Oι δύο «μαζεμένοι» αγώνες της Λίβερπουλ με τη Λέστερ, σε διάστημα περίπου μιας εβδομάδας απέδειξαν ότι δεν έχουν άδικο εκείνοι που υπενθυμίζουν τους στενούς δεσμούς πολιτικής και ποδοσφαίρου. Επανέφεραν όμως στο προσκήνιο και το πρόβλημα των τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων και τη φτώχειας στη σύγχρονη Βρετανία.
Ολα ξεκίνησαν όταν στο μάτς του Λιγκ Καπ στο Ανφιλντ στο Λίβερπουλ, οι οπαδοί της φιλοξενούμενης Λέστερ άρχισαν να τραγουδούν ειρωνικά «Ταϊστε τους scousers» (feed the scousers), τουλάχιστον στο διάστημα που η ομάδα τους είχε βρεθεί μπροστά στο σκορ με 3-1. Με τον όρο scousers αποκαλούνται οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής γύρω από το Λίβερπουλ, μιας περιοχής που χτυπήθηκε έντονα από την αποβιομηχανοποίηση από την εποχή της Θάτσερ ακόμα και συνέχισε να έχει σοβαρά προβλήματα και μετά την οικονομική κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πληθυσμός του Λίβερπουλ και της ευρύτερης περιφέρειας έχει συρρικνωθεί σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες εξαιτίας της ανεργίας και της φτωχοποίησης, που έχει πλήξει συνολικά το Βορρά της Αγγλίας. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ (κυρίως) αλλά και της συμπολίτισσας Εβερτον ακούν συχνά ειρωνικά συνθήματα από οπαδούς ομάδων του Νότου, που τους αποκαλούν άλλοτε αλήτες, άλλοτε κλέφτες και γενικώς κακομοίρηδες.
Στο συγκεκριμένο ματς οι scousers αντέδρασαν και ειδικά όταν η Λίβερπουλ ισοφάρισε και αργότερα κέρδισε την πρόκριση στα πέναλτυ περίπου 45.000 άνθρωποι με μια φωνή και στον ίδιο ρυθμό απαντούσαν «Fuck the Torries». Οι φίλοι της Λέστερ ταυτίστηκαν δηλαδή με τους Βρετανούς συντηρητικούς, τους Τόρρις, που πάντα μιλούσαν απαξιωτικά για το Λίβερπουλ και γενικώς δεν ασχολήθηκαν ποτέ ιδιαίτερα με τα προβλήματά του.
Αυτό ισχύει και για το Μπόρις Τζόνσον, o oποίος το 2004 ως δημοσιογράφος είχε καταφέρει να στρέψει όλη την πόλη εναντίον του, κατηγορώντας την για τάσεις «αυτοθυματοποίησης», σε σχέση με την τραγωδία του Χίλσμπορο στο Σέφιλντ, όταν το 1989 είχαν σκοτωθεί 96+1 οπαδοί της ομάδας, στο χειρότερο δυστύχημα, που συνέβη ποτέ στα αγγλικά γήπεδα. Ο Τζόνσον από τότε έχει επιχειρήσει αρκετές φορές να βελτιώσει τη σχέση του με το μεγάλο λιμάνι, αλλά χωρίς επιτυχία.
Η κόντρα συνεχίστηκε λίγες μέρες αργότερα, όταν η Λίβερπουλ έφτασε στο Λέστερ για ένα αγώνα πρωταθλήματος και ηττήθηκε με 1-0. Ολο το γήπεδο με μια φωνή άρχισε πάλι ειρωνικά να τραγουδάει υποτιμητικά για τους «πεινασμένους» από το Merseyside, κάτι που προκάλεσε την οργή των κατοίκων του Λίβερπουλ συνολικά.
Είναι ενδεικτικό ότι σε μια πόλη με πράγματι τεράστια κοινωνικά προβλήματα η αντιμετώπιση της φτώχειας έχει προκαλέσει τεράστια κινητοποίηση της κοινωνίας και έχει γεννήσει πάρα πολλές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.
