Ο Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ήδη ηττημένος
Ανεξάρτητα από το πώς και πότε θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος, το σίγουρο είναι ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα είναι ο μεγάλος ηττημένος. Οχι απαραίτητα στο πεδίο της μάχης, αλλά στο πεδίο της πραγματικότητας της επόμενης μέρας.
Αν ο Πούτιν ήθελε να προκαλέσει «σεβασμό» στη Δύση, στους Ουκρανούς, τους ίδιους του τους συμπατριώτες, τότε ο απολογισμός, που θα τον βαρύνει θα είναι αρνητικός. Ισως απλώς να τους τρόμαξε με τη στάση του. Η Ρωσία όμως θα βγεί από αυτό τον πόλεμο τραυματισμένη πολιτικά, οικονομικά και ηθικά.
Οσο και αν είναι αρκετοί αυτοί που προειδοποιούν ότι δεν θα πρέπει να συγχέεται μια ολόκληρη χώρα με τον πρόεδρό της, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το κύρος μιας μεγάλης χώρας και του λαού της δεν θα έχει δεχτεί ένα τεράστιο πλήγμα, που θα τους συνοδεύει για δεκαετίες.
Η εικόνα και μόνο μιας ισοπεδωμένης Ουκρανίας με τους εκατομμύρια ξεριζωμένους είναι κάτι που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ και θα αποτελεί διαχρονικά σημείο αναφοράς σε όσους θα επενδύουν στον αντιρωσισμό.
Οικονομικά θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να ανακτηθούν όσα χάθηκαν μέσα σε λίγες μέρες, ακόμα και αν υπάρξει σύντομα κάποια ανακωχή και διευθέτηση. Ούτε οι επιχειρήσεις θα επιστρέψουν τόσο γρήγορα στην Ρωσία, ούτε οι επενδυτές, ούτε τα ρωσικά προϊόντα θα ξαναβρούν τόσο γρήγορα αγορές. Και φυσικά όλα δείχνουν ότι πράγματι «ο κύβος ερίφθη» σε ότι αφορά την απόφαση της Ευρώπης να προχωρήσει στον ένα ή στον άλλο βαθμό (αναλόγως με την εξέλιξη του πολέμου) σε σταδιακή απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο.
Για μια οικονομία, που δεν ήταν και από τις ισχυρότερες του πλανήτη και η οποία χρειάστηκε δεκαετίες για να συνέλθει από την «θεραπεία σοκ» στις αρχές της δεκαετίας του 90, το μέλλον δεν προδιαγράφεται καθόλου ευοίωνο, κυρίως σε ότι αφορά τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, που όπως συμβαίνει παντού, έτσι και σε αυτόν το ρωσικό αυταρχικό καπιταλισμό «τούρμπο» θα βρεθούν και πάλι κάτω από τις ρόδες του συστήματος.
Η Ρωσία θα βρεθεί χαμένη και εσωτερικά. Μια κοινωνία που είδε τον αυταρχισμό να κορυφώνεται αυτές τις μέρες και που πιθανώς θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι αυτή η κατάσταση δεν θα είναι και τόσο προσωρινή, όσο η ηγεσία της θα παραμένει δακτυλοδεικτούμενη και απομονωμένη, είναι σαφές ότι θα έχει σοβαρά προβλήματα ταυτότητας και συνοχής. Η υποτιθέμενη δημοκρατία, που εγκαταστάθηκε «συμβολικά» στη χώρα με το… πανηγυρικό άνοιγμα του πρώτου McDonalds στις αρχές του 1990, ποτέ δεν άνθισε πραγματικά. Τώρα αποχωρούν και τα McDonalds. Για όλα αυτά δεν είναι άμοιρη ευθυνών και η Δύση, αλλά ο φυσικός αυτουργός παραμένει ο ίδιος ο Πούτιν, παντοδύναμος εδώ και δύο δεκαετίες και πιθανώς ακόμα πιο αυταρχικός στο μέλλον.
Γεωπολιτικά και στρατωτικά ο λογαριασμός θα βγεί ακόμα πιο αρνητικός για τον Ρώσο πρόεδρο. Το ΝΑΤΟ θα παραμείνει παρόν, με ακόμα πιο ενισχυμένο ρόλο σε ολόκληρη την Ευρώπη, ιδίως στην Ανατολική, ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί με την Ουκρανία. Χώρες όπως η Φινλανδία και η Σουηδία θα έρθουν πιο κοντά στο ΝΑΤΟ (ίσως και εντός του). Η ρωσική οικονομία θα συνεχίσει να κατασπαταλά δυνάμεις για εξοπλισμούς και άμυνα, έχοντας απέναντί της μια Ευρώπη, που θα έχει εισέλθει επίσης σε μια ανάλογη λογική διαρκούς εγρήγορσης και πολεμικής ετοιμότητας. Αυτό σίγουρα δεν είναι ένα μοντέλο συλλογικής ασφάλειας, το οποίο υποτίθεται ότι επεδίωκε η Μόσχα, απέναντι στην πολιτική περικύκλωσης των ΗΠΑ.
Ο Πούτιν σέρβιρε στο πιάτο όλα τα επιχειρήματα που χρειάζονταν οι «εχθροί» του για να τον απομονώσουν πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά.Είναι μάλλον απίθανο να δικαστεί ως εγκληματίας πολέμου, όπως απαιτούν τώρα κάποιοι στη Δύση. Το χειρότερο για αυτόν θα είναι ότι κάποια στιγμή, σύντομα, θα περάσει στην ιστορία ως ο πολιτικός, που εγκλημάτισε εναντίον της ίδιας του της χώρας. Μπορεί και να το έχει ήδη καταλάβει. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αισιόδοξο…
Η απροθυμία της Αφρικής να συγκρουστεί με τη Ρωσία βγάζει κερδισμένη την Κίνα
