New York Times: Η σήψη στην καρδιά της Ελλάδας είναι πια ολοφάνερη

Το άρθρο φέρει τον τίτλο «Η σαπίλα στην καρδιά της Ελλάδας είναι τώρα καθαρή για να τη δει ο καθένας» και το υπογράφει ο δημοσιογράφος Αλεξάντερ Κλαπ, ο οποίος ζει στην Αθήνα και γράφει ρεπορτάζ για την Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.

«Τον Μάιο, όταν άρχισαν να έρχονται στη δημοσιότητα τα πρώτα στοιχεία του σκανδάλου παρακολουθήσεων, ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε στην Ουάσινγκτον για να μιλήσει στο Κογκρέσο για τη σημασία των δημοκρατικών αξιών και την μάχη κατά του αυταρχισμού. Για 40 λεπτά μιλούσε για την ανάγκη της κοινωνικής εμπιστοσύνης και για τους δυνατούς θεσμούς. “Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η αλαζονεία, ο εξτρεμισμός και οι υπερβολές είναι οι μεγαλύτερες απειλές για τη δημοκρατία”.

Το κείμενο ξεκινά με αναφορές στον Απρίλιο του 2018 και τις «δεσμεύσεις» του τότε αρχηγού της αξιωματικής για μια «κυβέρνηση που θα υπηρετεί τα συμφέροντα του πολίτη» και για την εξάλειψη πρακτικών του παρελθόντος περί νεποτισμού και διαφθοράς. Υπενθυμίζει, ακόμη, τη δήλωσή του όταν εξελέγη πρωθυπουργός ότι η Ελλάδα «μπορεί να σηκώσει υπερήφανα και πάλι το κεφάλι».

Ο Κλαπ επισημαίνει ότι μετά από τρία χρόνια αρκετοί εκτός συνόρων είναι πεπεισμένοι για την μεταρρύθμιση, επισημαίνοντας τις κινήσεις εταιρειών όπως η Microsoft, η Pfizer και η JP Morgan στη χώρα και σημειώνει την επιθετική διεκδίκηση μεγάλης μερίδας από τον τουρισμό, όμως τα… καλά λόγια σταματούν κάπου εδώ.

«Όμως στο εσωτερικό της χώρας, κυριαρχεί μια πιο σκοτεινή πραγματικότητα» γράφουν οι New York Times και συνεχίζουν «η διαφθορά και οι συγκρούσεις συμφερόντων που υποσχέθηκε να ξεριζώσει ο κ. Μητσοτάκης, όχι μόνο συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά, σε αρκετές περιπτώσεις, δείχνουν να έχουν συγκεντρωθεί και να βαθαίνουν. Τις τελευταίες εβδομάδες ένα σκάνδαλο υποκλοπών έχει αποκαλυφθεί, καταγράφοντας την σήψη. Έχει ονομαστεί το Watergate της Ελλάδας και έχει αποκαλύψει το μέγεθος της παρακολούθησης κάτω από την… αστραφτερή επιφάνεια. Το “Ελλάδα 2.0” που υποσχέθηκε ο κ. Μητσοτάκης, αποδεικνύεται ότι είναι μια από τα ίδια».

Έπειτα από μια εκτενή αναφορά στην υπόθεση παρακολούθησης του Θανάση Κουκάκη και στην απόπειρα παγίδευσης του τηλεφώνου του Νίκου Ανδρουλάκη, ο αρθρογράφος υπογραμμίζει ότι εδώ και δεκαετίες είναι συνηθισμένη πρακτική η παρακολούθηση τηλεφώνων στο ελληνικό κράτος.

«Όπως υπό τον κ. Μητσοτάκη, η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών έχει μετατραπεί σε μια γραφειοκρατική υπηρεσία χωρίς λογοδοσία. Μια από τις πρώτες ενέργειές του ως πρωθυπουργός ήταν να θέσει υπό τον έλεγχο του γραφείου του την ΕΥΠ και στη συνέχεια να βάλει, μέσω τροπολογίας, ως διοικητή της ένα πρώην στέλεχος μεγάλης εταιρείας ασφάλειας. Από τότε ο αριθμός των παγιδευμένων τηλεφώνων έχει σταθερά αυξηθεί. Κατά μέσο όρο, πέρυσι, 42 συσκευές παγιδεύονταν κάθε ημέρα και συνολικά 15.000 ελληνικά τηλέφωνα βρέθηκαν υπό κυβερνητική παρακολούθηση» γράφει η εφημερίδα.

Ο Αλεξάντερ Κλαπ υπογραμμίζει ακόμη: Το πρόβλημα δεν είναι εάν η διαφθορά υπό τον κ. Μητσοτάκη είναι μεγαλύτερη από προηγούμενες κυβερνήσεις ή άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά η μεγάλη αντίθεση ανάμεσα στην πραγματικότητα της χώρας και σε εκείνη που ο Μητσοτάκης επιμένει να δείχνει στο εξωτερικό.

«Τον Μάιο, όταν άρχισαν να έρχονται στη δημοσιότητα τα πρώτα στοιχεία του σκανδάλου παρακολουθήσεων, ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε στην Ουάσινγκτον για να μιλήσει στο Κογκρέσο για τη σημασία των δημοκρατικών αξιών και την μάχη κατά του αυταρχισμού. Για 40 λεπτά μιλούσε για την ανάγκη της κοινωνικής εμπιστοσύνης και για τους δυνατούς θεσμούς. “Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι η αλαζονεία, ο εξτρεμισμός και οι υπερβολές είναι οι μεγαλύτερες απειλές για τη δημοκρατία”. Το ερώτημα προς τον κύριο Μητσοτάκη είναι: Γιατί δεν αισθάνεται κι εκείνος το ίδιο;» καταλήγει με νόημα ο αρθρογράφος.