O Ολαφ Σολτς βάζει τους στρατηγούς εναντίον της πανδημίας – Γιατί άλλαξε τη ρητορική της Μέρκελ

Η Ανγκέλα Μέρκελ, σε αντίθεση με ότι είχε για παράδειγμα κάνει ο Εμανουέλ Μακρόν, αλλά και άλλοι ηγέτες όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε αποφύγει στα δύο αυτά χρόνια διαχείρισης της πανδημίας να χρησιμοποιήσει τον όρο «πόλεμος». Ηταν μια συνειδητή επιλογή που ίσως έχει να κάνει και με την προσωπική της κοσμοθεωρία.

Γενικώς η καγκελάριος είχε αποφύγει να παρουσιάσει την αντιμετώπιση του κορωνοϊού ως μια «στρατιωτικού τύπου» επιχείρηση και προσπάθησε να μιλά στην κοινωνία σε ψύχραιμους και κυρίως «ειρηνικούς» τόνους, αν και πάντα ήταν υπέρ αυστηρών περιοριστικών μέτρων, όταν έβλεπε τους δείκτες νόσησης να εκτινάσσονται.

Η προσέγγιση αυτή μοιάζει να αλλάζει τώρα, καθώς ο επόμενος καγκελάριος Ολαφ Σολτς επέλεξε τον υποστράτηγο Κάρστεν Μπρόιερ για τη θέση του επικεφαλής του νέου συντονιστικού οργάνου αντιμετώπισης της πανδημίας, το οποίο δημιουργείται στην καγκελαρία και καθώς ο ιός συνεχίζει να καλπάζει ακάθεκτος στη Γερμανία.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστοριοδίφης για να κατανοήσει ότι η επιλογή αυτή προκαλεί κάποιους ανησυχητικούς συνειρμούς, σε μια χώρα που επί δεκαετίες ήταν υποχρεωμένη να επιδεικνύει στρατιωτική εγκράτεια, για να μην προκαλεί φόβο στους γείτονές της.

Η απόφαση του Σολτς έχει λοιπόν προκαλέσει ποικίλα σχόλια. Πολλοί θεωρούν ότι μια στρατιωτική λογική είναι ιδανική για να αντιμετωπιστεί μια κρίση, που μέχρι πριν δύο χρόνια έμοιαζε σαν ένα υπερβολικό σενάριο δυστοπικού σίριαλ. Και υπενθυμίζουν ότι και σε άλλες χώρες, όπως η Ιταλία έχει δοθεί η διαχείρισή της σε μεγάλο βαθμό σε στρατιωτικούς. Αλλωστε ο στρατός ήταν που στο αποκορύφωμα του πρώτου κύματος της πανδημίας ρίχτηκε στη «μάχη» για την αποφυγή των χειρότερων.

Αλλοι επισημαίνουν ότι η νέα κυβέρνηση πριν καν αναλάβει τα ηνία στα διάφορα εμπλεκόμενα υπουργεία, ομολογεί την αδυναμία της να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με αποκλειστικά πολιτικά εργαλεία.

Μένει να δούμε πόσο «στρατιωτικό» χαρακτήρα θα αποκτήσει η εφαρμογή νέων μέτρων και περιορισμών προκειμένου να αναχαιτιστεί το σημερινό κύμα στη Γερμανία και αν αυτό το μοντέλο θα εμπνεύσει και άλλες χώρες να το υιοθετήσουν.

Καλό θα είναι πάντως να έχουμε όλοι το νου μας. H πανδημία έχει φέρει πολλούς «νεωτερισμούς» στη λειτουργία των δυτικών δημοκρατιών. Περιορισμούς δικαιωμάτων και ελευθεριών, παρακάμψεις κοινοβουλίων, διαδικασίες αναθέσεων εξπρές, και πολλά άλλα. Το να μας συνηθίσει τώρα και στην ιδέα ότι χρειάζεται ένας «στρατηγός» για να μας βγάλει από το αδιέξοδο δεν είναι απαραίτητα μια εξέλιξη, που ενισχύει την εμπιστοσύνη στην κοινωνία των πολιτών. Αυτή που υποτίθεται ότι βρίσκεται στο επίκεντρο της ιδέας της μεταπολεμικής Ευρώπης.