Πανελλήνιες: Νέο «τσεκούρι» στο αριθμό των εισακτέων – Πόσες θέσεις “χάνει” το κάθε ΑΕΙ

Το ζήτημα που εγείρεται αφορά την εφαρμογή ή μη ψηφισμένου Νόμου από τη Βουλή των Ελλήνων (Ν. 4823/2021), τον οποίο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, αυθαίρετα αποπειρώνται να καταργήσουν στην πράξη, αρνούμενες διαρκώς την οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης της ποιότητας της εκπαίδευσης.

Με τις εν λόγω εξετάσεις θεσμοθετείται, για πρώτη φορά στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, ένα κατοχυρωμένο πλαίσιο που θα συλλέγει συστηματικά, δειγματοληπτικά, σε εθνικό επίπεδο και σε ανώνυμη βάση, μετρήσιμα στοιχεία για την ποιότητα της εκπαίδευσης, μέσω έγκυρης και αξιόπιστης διάγνωσης των γνώσεων, ικανοτήτων και δεξιοτήτων των μαθητών σε θέματα Γλώσσας – Κατανόησης Κειμένου και Μαθηματικών. Αλλά και η πρώτη φορά που το ΥΠΑΙΘ ζητά συντεταγμένα την άποψη των εκπαιδευτικών, ώστε να αξιοποιήσει τα αποτελέσματα αυτών των διαδικασιών για την καλύτερη χάραξη εκπαιδευτικής πολιτικής βάσει μετρήσιμων δεδομένων.

Η οπισθοδρομική στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών προκαλεί αλγεινή εντύπωση, καθώς οι ίδιες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που έπρεπε να πρωτοστατούν διεκδικώντας σταθερά τη βελτίωση της εκπαίδευσης στη χώρα, θέτουν μονίμως προσκόμματα στις διεθνώς αποδεκτές μεθόδους αναβάθμισης του εκπαιδευτικού έργου. Αψηφούν συστηματικά ότι:

–        δεν μπορεί να υπάρξει βελτίωση χωρίς πρότερη αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης με συγκεκριμένα, αντιπροσωπευτικά, μετρήσιμα στοιχεία,

–        η Ελλάδα αποτελεί μια από τις τελευταίες ανεπτυγμένες χώρες που δεν έχουν ως σήμερα έναν τέτοιο θεσμό (ενδεικτικά, παρόμοιοι θεσμοί λειτουργούν ήδη σε Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Ουγγαρία, Φινλανδία, Σουηδία, Κροατία, Τσεχία),

–        οι ενέργειες των συνδικαλιστικών ηγεσιών στρέφονται ευθέως κατά των μαθητών και του εκπαιδευτικού συστήματος εν συνόλω, παρεμποδίζοντας τη βελτίωσή του,

–        η εφαρμογή ψηφισθέντων νόμων στις ευνομούμενες χώρες δεν επαφίεται στις συνδικαλιστικές ηγεσίες,

–        ο διδακτικός τους ρόλος και η συνακόλουθη ευθύνη τους απέναντι στους μαθητές τους δε σταματά στην τάξη, αλλά συνεχίζεται και με το παράδειγμα και την ευρύτερη στάση τους.