Το υμνολόγιο στον «ηγέτη» είναι δείγμα πολιτικής ανασφάλειας
Κάποια στιγμή χάθηκε πραγματικά το μέτρημα. Αλλά ποιος αντέχει να ακούσει ξανά την ομιλία του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, για να μετρήσει πόσες φορές μνημόνευσε το μεγαλείο, εξύμνησε τις αρετές και τις ικανότητες του πρωθυπουργού. Παρακολουθώντας στη συνέχεια τη συζήτηση στη Βουλή, «το πιάσαμε το υπονοούμενο». Ασφαλώς δεν ήταν τυχαίο ότι ο κύριος Θεοδωρικάκος μίλησε πρώτος από τη μεριά της κυβέρνησης. Ας μην ξεχνάμε ότι η «ασφάλεια» ήταν προεκλογικά και λογικά παραμένει ένα «ταυτοτικό» ζήτημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Τουλάχιστον στα λόγια.
Αλλά η «τροχιοδεικτική» ομιλία του Υπουργού ΠροΠο είχε, όπως φάνηκε, και ένα άλλο στόχο. Να δώσει το έναυσμα στους ομιλητές-βουλευτές της ΝΔ, που τον ακολούθησαν στο βήμα για έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποιός θα βρει ακόμα πιο πολλές αφορμές για να εκθειάσει την αξία του αρχηγού τους. Ειδικά αυτοί από την «περιφέρεια» το τερμάτισαν. Τέτοιο υμνολόγιο ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να το είχε γράψει.
Αν παρακολουθούσε τη διαδικασία στη Βουλή κάποιος ουδέτερος παρατηρητής, ένας δημοσιογράφος από το εξωτερικό για παράδειγμα, δύο πράγματα θα μπορούσε να σκεφτεί. Είτε ότι έχουμε έναν μοναδικό στον πλανήτη πρωθυπουργό, ασύγκριτο, αξιοζήλευτο και αξεπέραστο σε σχέση με ότι υπήρξε και πρόκειται να υπάρξει στη χώρα ακόμα και στον πλανήτη. Ή όμως ότι πρόκειται για έναν πολιτικό ηγέτη μάλλον ανασφαλή, ο οποίος έχει μεταδώσει τον ιό της ανασφάλειας σε όλο του το κόμμα, υποχρεώνοντας τους «υφισταμένους» του να τον κολακεύουν διαρκώς για να μην χάσουν την εύνοια του.
(Εντάξει για να μην είμαι άδικος να επισημάνω μια μικρή διαφοροποίηση από τον κύριο Βορίδη, ο οποίος αν και απέφυγε να τον αναφέρει κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, τελικά έκλεισε και αυτός με ονομαστική αναφορά στον Κυριάκο Μητσοτάκη)
Αυτό από μόνο του δείχνει ότι η έπαρση και η αυταρέσκεια με την οποία συχνά μιλούν οι «προνομιούχοι κοντινοί» του Μαξίμου, μάλλον δεν έχει και τόσο σταθερά ποδάρια. Δείχνει όμως και κάτι άλλο. Το πολιτικό μας σύστημα δυστυχώς όχι μόνο δεν έχει «εκσυγχρονιστεί» τα τελευταία χρόνια, αλλά μάλλον το χει ρίξει στα μακροβούτια μέσα στα θολά νερά ενός παλαιοκομματισμού, που στους παλιότερους θυμίζει άλλες περασμένες δεκαετίες και για τους νέους λειτουργεί αποκρουστικά, τους οδηγεί νομοτελειακά στην απαξίωση ολόκληρου του συστήματος. Προφανώς αυτό δεν απασχολεί τους βουλευτές, που καθώς έχουμε μπει σε μια έτσι ή αλλιώς προεκλογική χρονιά το μόνο που έχουν στο μυαλό τους είναι πώς θα επανεκλεγούν. Και η πρώτη προϋπόθεση για να το επιτύχουν είναι φυσικά η εύνοια του ηγεμόνα. Τα άλλα δεν έχουν και τόση σημασία…
Παρατήρηση πρώτη: Τα υμνολόγια προς τους ηγέτες είναι πάντα ενδείξεις παθογένειας ανεξαρτήτως κόμματος, χώρας και εποχής.
Παρατήρηση δεύτερη: Κάποια στιγμή αυτή η τυμβωρυχία με το Μάτι και τη Μάνδρα θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Αρκετά πια. Το έχουμε μάθει το ποίημα. Ας σεβαστούν τουλάχιστον τους νεκρούς…
Διαβάστε ακόμα:
1987-2022: Οι προτάσεις μομφής που έχουν γίνει στα χρόνια της μεταπολίτευσης
Η πρόταση μομφής και τα πολιτικά όριά της
Πρόταση μομφής: Οι τρεις φόβοι της κυβέρνησης από την κίνηση του Α. Τσίπρα