Η σημαντικότερη από αυτές αφορά ένα θεσμό που πλέον έχει εξαπλωθεί σε πάνω από 2.000 σημεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις «τράπεζες τροφίμων» (foodbanks) το ανάλογο των δικών μας κοινωνικών παντοπωλείων, αλλά σε πολύ πιο οργανωμένη μορφή. Ειδικά στο Λίβερπουλ η δράση αυτή είναι πολύ διαδεδομένη και έχει συνενώσει και τους οπαδούς των δύο αιώνιων ποδοσφαιρικά αντιπάλων στην πόλη: της Εβερτον και της Λιβερπουλ. Ποδοσφαιριστές όπως ο Τρεντ Αλεξάντερ Αρνολντ έχουν δραστηριοποιηθεί σε αυτό τον τομέα, που αποτελεί κάτι σαν το καμάρι της πόλης.
Αν θα μπορούσε να βρει κανείς κάτι «αστείο» στην όλη ιστορία είναι ότι και στο Λέστερ υπάρχουν μπόλικοι φτωχοί, άσχετα από το αν οι οπαδοί της ικανοποιούνται ειρωνευόμενοι τη φτώχεια των «Λιβερπούντλιανς». Πάνω από 25.000 παιδιά στην πόλη του Λέστερ ζουν στην φτώχεια και εξαρτιώνται από τέτοια προγράμματα κοινωνικής βοήθειας. Συνολικά στο Ηνωμένο Βασίλειο ο αριθμός των παιδιών και νέων που μεγαλώνουν σε συνθήκες φτώχειας ξεπερνά τα 4 εκατομμύρια.
Ποιός είναι λοιπόν ο λόγος για τη στάση αυτή των οπαδών των «αλεπούδων» του Λέστερ που ο δημοσιογράφος Τζεφ Γκούλντιγκ αποκαλούσε «μια απελπισμένη αντίδραση από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής»; Πρόκειται για μια προσπάθεια να νοιώσεις εσύ καλύτερα, ειρωνευόμενος κάποιους άλλους που είναι σε ακόμα χειρότερη μοίρα; Ο ίδιος συμπλήρωνε: «Φαντάζομαι ότι οι αρχιτέκτονες των μέτρων λιτότητας που προκάλεσαν μια ανθρωπιστική κρίση στις κοινότητές μας και στους δρόμους μας τρίβουν τα χέρια τους με χαρά, καθώς ο θυμός και η απέχθεια του κόσμου στρέφονται όχι ενάντια σε αυτούς, αλλά σε εκείνους που θεωρούνται ότι έχουν πληγεί περισσότερο».
Υπήρξαν πάντως και φωνές από το Λέστερ, που θύμισαν ότι και στη δική τους πόλη υπάρχει «εργατική τάξη» και γειτονιές που δεν ψηφίζουν μόνο Συντηρητικούς. Ισως η κυριαρχία των «Τόρρις» στις εξέδρες να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι το αγγλικό ποδόσφαιρο μετά τις μελανές εμπειρίες των δεκαετιών ’80 και ’90 με τον χουλιγκανισμό κατάφερε να κρατήσει μακριά από τα γήπεδα τους φτωχούς και οργισμένους.
Οι έλεγχοι ασφαλείας αλλά και τα πανάκριβα εισιτήρια έχουν μετατρέψει το «ζωντανό ποδόσφαιρο» σε μια υπόθεση για τις ανώτερες εισοδηματικά τάξεις. Κάτι που ισχύει άλλωστε έως ένα βαθμό ακόμα και για το Ανφιλντ την ιστορική έδρα της Λίβερπουλ. Μόνο που οι δικοί της οπαδοί εκτός της προαιώνιας απέχθειας για τους Τόρρις, φαίνεται να έχουν και ισχυρότερη ανοσία απέναντι σε τάσεις μεγαλομανίας σε σχέση με εκείνους της Λέστερ. Και σε αντίθεση με άλλα γήπεδα το Ανφιλντ σχεδόν ποτέ δεν θυμίζει ένα ήσυχο θέατρο ή σινεμά…
Διαβάστε ακόμα
ΠΑΕ Ολυμπιακός: «Καλούμε την κυβέρνηση να αναθεωρήσει την απόφαση, αυτό είναι λουκέτο»
Αυξάνονται σταθερά οι «κοψοχέρηδες» οπαδοί του Brexit ένα χρόνο μετά
