Ποιος μπορεί να σταματήσει τον πόλεμο, αλλά και ποιος θέλει να το κάνει;

Oι απίστευτες εικόνες της καταστροφής και οι καταγγελίες για τις ρωσικές αγριότητες επιβεβαιώνουν εκείνους που πιστεύουν ότι το τέλος αυτού του πολέμου είναι μακριά ακόμα. Οι πιο αισιόδοξοι εκφράζουν ανοιχτά την ανησυχία ότι πιθανώς να μην έχουμε δει ακόμα τα χειρότερα.

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν μοιάζει να σκάβει ακόμα πιο βαθιά στο πηγάδι όπου αυτοεγκλωβίστηκε και ο φόβος ότι πλέον δεν υπολογίζει καμιά συνέπεια και μπορεί να προχωρήσει σε ακόμα πιο βάρβαρες μεθόδους είναι υπαρκτός.

Στην απέναντι πλευρά ο πρόεδρος Τζόζεφ Μπάιντεν δεν δείχνει να έχει την παραμικρή διάθεση για μια αποκλιμάκωση και συμπεριφέρεται λες και επιθυμεί να εξωθήσει τη ρωσική ηγεσία σε ακόμα μεγαλύτερες ακρότητες, για να την απαξιώσει πλήρως στα μάτια της διεθνούς κοινότητας και να την απομονώσει μακροπρόθεσμα.

Είναι ξεκάθαρο ότι σε μια τέτοια τακτική σπρώχνεται και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι, ο οποίος τροφοδοτείται αθρόα με όπλα και δείχνει να πιστεύει, ότι μπορεί να πετάξει τις ρωσικές δυνάμεις έξω από την Ουκρανία, αψηφώντας τις «παράπλευρες απώλειες» στο δικό του στρατόπεδο.

Στην Ευρώπη τα «εφόδια» έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. Και τα εφόδια είναι κυρίως οι οικονομικές κυρώσεις, που πλέον αρχίζουν και επεκτείνονται σε… λεπτομέρειες για να μη μπουν στην ουσία, που δεν είναι άλλη από την αδυναμία λήψης απόφασης την παύση των ροών φυσικού αερίου προς την ΕΕ, που συνεχίζει να διχάζει. Κάτι τέτοιο θα είχε ως βασικό θύμα τη Γερμανία, η οποία τελεί σε ένα «σοκ διαρκείας», απολογούμενη διαρκώς για το παρελθόν της, από τη στιγμή που βρέθηκε να δέχεται μια συστηματική επικοινωνιακή επίθεση από τους «ατλαντιστές», στους οποίους εκτός των ΗΠΑ και της Βρετανίας πρέπει να υπολογίζονται και όλες οι χώρες του σκληρού ΝΑΤΟϊκού πυρήνα, όπως η Πολωνία, οι Βαλτικές και ορισμένες σκανδιναβικές.

Ολοι ξέχασαν τις «διαπραγματεύσεις»

Το πρόβλημα με αυτή τη στρατηγική είναι ότι απομακρύνει ακόμα περισσότερο την προοπτική κάποιας λύσης μέσω διαπραγμάτευσης και μετατρέπει τον πόλεμο σε μια αναμέτρηση αντοχής, που και οι δύο πλευρές δηλώνουν πεπεισμένες ότι θα την κερδίσουν. Αυτή η προοπτική εμπεριέχει όμως μέσα της το ενδεχόμενο κάποιου μοιραίου ατυχήματος που θα μπορούσε να μετατραπεί σε δυστύχημα «πρώτου μεγέθους». Είναι κάτι που συζητούν αρκετοί στρατιωτικοί πίσω από τις κάμερες και με κλειστά τα μικρόφωνα.

Ποιος μπορεί να δώσει μια λύση ειρήνης; Κανείς δε φαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα. Αλλοι δε μπορούν να το κάνουν εκ θέσεως και άλλοι δεν το θέλουν εκ πεποιθήσεως.

