Δηλητηριώδεις ποσότητες κεταμίνης στο σώμα της κοινωνίας
Έψαχνα με αγωνία να βρω μία μία τις λέξεις για να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου για όλο αυτό το αίσχος που ζούμε τον τελευταίο καιρό -και ειδικότερα σήμερα-, με την τραγωδία των τριών παιδιών από την Πάτρα. Για τους λαϊκούς δικαστές και για τους τηλεδικαστές. Για την απόλυτη ακύρωση κάθε τεκμηρίου αθωότητας, για λίγες μονάδες τηλεθέασης ή για μερικές χιλιάδες κλικ. Για τον χουλιγκανισμό έξω από το σπίτι αυτών των τραγικών και μοιραίων ανθρώπων. Για τη λαγνεία υπέρ της θανατικής ποινής.
Αλλά δεν έβρισκα τις λέξεις, η προσωπική μου ενοχή για την, ακούσια έστω, συμμετοχή μου στον συλλογικό κανιβαλισμό -σε ρόλο λαθραίου ωτακουστή- υπερκερνούσε την ενοχή κάθε άλλου.
Από το αδιέξοδο με έβγαλε η ανάρτηση στο facebook μιας καλής φίλης, της Φανής Τσιουμπέκου, η οποία είχε την ευαισθησία αλλά και την ευθυβολία να πάει κόντρα στις κουβέντες του καφενείου, αντλώντας από τα δικά της πικρά βιώματα, μέσα σε μόλις 209 λέξεις:
«Περίμενα με ανυπομονησία να ακούσω ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι «παράξενες» συμπεριφορές της κατηγορουμένης ως παιδοκτόνου στο νοσοκομείο που τόσο πολύ την ενοχοποιούν. Συνδυάζοντάς τις με τις δικές μου εμπειρίες:
1. «Ζητούσε πάντα μονόκλινο δωμάτιο». Κι εμείς πάντα ζητάμε μονόκλινο λόγω της βαρύτητας της νόσου του παιδιού. Το αν θα μας δοθεί ή όχι δεν είναι δική μας απόφαση, αλλά εξαρτάται από τη διαθεσιμότητα των κλινών. Πολύ φυσιολογικό λοιπόν.
2. «Ρωτούσε αν υπήρχαν κάμερες ασφαλείας.» Αυτό είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που ρώτησα όταν μας μετέφεραν σε μονόκλινο για 2,5 μήνες νοσηλείας, γιατί φοβόμουν ότι μπορεί να μας κλέψουν ή να παραβιαστεί η ιδιωτικότητά μας, αφού η πόρτα δεν έκλεινε καλά και φαινόταν εξωτερικά σαν ήταν γραφείο.
3. «Χορηγούσε μόνη της τα φάρμακα στο παιδί.» Έχουμε κάνει δεκάδες και πολύμηνες νοσηλείες και ποτέ μα ποτέ δεν έχει δώσει νοσηλεύτρια φάρμακα στο παιδί. Πάντα οι μαμάδες τα χορηγούμε. Όταν το παιδί είχε σωληνάκι σίτισης, πάλι εμείς τα χορηγούσαμε. Έχω εγχύσει και στον ορό του παιδιού αντιβίωση. Το πιο ωραίο, πολλές φορές τα νοσοκομεία δεν έχουν τα φάρμακα του παιδιού και μας ζητούσαν να τα φέρουμε από το σπίτι, χωρίς να μας ελέγξει ποτέ κανείς.
Τόσο παράξενη συμπεριφορά είχε η μητέρα. Φρίκη.
Μαζευτείτε λίγο κύριοι δικασταί, σας βλέπουμε κι εμείς.»
Σημείωση: Η Φανή έχει περάσει μέρες και νύχτες σε νοσοκομεία στο πλευρό της κόρης της, που πάσχει εκ γενετής από πολύ βαριά αναπηρία, αποτυπώνοντας άθελά της ένα ολόκληρο πλέγμα σκληρών εμπειριών. Αυτό που προσωπικά μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ότι, αντιμετωπίζοντας η ίδια ένα τόσο μεγάλο και διαχρονικό πρόβλημα, είχε τη δύναμη να ασχοληθεί με τόση ευαισθησία με ένα πρόβλημα αλλότριο. Που δεν είναι το πρόβλημα μιας γυναίκας που κατηγορείται για παιδοκτονία, είναι κυρίως το πρόβλημα που αφορά την ποιότητα των αντιδράσεων μιας ολόκληρης κοινωνίας.
