Γιάννης Κιμπουρόπουλος
Σημάδια του ενεργειακού – και τελικά πολιτικού-αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με φόντο τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τις κυρώσεις και τις αυτό-κυρώσεις αποτέλεσαν παράλληλα στιγμιότυπα στις Βρυξέλλες και στην Αθήνα (ή, για να είμαστε ακριβέστεροι στην Κοζάνη). Το Συμβούλιο Μονίμων Αντιπροσώπων στην ΕΕ, το COREPER, δεν κατάφερε να καταλήξει σε συμφωνία στο ελάχιστο βήμα επέκτασης των κυρώσεων στις εισαγωγές ενεργειακών αγαθών από τη Ρωσία, δηλαδή στον άνθρακα, μια και οι μισές χώρες, με επικεφαλής τη Γερμανία, θεωρούν αδιανόητο και αυτοκαταστροφικό ένα εμπάργκο στο ρωσικό αέριο και πετρέλαιο εδώ και τώρα.
Οι πρέσβεις των 27 θα επανέλθουν σήμερα σε συνεδρίαση και, παρότι θεωρείται πιθανό να καταλήξουν σε συμφωνία για το νέο πακέτο κυρώσεων που πρότεινε η Κομισιόν, η δυστοκία φανερώνει τις τεράστιες ανισότητες στον βαθμό ενεργειακής εξάρτησης, ακόμη κι αν αφορά το ρωσικό κάρβουνο (λιθάνθρακα, λιγνίτη και όποια άλλη εκδοχή), που αντιστοιχεί σε εισαγωγές στην ΕΕ αξίας μόλις 4 δισ. ευρώ, έναντι 99 δισ. που αντιστοιχούν στο αέριο και το πετρέλαιο. Και ο άνθρακας είναι μόνο μία από τις πολλές ρωγμές στο κατά τα λοιπά ενιαίο ευρωπαϊκό μέτωπο. Ο Ορμπαν έσπευσε χθες να χλευάσει την απειλή διακοπής των χρηματοδοτήσεων που ανακοίνωσε η Κομισιόν για τις παραβιάσεις του κράτους δικαίου, δηλώνοντας ότι δεν έχει πρόβλημα να πληρώνει σε ρούβλια τη Gazprom για το αέριό της, αλλά το ίδιο έχει πει ότι σκέπτεται και η Σλοβακία.
Το… «κάρβουνο» που έπεσε στο ευρωπαϊκό εμπάργκο στον ρωσικό άνθρακα χθες στις Βρυξέλλες βρέθηκε σε αντίστιξη με τη θεαματική- αν και προαναγγελθείσα- αναδίπλωση Μητσοτάκη στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα στην Κοζάνη από την οποία επέλεξε να ανακοινώσει το ουσιαστικό πάγωμα του κυβερνητικού σχεδίου απολιγνιτοποίησης, που πριν δυόμιση χρόνια είχε με στόμφο ανακοινώσει από το βήμα της ΓΣ του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη. «Δεν αλλάζει ο σχεδιασμός», είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης εγκαινιάζοντας το φαραωνικό φωτοβολταϊκό πάρκο των ΕΛΠΕ, και γέλασαν ακόμη και οι υπό εξόρυξη λιγνίτες. Γιατί στην πραγματικότητα, πέρα από την αύξηση της εξόρυξης λιγνίτη κατά 50%, έδωσε παράταση ζωής στις λιγνιτικές μονάδες, μαζί και την χρυσοπληρωμένη Πτολεμαΐδα 5 που δεν έχει μπει ακόμη σε λειτουργία, μέχρι το 2028. Και βλέπουμε. Βεβαίως, η λιγνιτική παραγωγή δεν είναι διακόπτης φωτός, με ένα «άψε – σβήσε» να ξεκινάει και να σταματάει κατά βούληση. Τα λιγνιτικά πεδία στη Δ. Μακεδονία είναι παρατημένα, η ΔΕΗ έχει κάνει συστηματική αποεπένδυση, έχει διώξει προσωπικό και εργολάβους, οι λιγνιτικές μονάδες είναι κακοσυντηρημένες, λογικά αφού η κυβέρνηση βιαζόταν να τις κλείσει με τη φιλοδοξία να γίνουμε… Δανία του Νότου. Η επανεκκίνηση της λιγνιτικής παραγωγής ρεύματος, με λίγα λόγια, που η ΔΕΗ υπόσχεται να τη φτάσει στο 16%-17%, μετά δυο χρόνια βίαιης απολιγνιτοποίησης, έχει κόστος πάνω από το σύνηθες. Από την άλλη πλευρά, η ολική επαναφορά στα λιγνιτικά πεδία και στην εξόρυξη είναι η χαρά της μπουλντόζας, του εκσκαφέα και του εργολάβου. Αν αυτός τυγχάνει να είναι και πρωταγωνιστής της πράσινης ενέργειας και των ΑΠΕ είναι απλώς συμπτωματικό.
Διαβάστε επίσης:
Μετά την πρόωρη απολιγνιτοποίηση, η κυβέρνηση… ξαναψάχνει υδρογονάνθρακες στο «άδειο» Ιόνιο
http://Πώς η βιαστική απόσυρση του λιγνίτη έφτασε να κοστίζει 1,3 δισ. ευρώ το μήνα
