Ο βουλευτής Σπύρος Λάππας χαλάει την πιάτσα  

Άργησα κάπως να αναφερθώ στο μεγαλείο του Σπύρου Λάππα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Πολύ περισσότερο που το γεγονός στο οποίο θα αναφερθώ έχει αξία διαχρονική. 

Ο Σπύρος Λάππας, βουλευτής Καρδίτσας του ΣΥΡΙΖΑ, 71 ετών, δικηγόρος στο επάγγελμα, ανακοίνωσε την προηγούμενη Πέμπτη 30.6 σε τοπική κομματική εκδήλωση ότι έχει αποφασίσει να μην είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, καταθέτοντας με σαφήνεια το σκεπτικό του: «Δύο τετραετίες είναι αρκετές για ν’ αφήσει κάποιος το στίγμα του εντός και εκτός της Βουλής των Ελλήνων».

Τη μεθεπόμενη μέρα, σε δήλωση που του ζητήθηκε από την Εφημερίδα των Συντακτών, έγινε ακόμα σαφέστερος: «Στις πολλές ενστάσεις που εκφράζονται από συντρόφους για την απόφασή μου αυτή, απάντησα σταθερά ότι σε πάμπολλες ομιλίες μου, τόσο από το βήμα της Βουλής όσο και σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές της περιφέρειάς μου, είχα δεσμευτεί ότι η οκταετία, κατά την άποψή μου, είναι υπεραρκετή για έναν βουλευτή να προσφέρει όλες του τις δυνάμεις στο κόμμα, στην κοινοβουλευτική ζωή και στη ζωή του τόπου του, και αυτό ήταν για μένα θέμα αρχής».

Ένας βουλευτής γυρίζει την πλάτη σε μελλοντικά προνόμια για λόγους αρχής. Επειδή θεωρεί ότι οι θέσεις εξουσίας δεν πρέπει να μονοπωλούνται από τους ίδιους και τους ίδιους. Επειδή πιστεύει στην εναλλαγή των λαϊκών εκπροσώπων και στη διαρκή ανανέωση της πολιτικής ζωής. Επειδή έχει κάνει επανειλημμένα τη θέση του αυτή γνωστή,  και θέλει οι πράξεις του να είναι συνεπείς με τα λόγια του.

Εδώ έγκειται, νομίζω, η υπέρτατη σημασία της χειρονομίας του. Ενστερνίζεται την ιδέα ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία στην πολιτική αρχών δεν είναι τα μεγάλα λόγια αλλά τα έργα, οι πράξεις. Ότι δεν υπάρχει πιο εύγλωττη πράξη από το προσωπικό παράδειγμα. Κι ότι το προσωπικό παράδειγμα αποκτά απείρως μεγαλύτερη δύναμη όταν συνεπιφέρει  προσωπικό κόστος.   

Αξίζει να αναφέρω ότι τον Σπύρο Λάππα δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Τα μόνα που γνώριζα μέχρι τώρα γι’ αυτόν οφείλονταν στη συμμετοχή του στις εξεταστικές επιτροπές για τα ΜΜΕ και για τη Novartis, όπου η παρουσία του μου είχε φανεί συγκροτημένη και αξιοπρεπής. Κατά τα άλλα δεν γνωρίζω την πολιτική του διαδρομή, τις επιμέρους πολιτικές του απόψεις ή την εσωκομματική τάση στην οποία πρόσκειται – και δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Για μένα αποτελεί πλέον μοναδική φωτεινή εξαίρεση, ένα πρότυπο.

Ας ξαναδούμε τώρα, με δημοσιογραφική ματιά, τι έχουμε εδώ. Ένας εν ενεργεία βουλευτής δηλώνει ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές. Αυτό είναι από μόνο του είδηση. Δηλώνει επιπλέον ότι αυτή του η επιλογή γίνεται για λόγους αρχής. Κάτι που δεν συμβαίνει συχνά – ούτε μια φορά στη δεκαετία. Η είδηση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία, αν η ιδέα της καθιέρωσης μέγιστου ορίου βουλευτικών θητειών θεωρηθεί ως εύλογη  πολιτική μεταρρύθμιση, από τις πολλές που χρειάζεται η έρμη πολιτική ζωή του τόπου.  

Κατά την ταπεινή επαγγελματική μου άποψη επρόκειτο για είδηση εξόχως σημαντική, η οποία θα έπρεπε να βρει θέση στην πρώτη σελίδα οποιασδήποτε εφημερίδας ή ιστοσελίδας, σε κάθε δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού ή ραδιοφωνικού σταθμού. Όχι μονάχα των μέσων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλων των άλλων, δεδομένου ότι το ζήτημα δεν είναι εσωκομματικό – αφορά την εξυγίανση της πολιτικής ζωής εν γένει.

Όμως όχι, η είδηση πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Μια απλή έρευνα στο Internet, 5 μέρες μετά το γεγονός, δείχνει ότι μονάχα δύο εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας την αναφέρουν, η Εφημερίδα των Συντακτών και το Documento, κι ακόμα 5-6 καρδιτσιώτικες εφημερίδες ή ιστοσελίδες. 

Είναι επίσης χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζεται η είδηση και σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Σε κανένα δημοσίευμα δεν εξαίρεται το ιδιαίτερο πολιτικό και ηθικό αποτύπωμα της συγκεκριμένης απόφασης.  Κυριαρχούν μάλλον η έκπληξη και κάποια αμηχανία. 

Ο λόγος της αποσιώπησης, αλλά ακόμα και της απονεύρωσης, του θέματος είναι δυστυχώς απλός. Το παράδειγμα του Σπύρου Λάππα χαλάει την πιάτσα. Εισάγει καινά δαιμόνια. Η χερονομία του υποδεικνύει μια πολιτική ζωή λιγότερο κυνική και πιο ρομαντική, όπου θα πριμοδοτούνται η συλλογικότητα και η ανανέωση έναντι της περιχαράκωσης και της αναπαραγωγής των σκληρών μηχανισμών της εξουσίας.

 Ό,τι επιβλαβέστερο για το πολιτικό και το μιντιακό σύστημα, που αλληλοδιαπλέκονται και αλληλοϋποστηρίζονται, ενίοτε και σε υπερκομματική βάση, για λόγους επιβίωσης και από κοινού νομής της εξουσίας.

Δεν θα ‘θελα ωστόσο να δείτε τον Λάππα ως έναν αφελή ρομαντικό. Στα μάτια μου φαντάζει ως ένας μαχητικός αντίπαλος των μηχανισμών πολιτικής χειραγώγησης ο οποίος, εφόσον απέτυχε στον πολιτικό στόχο που έθεσε, εξαντλεί τα μέσα που διαθέτει για να τον επιβάλει -με δημοκρατικό τρόπο- στην πράξη. Τουλάχιστον κατά το μέρος που τον αφορά.

Ειδήσεις σήμερα:

Χτύπησε πέναλτυ και έβαλε αυτογκόλ

«Επίθεση» Ευρωβουλευτών στον Μητσοτάκη για χειραγώγηση των ΜΜΕ στην Ελλάδα, απάντησε με πρωτοσέλιδα της «Αυγής» και της «Δημοκρατίας»

Ανδρουλάκης στο Ευρωκοινοβούλιο: Οι πολιτικές της συντηρητικής παράταξης άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας στην Ελλάδα