Τι χρώμα θα έχουν τα γιλέκα;

Οι μεγάλες διαδηλώσεις της Κυριακής στο Παρίσι και σε άλλες γαλλικές πόλεις σήμαναν συναγερμό για τον «οραματιστή» πρόεδρο Μακρόν και τους αυλικούς του.

Είναι σαφές ότι σταδιακά συμβαίνει, αυτό που φοβόταν η αδύναμη κυβέρνηση με την ανύπαρκτη πλειοψηφία στο συνταγματικά υποβαθμισμένο κοινοβούλιο: Η Γαλλία βρίσκεται μπροστά σε ένα «θερμό φθινόπωρο», που ορισμένοι προβλέπουν ότι θα μπορούσε να εξελιχθεί ακόμα και σε καυτό.

Οι απεργίες στα διυλιστήρια, αλλά όχι μόνο εκεί, που έχουν ξεκινήσει εδώ και εβδομάδες και στις οποίες θα έρθουν από την Τρίτη να προστεθούν κινητοποιήσεις και σε άλλους κλάδους δείχνουν αυτό που προσπαθεί εντέχνως να κρύψει ο «φεγγαρόλουστος ηγεμόνας». Πίσω από τα μεγάλα λόγια και τις φιλόδοξες πρωτοβουλίες πανευρωπαϊκής ακτινοβολίας, που συγκινούν όχι μόνο το παρισινό μιντιακό κατεστημένο, αλλά και απεγνωσμένους ακροκεντρώους σε ολόκληρη την ήπειρο, κρύβεται μια κοινωνία που σιγοβράζει, οργισμένη απέναντι στα οικονομικά αδιέξοδα, που πολλαπλασιάζει η πολιτική του «προέδρου των πλουσίων και των αφεντικών».

Είναι σαφές ότι η Γαλλία βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπως είχε φανεί άλλωστε και στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές. Το μεγάλο στοίχημα δεν είναι ωστόσο αν η κοινωνία θα ξεσηκωθεί απέναντι στις επιλογές ενός προέδρου που δεν έχει καμιά ενσυναίσθηση με τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα που μάχονται καθημερινά για την επιβίωση.

Το ερώτημα είναι αν η δυσαρέσκεια θα εκφραστεί απλώς με μερικές «αντιδράσεις οργής», όπως σε μεγάλο βαθμό είχε συμβεί και με τα κίτρινα γιλέκα, τις οποίες θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί και η παραδοσιακά ισχυρή και «πολεμόχαρη» ακροδεξιά ή αν η Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της και μέσα από τα συνδικάτα και τα νέα ανεξάρτητα κινήματα θα μπορέσει να δώσει αυτή τη φορά ένα διαφορετικό χρώμα στις διαμαρτυρίες, διαμορφώνοντας και μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση.

Το πρώτο δεν είναι απίθανο να συμβεί. Οι ισορροπίες είναι λεπτές. Και κάποιες εθνικιστικές εξάρσεις του Μακρόν, που τώρα στρέφει τα πυρά του ενάντια στην εγωϊστική πολιτική του Βερολίνου θα μπορούσαν εύκολα να εξωκείλουν και να γίνουν σημαία ενός ρεύματος που θα ήθελε να βάψει τα… γιλέκα της επόμενης ημέρας μαύρα.

Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς έχει συνειδητοποιήσει αυτό τον κίνδυνο. Για αυτό το λόγο και προσπαθεί να αναλάβει ρόλο μπροστάρη και όχι απλού παρατηρητή και συρόμενου τελικά πίσω από το κύμα μιας μελλοντικής μαζικής διαμαρτυρίας. Η ελπίδα είναι η Αριστερά να πήρε το μάθημα για τις οδυνηρές συνέπειες της διάσπασής της, όπως αυτές αποτυπώθηκαν στις τελευταίες προεδρικές εκλογές.

Τα γιλέκα θα φορεθούν και πάλι στη Γαλλία, ωθούμενα από την ακρίβεια αλλά και τον αυταρχισμό του Μακρόν, που για μια ακόμα φορά δείχνει να θέλει να λύσει το πρόβλημα με φλύαρες καταγγελίες από τη μια, αστυνομική βία, επιτάξεις και απαγορεύσεις από την άλλη. Το ερώτημα είναι τι χρώμα θα έχουν τα γιλέκα. Κι αυτό το ερώτημα δεν αφορά μόνο τη Γαλλία, αν θυμηθεί κανείς πόσες απόπειρες «κατάληψης των δρόμων» έχουν εκδηλωθεί τα τελευταία τρία χρόνια από την εθνολαϊκίστικη «ψεκασμένη» νέα Δεξιά σε μια σειρά από χώρες, ακόμα και στην θεωρητικά ευημερούσα Γερμανία.

Ακόμα μια συνάντηση «μαμούθ»

Συνεχίζονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις στην TotalEnergies – Με περαιτέρω επιτάξεις απειλεί η γαλλική κυβέρνηση

Επιστράτευση εργαζομένων στη Γαλλία για την κρίση στα καύσιμα