Πέντε αλήθειες για το «νέο» ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τον Αλέξη Τσίπρα

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΕΡΖΗ

Τρεις μέρες μετά την εκλογική διαδικασία της Κυριακής μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για το τι ακριβώς συνέβη στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ποιο θα είναι το πλαίσιο λειτουργίας του από εδώ και πέρα.

1η αλήθεια: O ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν έχει πλέον καμία σχέση με εκείνον 10 χρόνια πριν. Από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που καβάλησε το κύμα της αντίδρασης μιας κοινωνίας εν μέσω της ζοφερής μνημονιακής περιόδου είναι πλέον ένα κόμμα που παραπέμπει σε αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Δεν είναι καν ίδιος με τον ΣΥΡΙΖΑ του 2019 όταν έχασε τις εκλογές. Το πιστοποιεί μεταξύ άλλων ο εξαπλασιασμός των εγγεγραμμένων μελών του, άσχετα από το πόσοι απ’ αυτούς θα δραστηριοποιηθούν ενεργά στις τάξεις του στο μέλλον.
2η αλήθεια: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν έγινε τώρα αρχηγικό κόμμα παρά τις περί αντιθέτου διαβεβαιώσεις κατά καιρούς. Τα σημάδια είχαν φανεί εδώ και μια δεκαετία, απλώς τώρα ολοκληρώθηκε και με τη βούλα ο μετασχηματισμός του. Η κυριαρχία Τσίπρα στο εσωκομματικό σκηνικό είναι πλέον απόλυτη, η προσέλευση των χιλιάδων πολιτών την Κυριακή θεωρείται αποκλειστικά δικό του επίτευγμα. Το ισχυρό brand name του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ανεξάρτητα αν αρέσει ή όχι, αν διαφωνεί κάποιος ή συμφωνεί, είναι ο 48χρονος πρώην πρωθυπουργός.
3η αλήθεια: Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ήρθε για να μείνει. Τα αποτελέσματα δικαίως σκορπούν χαμόγελα στο επιτελείο του Τσίπρα. Παρά τις όποιες αντιξοότητες -και δεν ήταν λίγες- παραμένει σήμερα ο κυρίαρχος εκφραστής του δημοκρατικού-προοδευτικού πόλου στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει πολλά για το μέλλον και κυρίως για το πλαίσιο των συνεργασιών στις εθνικές εκλογές. Τα μηνύματα της κάλπης πήγαν παντού. Από στο Μαξίμου, ως μια πρόβα διαμαρτυρίας του κόσμου για τις εθνικές εκλογές και στο ΠΑΣΟΚ και τον Νίκο Ανδρουλάκη αναφορικά για το ποιος θα είναι πρωθυπουργός σε μια κυβέρνηση συνεργασίας έως και στο εσωκομματικό πεδίο, στην τάση της Ομπρέλας, η οποία θα κληθεί να λειτουργήσει πλέον με τα νέα δεδομένα.
4η αλήθεια: Τα αποτελέσματα σε ό,τι αφορά στα πρόσωπα της νέας κεντρικής επιτροπής καταδεικνύουν την απόλυτη κυριαρχία των «σκληρών» προεδρικών. Η Ρένα Δούρου για παράδειγμα που έδινε μάχη έως το τέλος για την πρωτιά με την Έφη Αχτσιόγλου (η οποία ήρθε τελικά πρώτη) φαίνεται πως επιστρέφει δυναμικά στο εσωκομματικό σκηνικό. Ως εντυπωσιακή καταγράφεται η απόδοση του Διονύση Τεμπονέρα που προέρχεται από την τάση της ΡΕΝΕ, όπως επίσης και ότι στην πρώτη δεκάδα πλασάρονται αρκετά στελέχη προερχόμενα από το ΠΑΣΟΚ (Ραγκούσης, Ξενογιαννακοπούλου, Σπίρτζης). Τη δική του ρελάνς κάνει και ο Νίκος Παππάς με την τέταρτη θέση που κατέκτησε, ενώ την ίδια ώρα στην πρώτη δεκάδα -σε αντίθεση με την αντίστοιχη διαδικασία του 2016- δεν υπάρχει κανένα στέλεχος των 53 ή της Ομπρέλας . Φωτίου, Φίλης Βούτσης έρχονται πρώτοι από την τάση, αλλά σε θέσεις κάτω από τη 10η, ενώ είναι χαρακτηριστική η υποχώρηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου και του Πάνου Σκουρλέτη που εκλέγονται μεν, με σαφή υποχώρηση της δυναμικής τους, δε.
5η αλήθεια: Πλέον, το πεδίο είναι ελεύθερο για τον Αλέξη Τσίπρα να ολοκληρώσει τις αλλαγές στο κόμμα με στόχο την επιστροφή στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτός έχει το καρπούζι, αυτός και το μαχαίρι. Η πραγματικότητα λέει πως αυτός θα χρεωθεί τη νίκη, αυτός και την ενδεχόμενη αποτυχία. Και το δεύτερο σενάριο, στο μυαλό του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι αποδεκτό.