Ο πρώην ΥΠΕΞ της Γερμανίας Γκάμπριελ μιλά για μια «ψυχρή ειρήνη» και απαντά στον λαλίστατο Ουκρανό πρέσβη

Ο πρώην πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας και διάδοχος του Φρανκ Βάλτερ Στάινμαϊερ για ένα περίπου χρόνο στο Υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ ήταν τελικά ο πρώτος Γερμανός πολιτικός που αποφάσισε να απαντήσει στις αιτιάσεις του λαλίστατου Ουκρανού πρέσβη στο Βερολίνο Αντρέι Μέλνικ, εναντίον της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.

Ο Γκάμπριελ χαρακτηρίζει κακοήθεις και αναληθείς τις επιθέσεις της ουκρανικής διπλωματίας εναντίον της γερμανικής πολιτικής ηγεσίας και θυμίζει για παράδειγμα τις προσπάθειες για ειρήνευση στη διαδικασία του Μινσκ μετά τον πόλεμο της Κριμαίας το 2014. Χαρακτηρίζει τραγωδία το γεγονός ότι αυτή η συμφωνία ουσιαστικά ποτέ δεν τηρήθηκε, κάτι για το οποίο δεν έδειξαν ιδιαίτερη θέληση και οι δύο πλευρές. Μάλιστα στην Ουκρανία όποιος την είχε υποστηρίξει, με πρώτο τον τότε πρόεδρο Ποροσένκο, αντιμετωπίζεται ως προδότης.

Και δεν είναι τυχαίο, όπως επισημαίνει, που τώρα τα βέλη της ουκρανικής ηγεσίας στρέφονται εναντίον της Μέρκελ και του προέδρου Μακρόν, των δύο πολιτικών, που είχαν συμβάλει με τις προσπάθειες τους στην ειρήνευση τότε, κάτι που η ουκρανική ηγεσία ουσιαστικά ποτέ δεν το αποδέχτηκε. Αυτό εξηγεί και την προσπάθεια «δαιμονοποίησης» συνολικά όλων, όσοι είχαν συμμετοχή σε εκείνη τη διαδικασία

Αλλο Ρωσία και άλλο Σοβιετική Ενωση

Ο Γκάμπριελ παραδέχεται βεβαίως ότι πολλοί Γερμανοί πολιτικοί έκαναν το λάθος να ταυτίσουν την εντελώς απρόβλεπτη Ρωσία του Πούτιν με την παλιά Σοβιετική Ενωση του παγιωμένου στάτους κβο, την οποία μπορούσε κανείς να αντιμετωπίσει ευκολότερα. Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα από το άρθρο του στο περιοδικό DER SPIEGEL: «Η Ρωσία, από την άλλη πλευρά, έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό μια ρεβιζιονιστική δύναμη, έτοιμη να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής της με τη βία αν χρειαστεί. Το ότι δεν παρατηρήσαμε αυτή την αλλαγή στη Ρωσία και δεν πήραμε στα σοβαρά τους φόβους και τις προειδοποιήσεις των ανατολικοευρωπαίων γειτόνων μας είναι μια δικαιολογημένη κριτική, που οι περισσότεροι από εμάς στην πολιτική πρέπει να ανεχθούμε. Είναι αλήθεια: Η Ουκρανία πληρώνει επί του παρόντος το τίμημα με αίμα».

Ο Γκάμπριελ δεν διστάζει να κάνει λόγο για θεωρίες συνωμοσίας που διακινούν τώρα συγκεκριμένοι κύκλοι με την αρωγή μάλιστα συγκεκριμένων ΜΜΕ από τη Γερμανία.

«Μια πολύ πιο επικίνδυνη παραλλαγή των θεωριών συνωμοσίας είναι ο ισχυρισμός του Ουκρανού πρεσβευτή στη Γερμανία, Αντρέι Μέλνικ, ότι ο Γερμανός Ομοσπονδιακός Πρόεδρος Στάινμαϊερ, κατά τη διάρκεια της ενεργού περιόδου του ως πολιτικός, εδώ και δεκαετίες δημιουργούσε έναν ιστό αράχνης επαφών με τη Ρωσία, που συνεχίστηκε και από την τρέχουσα κυβέρνηση».

