Ο ΣΥΡΙΖΑ και το αντισύριζα ρευμα

Την προηγούμενη εβδομάδα, στην «Καθημερινή της Κυριακής», ένα άρθρο του καθηγητή Συγκριτικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Γεράσιμου Μοσχονά με τίτλο «Το αντί ΣΥΡΙΖΑ ρεύμα» έκανε αίσθηση και διακινήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Με επιχειρήματα αλλά και στοιχεία ο κ. Μοσχονάς ανέλυσε το φαινόμενο του αντισύριζα μετώπου και πως αυτό κινείται από το 2015 ως σήμερα. Ταυτόχρονα επισήμανε και τις αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να κάνει το μεγάλο βήμα ανόδου, εκμεταλλευόμενος τη σταθερή πτωτική πορεία της κυβέρνησης. Η λέξη-κλειδί που χαρακτηρίζει το πνεύμα του κειμένου του κ. Μοσχονά είναι η «εμπιστοσύνη», το γεγονός δηλαδή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να ανακτήσει μια σχέση εμπιστοσύνης με το ευρύτερο κεντρώο ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται και το οποίο μπορεί να τον επαναφέρει στην εξουσία.

Πριν από μερικούς μήνες, τον Αύγουστο του 2021, σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Αλέξης Τσίπρας με μια δόση αυτοκριτικής είχε παραδεχθεί το εξής για το αντισύριζα ρεύμα: «Εμείς στην προσπάθειά μας να φτιάξουμε τις άμυνές μας απέναντι σε αυτόν τον προπαγανδιστικό αντι-ΣΥΡΙΖΑ μηχανισμό ενίοτε τον τροφοδοτούσαμε και δίναμε πάτημα να δημιουργείται μια εικόνα εντελώς αντίθετη από την πραγματική για το ήθος και ύφος της διακυβέρνησής μας». Στην ίδια συνέντευξη βέβαια υποστήριζε πως το εν λόγω ρεύμα έχει «εξασθενίσει σοβαρά». Θα μπορούσε κανείς να πει ότι η έχει και δίκιο και άδικο γι’ αυτή του την εκτίμηση. Θα δούμε γιατί.

Όπως αναφέρουν τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων, η κατάσταση για τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι καλύτερη απ’ αυτήν που είχε την περίοδο της διακυβέρνησής του όταν το αντισύριζα ρεύμα ήταν στο φόρτε του. Την ίδια ώρα, η ανάδειξη της νέας ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ και το πνεύμα ανανέωσης που διαπνέει αυτή την περίοδο το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας περισσότερο απασχολεί την κυβέρνηση και λιγότερο την αξιωματική αντιπολίτευση, κατά συνέπεια το μέτωπο που είχε ως βασικό στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται αφ’ ενός να έχει μετατεθεί λίγο, αφετέρου καταγράφει πλέον ορατές ρωγμές.

Η αντιπολιτευτική ρητορική του ΚΙΝΑΛ στην κυβέρνηση διεξάγεται σε υψηλότερους τόνους γεγονός που δεν κρύβεται, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη προς την πλευρά Ανδρουλάκη. Οι διαφοροποιήσεις και κριτική από παλαιούς «φίλους» όπως π.χ. ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι όλο και πιο συχνές και έχουν ως αποδέκτη το Μέγαρο Μαξίμου. Αρκεί ν’ αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι τον τελευταίο μόνο μήνα η κυβέρνηση δύο φορές βρέθηκε εντελώς απομονωμένη στο Κοινοβούλιο, στη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας του Αλέξη Τσίπρα αλλά και σ’ εκείνη για τον ΕΦΚΑ.

Εκμεταλλεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη μετατόπιση ενδιαφέροντος; Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα. Το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή είναι το «μοναδικός μας εχθρός είναι η Δεξιά και ο Μητσοτάκης». Δεν ονοματίζει τα υπόλοιπα κόμματα ως «εχθρούς» του -από την εξίσωση εξαιρείται η Ελληνική Λύση- προσδοκώντας σε συνεργασίες μετά τις εκλογές. Ακολουθεί μια ήπια τακτική προς το ΚΙΝΑΛ σε αντίθεση με την κυβέρνηση που έχει πάει στο άλλο άκρο, παίζοντας επιθετικά απέναντι στον Νίκο Ανδρουλάκη. Προς το παρόν η πολύφερτη νύφη, το ΚΙΝΑΛ ακολουθεί την τακτική των ίσων αποστάσεων, επικρίνει καθημερινά στην κυβέρνηση αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για τον αποτυχημένο δικομματισμό της πόλωσης τον οποίο το ίδιο μπορεί να καταρρίψει με σοβαρές προτάσεις. Ωστόσο όλοι ξέρουν πως θα έρθει η ώρα των επιλογών. Και εκεί μένει να δούμε πως θα εφαρμοστεί η ρήση του Όττο φον Μπίσμαρκ, «σε μια συμμαχία, πάντα ο ένας κάνει το άλογο και ο άλλος τον καβαλάρη».

Χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ να βρει νέα συνθήματα και να ανανεώσει τον πολιτικό του λόγο; Προφανώς και χρειάζεται. Αυτό που σίγουρα δεν χρειάζεται είναι η ταύτιση με παλαιοκομματικού τύπου πρόσωπα και πολιτικές, όπως επίσης και αχρείαστες δηλώσεις, γενικά και αόριστα για μελλοντικές συνεργασίες με το υγιές κομμάτι της κεντροδεξιάς. Χρειάζεται επίσης να μην κλωτσάει την καρδάρα με το γάλα κάθε φορά που έχει το πάνω χέρι στις πολιτικές εξελίξεις, είτε λόγω των εσωκομματικών του θεμάτων είτε λόγω επικοινωνιακών σόου βουλευτών του που μετρούν like στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.