Εξαρχής ήταν γνωστό ότι η επίσκεψη Μητσοτάκη στη Ρωσία θα ήταν μια δύσκολη άσκηση: Από τη μια η Ελλάδα ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ κι από την άλλη η Ρωσία, που και με τις δυο αυτές υπερεθνικές οντότητες -στις μέρες μας πολύ περισσότερο με το ΝΑΤΟ- έχει μεγάλες αντιθέσεις και σημαντικά θέματα ανοικτά. Ήλθε «καπάκι» κι η συγκυρία με την οξυμένη κατάσταση στην Ουκρανία για να… δέσει το γλυκό, που μάλλον εξελίχθηκε σε πικρό ως προς τα αποτελέσματα της πρωθυπουργικής επίσκεψης.
Ως προς τα ενεργειακά, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η συμφωνία που ανέμενε η Αθήνα, δεν επετεύχθη. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν υπήρξε λιγότερο υποχωρητικός από όσο ανέμενε η Αθήνα κι έτσι, η παραγωγική -αλλά αρχική- επίσκεψη Σκρέκα και οι πρώτες συζητήσεις για τις τιμές του φυσικού αερίου με την Gazprom δεν είχαν την απαραίτητη συνέχεια στη συνάντηση Μητσοτάκη- Πούτιν. Έτσι, η συμφωνία για τον προσδιορισμό της τιμολόγησης του φυσικού αερίου παραμένει ανεκπλήρωτη, σε βάρος των πορτοφολιών των Ελλήνων καταναλωτών.
Αντίστοιχη ήταν και η ψυχρολουσία ως προς τα ελληνοτουρκικά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης περίμενε μια χειρονομία από τη Ρωσία που θα του έδινε «αέρα» στο Αιγαίο για την επέκταση των χωρικών υδάτων, ωστόσο η στάση του Βλαντιμίρ Πούτιν κι εδώ υπήρξε απολύτως ανελαστική: Συνέστησε «διάλογο» αντί της εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου, δηλαδή έδωσε καθαρά στον πρωθυπουργό να καταλάβει ότι χωρίς τη συμφωνία της Τουρκίας, η Ρωσία δεν πρόκειται να συναινέσει σε καμία αλλαγή στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Μπορεί στις δημόσιες δηλώσεις ο Πούτιν να επανέλαβε για πολλοστή φορά την (θεωρητική) πίστη το στο Διεθνές Δίκαιο και στην σταθερή θέση του για επίλυση του (ανεπίλυτου) Κυπριακού στη βάση μιας διζωνική, δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αλλά πέραν των λόγων και των δηλώσεων, επί του πρακτέου καμία παραχώρηση προς την Ελλάδα δεν έκανε ο ισχυρός άνδρας της Ρωσίας.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο Πούτιν επετέθη κατά της Ελλάδος διότι έχει επιτρέψει στο ΝΑΤΟ να χρησιμοποιεί την βάση της Αλεξανδρούπολης ως ορμητήριο για τις απειλές εναντίον της Ουκρανίας, ενώ δεν έχει φέρει την παραμικρή αντίρρηση εντός της Ατλαντικής Συμμαχίας για τις επιβουλές κατά της Ρωσίας, την ώρα που η Τουρκία «αδειάζει» τις ΗΠΑ κι αγοράζει τα αντιπυραυλικά συστήματα S400 από τη Ρωσία, αποδεικνύοντας ότι μπορεί να χαράσσει τη δική της, πρωτογενή πολιτική στρατηγική, έξω από υπερεθνικές συμμαχίες. Πώς θα στραφεί η Ρωσία εναντίον ενός τόσο πολύτιμου συμμάχου στην περιοχή;
Κι αφού στα σημαντικά δεν υπήρξε καμία προσέγγιση, οι δημόσιες δηλώσεις αναλώθηκαν στα επουσιώδη: Να λυθεί το Κυπριακό, να επικρατήσει το Διεθνές Δίκαιο και -ενδεχομένως- να επικρατήσει παγκόσμια ειρήνη. Αλλά το ναυάγιο δεν κρύβεται πίσω από ωραίες λέξεις…
