Ένα δικό του, ιδιότυπο «Επινέ» καλείται να ζήσει από χθες ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Όπως πριν από 51 χρόνια ο Φρανσουά Μιτεράν «τελείωνε», στο συνέδριο του Épinay-sur-Seine, στα βόρεια προάστια του Παρισιού- τις ξεπερασμένες για εκείνη την εποχή αντιλήψεις της Αριστεράς και δημιουργούσε ένα Σοσιαλιστικό Κόμμα σχεδόν από την αρχή (με νέα πρόσωπα και πρόγραμμα), οδηγώντας το στην κορυφή και σε ηγεμονία της Κεντροαριστεράς τα επόμενα χρόνια στη Γαλλία, έτσι και χθες ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης άλλαξε επίπεδο και οι προτάσεις που παρουσίασε στα μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου αλλάζουν άρδην τα δεδομένα στον ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε.
«Ν’ ανοιχτούμε, ν’ ανοιχτούμε, ν’ ανοιχτούμε», είπε τρεις φορές πριν αρχίσει να εισηγείται τις αλλαγές που είχε στο μυαλό του και που προκάλεσαν την έντονη αντίδραση της «Ομπρέλας» και των στελεχών της που καταψήφισαν τις προτάσεις του.
Πριν φτάσει εκεί βέβαια περιέγραψε μια αρνητική κατάσταση που όλοι γνωρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά έχουν διαφορετική αντίληψη στο πως θα αντιστραφεί. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καρπώνεται τη φθορά της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της Ν.Δ.; Γιατί δεν έχει έρεισμα στην κοινωνία, στα συνδικάτα, στους συλλόγους, στην αυτοδιοίκηση; Γιατί δεν πείθει περισσότερο κόσμο να ενταχθεί στις τάξεις του με αποτέλεσμα η εκλογική του βάση να μην αποτυπώνεται στον αριθμό των μελών του; Γιατί περιμένει πάντα την τελευταία στιγμή, τις παραμονές των εκλογών, να συσπειρωθεί και να διαψεύσει τα δεδομένα των δημοσκοπήσεων που τον εμφανίζουν πάντα καταδικασμένο; Και το κυριότερο; πώς θα επανέλθει στην εξουσία;
Από τις εκλογές του 2019 ο πολιτικός χρόνος άρχισε να ρέει διαφορετικά κυρίως λόγω της πανδημίας. Οι αλλαγές που είχε εξαγγείλει το βράδυ της επομένης των εκλογών ο Αλέξης Τσίπρας εν πολλοίς έμειναν κενό γράμμα. Πολλοί λένε πως το περίφημο συνέδριο ανασυγκρότησης του κόμματος έπρεπε να έχει γίνει τότε, μαζί και οι αλλαγές που ανήγγειλε χθες. «Κάλλιο αργά, παρά ποτέ», μας έλεγε χθες μετά τη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με ρίζες από το ΠΑΣΟΚ, ένθερμος υποστηρικτής των επιλογών του προέδρου. «Αντιλαμβάνομαι τις διαφωνίες των συναδέλφων μου της Ομπρέλας αλλά αν δεν αλλάξουμε κάποια βασικά πράγματα δεν πάμε πουθενά», συμπλήρωνε με νόημα. Στον αντίποδα, στέλεχος της Ομπρέλας σχολίαζε με χιούμορ, «Αλέξη Θεέ, πάρε την ΠΑΕ», παραπέμποντας στο γνωστό σύνθημα που αφορούσε τον μακαρίτη Παύλο Γιαννακόπουλο και το μαράζι του να πάρει την ιδιοκτησία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός από την οικογένεια Βαρδινογιάννη.
Αλλά εδώ υπάρχει μια πραγματικότητα την οποία η Ομπρέλα αρνείται να παραδεχθεί. Είναι αυτή που λέει πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία ανάγκη να πάρει την… ΠΑΕ, γιατί πολύ απλά αυτός ήταν και παραμένει το ηγετικό πρόσωπο που αποτελεί σημείο αναφοράς της. Δεν υπάρχει εναλλακτική και αυτό το γνωρίζουν όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ. Κατά συνέπεια ή αποδέχεσαι την πραγματικότητα και δημιουργείς τις συνθήκες εκείνες που θα ισχυροποιήσουν τη θέση σου στο εσωκομματικό τοπίο ή αποχωρείς. Το δεύτερο δεν παίζει σαν σενάριο, η Αριστερά έχει πληγωθεί πολλές φορές από διαζύγιο, με τελευταίο εκείνο του 2015. Οπότε τί μένει;
Μένει να δούμε τι θα συμβεί ως το συνέδριο στα τέλη Μαρτίου, εκεί που οι εισηγήσεις Τσίπρα αναμένεται να εγκριθούν από το ανώτερο όργανο ώστε ν’ αρχίσει να σχηματίζεται το πλαίσιο της επόμενης μέρας. Οι της Ομπρέλας ήδη διαμηνύουν πως το κάλεσμα Τσίπρα για ένα ενωτικό συνέδριο οδηγείται σε ναυάγιο με τέτοιου είδους επιλογές από την πλευρά της ηγεσίας. Το ερώτημα είναι πως θα αποτυπωθούν οι διαφωνίες τους και σε ποιο σημείο είναι διατεθειμένοι να φτάσουν. Το παρελθόν τους πάντως, από το 2019 και μετά τουλάχιστον, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για μεγάλες αντιδράσεις.
Η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας αιφνιδίασε άπαντες με τις προτάσεις του, ακόμα και εκείνους της Κίνησης Μελών, της τάσης δηλαδή των προεδρικών. Και αυτό επειδή οι αλλαγές που προτείνει «ψαλιδίζουν» τη δύναμη των τάσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τελειώνουν τις όποιες κινήσεις του παρασκηνίου. Γιατί μπορεί να διαμηνύεται πως με την εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής από τη βάση εξαφανίζεται το «χαρτάκι» που ίσχυσε στο συνέδριο (ποιους θα ψηφίσουν οι σύνεδροι και πως διαμορφώνονται οι συσχετισμοί), αλλά αυτό μπορεί άνετα να γίνει και τώρα, με τις εκλογές από τη βάση, γι’ αυτό και οι της Ομπρέλας διαμαρτυρήθηκαν πως με αυτόν τον τρόπο θα εκλέγονται όσοι είναι δημοφιλείς (και όχι απαραίτητα λόγω της πολιτικής τους επάρκειας).
Αλλά ένα συστημικό κόμμα, ένα κόμμα εξουσίας όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να τα αποφύγει αυτά. Μπορεί να προκαλεί απέχθεια σε κάποιους το γεγονός, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Και όπως έλεγε και κάποιος σοφός, «οφείλουμε να διαχειριζόμαστε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι».
Εν κατακλείδι, χθες επιβεβαιώθηκε περίτρανα πως ο Αλέξης Τσίπρας είναι εκείνος που κάνει παιχνίδι στον ΣΥΡΙΖΑ και ότι παίρνει το κόμμα πάνω του. Τα αποτελέσματα αυτής της κίνησης θα κριθούν από το χρόνο και την Ιστορία.
Διαβάστε επίσης:
