Η κατάληψη της Σορβόννης δείχνει ότι ο Μακρόν δεν έχει τη νίκη στο… τσεπάκι

Την περασμένη Πέμπτη ήταν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Σορβόννης που έδειξαν ότι ο Εμανουέλ Μακρόν δεν έχει απαραιτήτως στο τσεπάκι του την εκλογή στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στις 24 Απριλίου. Η κατάληψή τους σε κτίρια του Πανεπιστημίου ακολουθήθηκε από μικροσυγκρούσεις με την αστυνομία, που έκανε και χρήση χημικών κατά την προσφιλή της συνήθεια. Αργότερα οι αρχές αποφάσισαν να κλείσουν ένα κομμάτι του Πανεπιστημίου και να ανακοινώσουν αναστολή μαθημάτων ή την διεξαγωγή τους μέσω τηλεδιάσκεψης.

Δεν ήταν φυσικά κάποια μαζική, τεράστια σε όγκο διαμαρτυρία απέναντι στην «φασιστική υποψηφιότητα της Λεπέν με αντίπαλο ένα νεοφιλελεύθερο και αυταρχικό πρόεδρο» όπως έγραφαν τα πανό των φοιτητών. Αυτό που ωστόσο προκάλεσε προβληματισμό ήταν ακριβώς το μήνυμα. Η διαμαρτυρία των φοιτητών ήταν ενδεικτική για το πώς νοιώθει ένα καθόλου αμελητέο κομμάτι της γαλλικής κοινωνίας. Χωρίς εκπροσώπηση.

Η επιλογή ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη προκαλεί θυμό σε πολλούς και είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε απρόβλεπτες συμπεριφορές. Μπορεί ο Μακρόν να αποτρέψει κάτι με τις υποσχέσεις του να κοιτάξει και λίγο πιο… αριστερά, να γίνει λίγο πιο κοινωνικά ευαίσθητος; Οι περισσότεροι Γάλλοι είναι μάλλον επιφυλακτικοί.

Ολοι συμφωνούν στην εκτίμηση ότι το μοτίβο του 2002, «να σωθεί η Γαλλία» όταν ο πατέρας της Λεπέν μπήκε στο δεύτερο γύρο ή του 2017 όταν είχαμε πάλι τα ίδια πρόσωπα στη μονομαχία δε μπορεί αν είναι αυτή τη φορά τόσο αποτελεσματικό. Ενδεικτική είναι και η ανακοίνωση της Συνόδου των Γάλλων Επισκόπων, που αυτή τη φορά δεν κάνουν λόγο για απειλή κατά της δημοκρατίας. Με εντελώς ισορροπημένο τρόπο καλούν τους Γάλλους να ψηφίσουν όχι κάποιο σωτήρα ή Μεσσία, αλλά έναν ή μια πολιτικό που θα οδηγήσει τη χώρα στο λιγότερο κακό δρόμο.

Ολα τα παραπάνω δείχνουν όχι μόνο ότι το αποτέλεσμα είναι σχετικά αμφίρροπο, αλλά και ότι το ίδιο το μοντέλο αυτού του «τεχνητού διπολισμού» στο δεύτερο γύρο των εκλογών δεν ανταποκρίνεται πλέον στις σύγχρονες πραγματικότητες, όπου οι πολίτες δεν τοποθετούν απαραιτήτως τον εαυτό τους σε κάποιο στρατόπεδο και κυρίως δεν επιθυμούν να τους τοποθετούν οι άλλοι σε ένα τέτοιο.

Το σύστημα αυτό προσπαθεί να στριμώξει την κοινωνία σε μια αντιπαράθεση, η οποία δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, τις ανάγκες και τις επιθυμίες της κοινωνιας. Μπορεί το παραδοσιακό πολιτικό μοντέλο να απηχούσε παλιότερα λίγο έως πολύ τις αντιθέσεις που υπήρχαν μεταξύ των ψηφοφόρων. Συνήθως η αντιπαράθεση ήταν μεταξύ ενός πιο αριστερού και ένος πιο δεξιού υποψηφίου. Αναλόγως με τις μετατοπίσεις που έφερνε κάθε εποχή εκλεγόταν και ο πρόεδρος.

Η υποχρέωση να επιλέξεις ανάμεσα σε ένα φανατικά νεοφιλελεύθερο και μάλλον αποτυχημένο πρόεδρο, που προσπαθεί ακόμα να εμφανίζεται ως κάτι το καινούριο και το διαφορετικό μετά από πέντε χρόνια διακυβέρνησης και μια ακροδεξιά υποψήφια που ουσιαστικά εναντιώνεται σε βασικές αρχές της γαλλικής επανάστασης, δεν είναι και τόσο «δίκαια» αντιμετώπιση για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.

Οποιος επιχειρεί να εγκλωβίζει την κοινωνία σε τέτοιου είδους «αβάσιμα» διλήμματα, που δεν αντιστοιχούν ούτε στην πολιτική του, ούτε στην πραγματική κατάσταση της κοινωνίας θα πρέπει να είναι και έτοιμος αν χρειαστεί να πληρώσει τον λογαριασμό, που θα του στείλουν έστω και με χρονοκαθυστέρηση αυτοί ποι αισθάνονται ως «μη εκπροσωπούμενοι» από το πολιτικό σύστημα.

Μπροστά ο Μακρόν στις δημοσκοπήσεις για τον 2ο γύρο των προεδρικών εκλογών αλλά κλείνει η ψαλίδα

Η «αντιγραφή» της ακροδεξιάς ατζέντας δεν αποδυναμώνει την ακροδεξιά

Τα αδιέξοδα της σημερινής Γαλλίας είναι και τα αδιέξοδα της Ευρώπης