Είναι σαφές ότι οι Ουκρανοί δε μπορούν να συζητήσουν για συνθηκολόγηση, όταν έχουν βιώσει τόση ωμή βία και αισθάνονται ότι έχουν αρχίσει να ανακτούν εδάφη. Οι Ρώσοι δε μπορούν να παραδεχτούν ότι απέτυχαν, ότι ηττήθηκαν στρατιωτικά. Ούτε είναι διατεθιμένοι να θάψουν οριστικά τα σχέδια τους για μια νέα «αρχιτεκτονική ασφαλείας»

Οι Ευρωπαίοι βλέπουν ένα πόλεμο στη γειτονιά τους, που ξεκίνησε σχεδόν χωρίς να το καταλάβουν και μοιράζονται το σοκ της Γερμανίας, με το φόβο ότι μια δική της οικονομική καταστροφή θα τους τραβήξει και αυτούς στο βυθό. Είναι τόσο αυτοαναφορικοί, τόσο εσωστρεφείς και τόσο εγκλωβισμένοι στις υποδείξεις του ΝΑΤΟ, που είναι αδύνατον να έχουν μια αποφαστική παρέμβαση. Δεν διδάχτηκαν τίποτα από τον «εξευτελισμό» που επιφύλαξε ο Πούτιν σε Σολτς και Μακρόν, όταν εκείνοι δε μπόρεσαν να του δώσουν καμιά εγγύηση, ότι θα συνεργαστούν για μια νέα συλλογική ασφάλεια για την Ευρώπη με τη Ρωσία και όχι εναντίον της.

Η αμερικανική διοίκηση μοιάζει πλέον να ποντάρει στο χαρτί της κατά κράτος ήττας του Πούτιν και ει δυνατόν και της αποκαθήλωσής του μέσω κάποιας πραξικοπηματικής κίνησης, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να κερδίσει για μια δεύτερη φορά τον ψυχρό πόλεμο. Η στάση τους θυμίζει τον ξυλοκόπο, που πριονίζει σιγά σιγά ένα υπεραιωνόβιο δέντρο και προσδοκά τη στιγμή που θα πέσει.

Η επιδίωξη ταπείνωσης της Ρωσίας

Τα σχέδια/προτάσεις του πρώην στρατηγού Γουέσλι Κλαρκ σε τηλεοπτικά δίκτυα για παροχή αεροπορικής στήριξης, S300 και τεθωρακισμένων στην Ουκρανία προκειμένου αυτή να εξαπολύσει μια μεγάλη αντεπίθεση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πολεμοχαρής φαντασίωση για έναρξη του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ευτυχώς ο συγκεκριμένος είναι εν αποστρατεία.

Αλλά και η προειδοποίηση Μπάιντεν ότι οι κυρώσεις δεν θα λήξουν ακόμα και μετά από μια ανακωχή δεν βοηθούν σε αποκλιμάκωση. Οπως εύστοχα προειδοποιούσαν οι Financial Times η προσέγγιση Αμερικανών και Βρετανών θυμίζει την τιμωρητική λογική εναντίον της Γερμανίας μετά τον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο, που τελικά οδήγησε πολύ γρήγορα στον Δεύτερο.

Η ελπίδα για μια ολοκληρωτική επικράτηση εναντίον της Ρωσίας, ουσιαστικά για μια ταπείνωσή της, αν συνεχίζει να καθοδηγεί τη σκέψη και τη δράση της Ουάσιγκτον είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα φέρει ακόμα περισσότερη φρίκη και ακόμα περισσότερες εικόνες, που δεν είχαμε ξαναδεί και κυρίως δε μπορούσαμε ούτε να τις φανταστούμε.

Ειδήσεις σήμερα

Ο πόλεμος έφερε πιο κοντά ΗΠΑ και Τουρκία

Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ οι βαρβαρότητες της Μπούτσα

Οι ΗΠΑ πιέζουν τη Ρωσία για στάση πληρωμών, δεν επιτρέπουν την αποπληρωμή χρέους σε δολάρια