Ψάχνουν ακόμα τον «Ελληνα Ντράγκι»;

Προφανώς αυτοί που ονειρεύονταν μια κυβέρνηση του «Ελληνα Ντράγκι» θα πρέπει να αισθάνονται άβολα πλέον. Ο «Σούπερ Μάριο» μετά από 524 ημέρες στην πρωθυπουργία αναγκάστηκε να ρίξει λευκή πετσέτα. Η Ιταλία βαδίζει προς πρόωρες εκλογές στις 25 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία, που μέχρι πρότινος «έπαιζε» για τις δικές μας πρόωρες εκλογές. Η Ιστορία έχει χιούμορ και το αποδεικνύει πεισματικά σε όσους προσπαθούν να το αγνοήσουν.

Αν πιστέψει κανείς τις εκτιμήσεις, που επί σειρά μηνών κυριαρχούσαν στα δυτικά ΜΜΕ σημαιοφόρους του οικονομικού κατεστημένου, τότε σήμερα όλοι οι Ιταλοί θα έπρεπε να έχουν πλαντάξει στο κλάμα ή να έχουν κατέβει στους δρόμους με το σύνθημα «Φέρτε πίσω τον τραπεζίτη με καρδιά». Ο Ντράγκι είχε επιχειρηθεί να εμφανιστεί ως η λύση δια πάσα νόσο, επειδή έχαιρε της εμπιστοσύνης του παγκόσμιου τραπεζικού λόμπυ και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Ηταν προβλέψιμος σε ένα πολιτικό σκηνικό που πάντα ερωτοτροπούσε με το απρόοπτο. Τώρα όλοι αυτοί θα χάσουν τον ύπνο τους αυγουστιάτικα.

Ο Ντράγκι ήταν βεβαίως δημοφιλής σε ένα κομμάτι της κοινωνίας. Κυρίως σε εκείνους που έχουν «βαρεθεί» την πολιτική και επιζητούν την «ησυχία τους». Αλλά δεν ήταν και ο «υπερήρωας» όπως επιχειρήθηκε να πλασσαριστεί. Ουσιαστικά η πρωθυπουργία του ήταν μια πολιτική ανωμαλία, μια παράκαμψη της δημοκρατικής οδού, όπως κάθε ανάδειξη ενός μη εκλεγμένου σε ένα αξίωμα αιρετού. Δε μπορούσε να κρατήσει για πάντα.

Μπορεί να καταλάγιασαν για κάποιους μήνες τα πολιτικά πάθη, αλλά αυτό δεν οφειλόταν ούτε στην ακτινοβολία του, ούτε στην ρητορεία του. Η κυβέρνηση προέκυψε εν μέσω πανδημίας και αυτός ήταν και ο λόγος, που τα κόμματα είχαν αφήσει για λίγο καιρό τα εκατέρωθεν χτυπήματα κάτω από τη ζώνη.

Αυτή η ανακωχή είχε ουσιαστικά τελειώσει με την διακηρυγμένη από τις κυβερνήσεις της ΕΕ «υποχώρηση της πανδημίας», αλλά κυρίως με το ξέσπασμα του πολέμου, όπου άρχισαν να διαφαίνονται και οι μεγάλες διαφορές τόσο σε σχέση με τους χειρισμούς απέναντι στη Μόσχα, όσο κυρίως αναφορικά με την καταπολέμηση των οικονομικών επιπτώσεων του και το μέχρι πού θα πρέπει να φτάσουν οι «θυσίες» για χάρη της Ουκρανίας.

Ετσι κι αλλιώς δε μπορεί να είναι το ιδανικό και επιθυμητό για μια χώρα να κυβερνάται μονίμως από μια διορισμένη κυβέρνηση «εκτάκτου ανάγκης». Ο φόβος που κυρίεψε τώρα τους ΝΑΤΟϊκούς «εταίρους» για το διαφαινόμενο προβάδιμα των νεοφασιστών «Αδελφών της Ιταλίας» δείχνει, που οδηγεί τελικά η καταναγκαστική αναστολή των πολιτικών αντιπαραθέσεων.

Η προοπτική μιας σαφούς πλειοψηφίας Δεξιάς-Ακροδεξιάς, των κομμάτων δηλαδή που ουσιαστικά «έριξαν» τον «σούπερ τραπεζίτη», αντικρούει και το μύθο περί της τεράστιας δημοφιλίας του. Κυρίως όμως δείχνει τι θα πρέπει να ανησυχεί πραγματικά ως δυνητική εξέλιξη και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι πολλοί αυτοί που θεωρούσαν πάντα την Ιταλία ως ένα ακούραστο εργαστήριο πολιτικών διεργασιών και εξελίξεων. Το διαφαινόμενο νέο «δημιούργημα» δε μοιάζει και τόσο ελκυστικό για όσους πιστεύουν σε μια «ανοιχτή κοινωνία».

Δεν βγάζει και πολύ νόημα ένας πρωθυπουργός, που επαινείται ως «σωτήρας» και «Μεσσίας», να αφήνει τώρα πίσω του το «χάος» σύμφωνα με τα λεγόμενα εκείνων που τον αποθέωναν. Το τι αφήνεις πίσω σου είναι τελικά και ο καλύτερος απολογισμός της θητείας σου και όχι κάποιες γενικόλογες θριαμβολογίες για την προώθηση «σημαντικών μεταρρυθμίσεων».

Το ερώτημα είναι αν θα εξαχθούν τώρα τα ορθά συμπεράσματα, για το πού μπορεί να οδηγήσει η επιλογή μιας «δημοκρατίας σε καταστολή». Οι πρώτες «διεθνείς» αντιδράσεις των «θεσμικών» δεν αφήνουν και μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας. Διακατέχονται από μια μεγάλη αγωνία για το αν θα μπορέσει να διασωθεί το υπάρχον status quo, για το ποιος θα έχει την μπαγκέτα, που θα κατευθύνει τα ευρωπαϊκά κονδύλια στις… σωστές τσέπες.

Θα φταίνε οι Ιταλοί πολίτες μόνο, αν τελικά καταλήξουμε να δούμε μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία, που εκτός από τους νεοφασίστες της Τζόρτζια Μελόνι θα συγκροτείται από το πολιτικό «απολίθωμα» Μπερλουσκόνι και τον δικαστικά διωκόμενο για ρατσισμό Ματέο Σαλβίνι της Λέγκα;

Οι εξελίξεις στην Ιταλία στέλνουν ένα σαφές μήνυμα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι κουρασμένες από τους απανωτούς περιορισμούς και περικοπές κοινωνίες αναζητούν διεξόδους. Ενστικτωδώς και όχι πάντα ορθολογικά βιώνουν τις δυσλειτουργίες ενός συστήματος, που δεν έχει ως προτεραιότητα τις δικές τους ανάγκες. Αναζητούν ριζοσπαστικές απαντήσεις για καταστάσεις, που φαντάζουν ολοένα και πιο αδιέξοδες. Η αδυναμία μιας φοβικής και όχι σπάνια ενοχικής Αριστεράς να προτείνει τέτοιες απαντήσεις «χαρίζει» όλο το γήπεδο στην Ακροδεξιά στις διάφορες εκδοχές της για να ξεδιπλώσει αυτή το δικό της παιχνίδι.

Πολιτικό χάος στην Ιταλία: Όλα τα σενάρια ανοικτά

Ενωση Σουρεαλιστικών Δημοκρατιών

Αν διάβαζαν οι πολιτικοί θα ήξεραν ότι οι κυρώσεις είναι περιορισμένης εμβέλειας