Κυβέρνηση… κρότου λάμψης
Δεν απαιτείται να είναι κανείς φωστήρας για να καταλάβει ότι η περίφημη «βιβλιοθήκη» του ΑΠΘ είναι μόνο το πρόσχημα. Αυτό που συστηματικά επιδιώκει αυτή η κυβέρνηση είναι η εγκατάσταση της αστυνομίας μέσα στα Πανεπιστήμια. Η συγκεκριμένη επιλογή έχει κάτι πολύ ισχυρότερο από απλώς συμβολικό χαρακτήρα και γι αυτό και προωθείται με τόση μανία.
Τα υπουργεία Παδείας και Εσωτερικών έχουν δώσει εδώ και μήνες τα διαπιστευτήρια τους. Αυτό που επιδιώκουν είναι πολύ ευρύτερο από την έπαρση της σημαίας του «νόμου και της τάξης» ως εγχείρημα αντιστροφής της αφαίμαξης, που υφίσταται το κυβερνείο προς τα ακροδεξιά του σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.
Η εμμονή αυτή είναι ωστόσο βαθύτερη. Είναι στη φύση του νεοσυντηρητισμού να θέλει μια νεολαία άλλοτε φοβισμένη και άλλοτε απλώς υπάκουη. Η εξημέρωση μπορεί να γίνεται άλλοτε με το καρότο κι άλλοτε με το μαστίγιο. Αλλοτε με φωτογραφήσεις του κυβερνήτη έχοντας στο πλευρό του αισόδοξους για το μέλλον τους ΔΑΠίτες και άλλοτε με το ξυλοκόπημα όσων νεολαίων αντιδρούν σε γλυκανάλατα «στόρις» απεριόριστων ευκαιριών και εξασφαλισμένης επιτυχίας.
Πρωτοστάτης αυτού του διπολικού σχεδίου ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Τη μια προσπαθεί να εμφανιστεί ως ο «κατανοών» τις ανησυχίες της νεολαίας, καθησυχάζοντας με θεωρήματα βγαλμένα από λυσάρια έκθεσης φροντιστηρίων της εποχής της «ευτυχιοκρατίας», περί «ολιστικής θεώρησης της ζωής». Την άλλη φοράει την έκφραση του στιβαρού ηγέτη, που δεν λυγίζει μπροστά στη «βαριοπούλα».
Κυβέρνηση του κρότου και της λάμψης. Ο κρότος που επιχειρεί να δημιουργήσει απευθύνεται στα αντανακλαστικά φοβικών νοικοκυραίων, για να τους αποστρέψει από εκείνα που θα έπρεπε πραγματικά να τους τρομάζουν. Η λάμψη που αναζητεί είναι σαν τα πυροτεχνήματα, που χάνονται μετά από μερικά δευτερόλεπτα όσο και αν προσπαθούν να τη συντηρήσουν τεχνητά στη ζωή κρατικοδίαιτα ΜΜΕ, που περιμένουν το επόμενο «πακέτο» για να βγάλουν ακόμα ένα δύσκολο χειμώνα.
Η υποχώρηση του σχεδίου της αστυνομοκρατίας, που είχε υπάρξει τους τελευταίους μήνες, μετά τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης, την λαϊκή κατακραυγή και την αντίδραση της νεολαίας δεν ήταν παρά μια κίνηση τακτικής. Δεν άλλαξε την προσέγγιση απέναντι στη νέα γενιά. Είναι μια προσέγγιση, που θέλει τα νέα παιδιά άβουλα, υποταγμένα, τηλεκατευθυνόμενα. Σπίτι, σχολείο, πολλή τηλεόραση, κάμποσο ίντερντ και ιδανικά και ολίγη εκκλησία. Δεν χωράνε όμως τα όνειρα των παιδιών στο μοντέλο, που τους εξυφαίνουν καλοβολεμένοι γιάπηδες. Τα γκλομπς και τα περίστροφα δεν στέλνουν τα παιδιά στις βιβλιοθήκες. Ο φόβος πολλών γονιών είναι μην τα στείλουν κάπου αλλού, από όπου δεν θα υπάρχει γυρισμός…
Παρέμβαση της Διεθνούς Αμνηστίας για την αστυνομική βία κατά φοιτητών στο ΑΠΘ
ΑΠΘ: Άγρια επίθεση των ΜΑΤ – Τραυματίστηκε φοιτητής – Έχασε την ακοή του
