σε ανιαρές βραδιές.

Τα μπλοκ της υπομονής

Τα δύο άλλα μπλοκ, που επιχείρησαν να συγκροτηθούν αντιμετώπισαν σοβαρές δυσκολίες συνεννόησης με το Δημοκρατικό Κόμμα του Ενρίκο Λέττα να καταλήγει τελικά σε συνεργασία με τους Πράσινους και την Αριστερά και τον πρώην πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι της «Italia viva» να φιλοδοξεί να εκφράσει μαζί με τον Kάρλο Καλέντα της «Δράσης» το μεσαίο χώρο.

Οι δυνάμεις της κεντροαριστερής συμμαχίας υπολογίζονται γύρω στο 30% και της κεντρώας στο 10%, ενώ το «Κίνημα 5 Αστέρων» δεν «χώρεσε» σε καμιά από τις δύο. Τα ποσοστά του από το 33% του 2018 αναμένεται να κινηθούν στο 13-14%. Τα κόμματα που ετοιμάζονται να πάρουν θέση στην αντιπολίτευση ελπίζουν ότι η προαναγγελθείσα τρικομματική συμμαχία της Δεξιάς θα αντιμετωπίσει εσωτερικές αντιπαλότητες και δεν θα μακροημερεύσει.

Υπάρχουν ωστόσο και οι αμετανόητοι, που δεν δείχνουν να έχουν καταλάβει αυτό που παραδέχονταν ακόμα και οι «Financial Times», ότι δηλαδή μια χώρα δε μπορεί να κυβερνάται επ΄αόριστον από τεχνοκράτες και ονειρεύονται ακόμα και την επιστροφή σε ρόλο σωτήρα του Ντράγκι ή έστω κάποιου κλώνου του. Αλλά οι Ιταλοί ως διάσημοι καλοφαγάδες δεν εκτιμούν τα ξαναζεσταμένα πιάτα.

Το απρόβλεπτο φθινόπωρο της Ιταλίας

Ο Ορμπαν έχει ακόμα υπερασπιστές

Ιταλικός τύπος: Η Ρωσία «ταράζει» το πολιτικό σκηνικό πριν από τις εκλογές