Η Γερμανία στήριξε σταθερά την Ουκρανία

Ο Γκάμπριελ χαρακτηρίζει απαράδεκτη αυτή την κατηγορία λέγοντας ότι ο Στάινμαϊερ και η Μέρκελ έκαναν πολλά περισσότερα από άλλους για να στηρίξουν την Ουκρανία και θυμίζει ότι η δική τους παρέμβαση ήταν που την έσωσε από την επαπειλούμενη χρεωκοπία λίγο πριν το Euromaidan, ενώ ο τότε υπουργός Εξωτερικών ήταν που συνέβαλε στην αποτροπή της επέκτασης της βίας και στην συμφωνία σύνδεσης της ΕΕ με την Ουκρανία.

Δεν διστάζει επίσης να θυμίζει τα εκτεταμένα προβλήματα διαφθοράς που αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει η Ουκρανία. «Όποιος χρειάζεται έναν βασικό μάρτυρα για αυτό, πρέπει απλώς να ρωτήσει τον σημερινό Πρόεδρο της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι, αν οφείλει το αξίωμά του στην οργή και την απογοήτευση των Ουκρανών πολιτών για τις διεφθαρμένες πολιτικές και οικονομικές ελίτ τους».

Το ερώτημα της επόμενης μέρας

Ο Γκάμπριελ τολμά και να αναφερθεί σε ένα θέμα το οποίο δεν ανοίγουν πολλοί σήμερα λόγω της εμπόλεμης κατάστασης. Το θέμα της μελλοντικής σχέσης με τη Ρωσία, για το οποίο θα χρειαστεί «ψυχρό αίμα» και ρεαλισμός, αφού η πολιτική δε μπορεί να περιορίζεται μόνο στο πολεμικό πεδίο. Aπαιτούνται νέες ιδέες για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει μια λιγότερο «ψυχρή ειρήνη» ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρωσία.

«Αυτό που γίνεται αντιληπτό σε αυτή τη χώρα ως εξωτερική πολιτική διαφωνία σχετικά με την προηγούμενη πολιτική της Γερμανίας για τη Ρωσία είναι στην πραγματικότητα τουλάχιστον μέρος της εσωτερικής πολιτικής μάχης απόψεων στην Ουκρανία, αν όχι το κύριο κίνητρο. Η απλή φόρμουλα είναι: όποιος διαπραγματεύτηκε με τη Ρωσία φταίει για αυτόν τον πόλεμο. Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία δεν μπορούν μόνιμα να αντικατασταθούν από άρματα μάχης και πυραύλους. Και ότι στην αναζήτηση μη βίαιων λύσεων στις συγκρούσεις πρέπει κανείς να κάνει το πολύ άβολο και συνήθως πολύ αντιδημοφιλές βήμα να μπει στη θέση του αντιπάλου. Όχι για να φορέσει τα παπούτσια του, αλλά για να μετρήσει τον χώρο για λογικές συνεννοήσεις».

Υποστηρίζει ότι η Γερμανία είναι και θα παραμείνει στο πλευρό της Ουκρανίας, που αποτελεί το θύμα αυτού του παράνομου πολέμου που ξεκίνησε η Ρωσία, αλλά αυτό δε σημαίνει αυτόματα την υιοθέτηση οποιασδήποτε απαίτησης του Κιέβου. Καταλήγει πάντως λέγοντας ότι φυσικά η όποια διαπραγμάτευση για την επόμενη μέρα δεν μπορεί να γίνει από θέση αδυναμίας για αυτό είναι σημαντική συνολικά η στρατιωτική ενίσχυση τόσο της Ουκρανίας όσο και της Γερμανίας και της ΕΕ. Εκφράζει τέλος την στήριξή του προς τον Πρόεδρο Στάινμαϊερ, ο οποίος σταθερά έχει ταχθεί υπέρ μιας πολιτικής λύσης. Το να επικρίνεται για αυτό προειδοποιεί είναι κοντόφθαλμο και επικίνδυνο. Γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να επιτευχθεί η ειρήνη.

Τα Leopard 1 που έγιναν πράσινα και η γερμανική βιομηχανία όπλων στην… υπηρεσία της ειρήνης

Η Γερμανία είναι «χαμένη» του πολέμου, αλλά ποιά θα είναι η αντίδρασή της;

Πρώην σύμβουλος της Μέρκελ: «Γ’ Παγκόσμιος» αν δοθούν τανκς στην Ουκρανία