Το Ethnofest παρουσιάζει ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο που καταγράφουν και αναδεικνύουν την ανθρώπινη εμπειρία στις κοινωνικές, πολιτισμικές αλλά και πιο ενδόμυχες εκφράσεις της.
Το 12ο Ethnofest – Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου ξεκίνησε ήδη από προχθές Πέμπτη και θα ολοκληρωθεί στις 5/12. Ξεκινάμε το κείμενο με αυτό το τυπικό, πραγματολογικό στοιχείο, καθώς πρόκειται πραγματικά για ένα σημαντικό και ιδιαίτερο φεστιβάλ, το οποίο αξίζει να μπει στον προγραμματισμό κάθε κινηματογραφόφιλου.
Το Ethnofest παρουσιάζει ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο που καταγράφουν και αναδεικνύουν την ανθρώπινη εμπειρία στις κοινωνικές, πολιτισμικές αλλά και πιο ενδόμυχες εκφράσεις της. Αυτή τη χρονιά, το Φεστιβάλ θα γίνει και διά ζώσης (έως 29/11, στο σινεμά ΑΣΤΟΡ και στο Ινστιτούτο Γκαίτε) και μετά θα συνεχίσει διαδικτυακά (ethnofest.gr).
Από τις πολλές ενότητες του Φεστιβάλ επιλέξαμε να παρουσιάσουμε τις ταινίες του Κέντρου Εκπαιδευτικών Δράσεων και Διαπολιτισμικής Επικοινωνίας «Καρπός», ο οποίος φιλοξενείται σήμερα. Πρόκειται για έναν οργανισμό υπό μορφή ΜΚΟ, ο οποίος δραστηριοποιείται τουλάχιστον τα 15 τελευταία χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης πάνω σε ζητήματα εικόνας, κινηματογράφου, τηλεόρασης κ.ά.
Πριν από λίγο καιρό, καθώς υπήρχε και ευρωπαϊκή οικονομική ενίσχυση, οι άνθρωποι του «Καρπού» είχαν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι που ναι μεν ήδη έκαναν, αλλά τώρα μπορούσε να γίνει πιο οργανωμένα, συστηματικά και διευρυμένο χρονικά: να μάθουν και να εκπαιδεύσουν προσφυγόπουλα ηλικίας 14-29 ετών πάνω σε ζητήματα φωτογραφίας και βίντεο.
Αποτέλεσμα αυτής της εκπαιδευτικής δράσης ήταν η δημιουργία 11 ταινιών μικρού μήκους, που θα παρουσιαστούν σήμερα 18.00-20.00 στον κινηματογράφο ΑΣΤΟΡ (Σταδίου 28, Στοά Κοραή). Θα ακολουθήσει συζήτηση με κάποιους από τους δημιουργούς και θα βραβευτούν και οι τρεις καλύτερες ταινίες.
Συνομιλήσαμε με τη Μαρία Λεωνίδα, ντοκιμαντερίστρια αλλά και συνιδρύτρια του «Καρπού»: «Οι ταινίες των παιδιών έχουν βαθιά ανθρωπολογικό χαρακτήρα. Και μάλιστα οι περισσότερες καταπιάνονται με ζητήματα που αφορούν τη γυναίκα. Αυτό μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση καθώς ανάμεσα στους νέους αυτούς σκηνοθέτες υπάρχουν και αγόρια και τα ίδια επέλεξαν τα θέματά τους και γυναίκες ως πρωταγωνίστριες στις ταινίες τους. Ταινίες που αποτυπώνουν την πορεία της φυγής, την πορεία της επιβίωσης.
Τα περισσότερα παιδιά είναι από Αφγανιστάν, Συρία, Ιράν και Κονγκό. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι η πρώτη μεγάλη δυσκολία ήταν η γλώσσα, καθώς δεν γνωρίζουν όλα αγγλικά. Ακόμη μία σημαντική δυσκολία ήταν η ευαλωτότητα των παιδιών σε σχέση με το τραύμα που φέρουν από τη μια, αλλά και με τον ίδιο τον χώρο από την άλλη. Καθώς είναι ή αναγκάζονται σε διαρκή μετακίνηση, από το ένα καμπ στο άλλο, δεν έχουν κάποια σταθερή οικία – κάτι δύσκολο να το καταλάβουμε όσοι ζούμε κάπου σταθερά.
Οσα παιδιά τελικά μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το πρόγραμμα, κατ’ αρχάς είδαμε ότι το καταχάρηκαν – πράγμα πολύ σημαντικό για τα ίδια. Επιπλέον βρήκαν έναν ασφαλή χώρο, που τους δίνει καινούργια ερεθίσματα και ξεφεύγουν από τις δυσκολίες. Ωστόσο δεν ήταν λίγα και τα παιδιά που είδαν και μια μετέπειτα επαγγελματική ενασχόληση με τον χώρο. Μαζί μας κι εμείς μαζί τους, όλοι ανακαλύπταμε καινούργιους κόσμους!».
