Ciao Italia!

Ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσουμε την Ιταλία που ξέραμε; Κάπως έτσι μοιάζει το κλίμα σε μεγάλη μερίδα του ευρωπαϊκού Τύπου μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής. Ετοιμάζονται οι Ιταλοί να εγκαταλείψουν το «μαντρί»; Είναι η άνοδος στην εξουσία της ακροδεξιάς σε συνεργασία με τα κατάλοιπα της Χριστιανοδημοκρατίας μια σκηνή από το μέλλον της Ευρώπης, μια νέα «κανονικότητα»;

Το σίγουρο είναι ότι οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες δε μπόρεσαν να αποτρέψουν αυτό που έβλεπαν να έρχεται κατά πάνω τους με φόρα. Τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα για να κάνεις ότι τα αγνοείς και η «παρέμβαση» φον ντερ Λάιεν την περασμένη Παρασκευή μύριζε πανικό και αμηχανία. Αλλά στις Βρυξέλλες έχουν αποδείξει ότι είναι χαμένοι στη μετάφραση. Δεν μπόρεσαν να αποκωδικοποιήσουν το σύνθημα «Πρώτα η Ιταλία».

Οι Ιταλοί έχουν μπουχτίσει. Και όχι μόνο αυτοί. Πάνω από μια δεκαετία λιτότητας, πανδημίας, ακρίβειας. Το μόνο που ακούν εδώ και χρόνια είναι υποδείξεις, συμβουλές, απαγορεύσεις. Εχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη τόσο προς το διευθυντήριο των Βρυξελλών, όσο και προς τη δική τους πολιτική τάξη. Αυτό αποδεικνύεται και από το υψηλό ποσοστό αποχής, αλλά και από την αδιαφορία ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας για το αν θα χαρακτηριστούν «φασίστες».

Ο θρίαμβος της ακροδεξιάς δεν έπεσε από τον ουρανό. Η συμμετοχή της στην εξουσία έχει απενοχοποιηθεί εδώ και δεκαετίες, χάρις στην κεντροδεξιά του Μπερλουσκόνι, αλλά όχι μόνο εξαιτίας αυτής. O στρουθοκαμηλισμός με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η διολίοθηση της κοινωνίας προς ακραίες θέσεις από την ΕΕ δε μπορεί τώρα να δικαιολογηθεί με αόριστες «ανησυχίες». Αν ανησυχούσαν πραγματικά είχαν πολλές αφορμές, όχι μόνο στην Ιταλία, να αναζητήσουν τις αιτίες. Αλλά κάθε φορά που έρχεται μια τέτοιου τύπου «σφαλιάρα» από τους πολίτες, απλώς εκτιμούν ότι είναι κάποιοι παραστρατημένοι που αντιδρούν και «πού θα πάει, θα γυρίσουν». Ο κυνισμός απέναντι στην διόγκωση των ανισοτήτων και της ανασφάλειας έχει «επικές» διαστάσεις. Οταν οι άνθρωποι αναμένουν μάταια απαντήσεις από το κατεστημένο κάποια στιγμή θα στραφούν εναντίον του. Οταν ο στενός κορσές σου σφίγγει την ανάσα δεν σε νοιάζει ποιές μπορεί να είναι οι μακροπρόθεσμες επιδιώξεις αυτού που σου υπόσχεται να στον χαλαρώσει.

Η ήττα της Κεντροαριστεράς είναι εξαιρετικά οδυνηρή, όχι μόνο γιατί ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο εμφατική. Το πρόβλημα είναι ότι δείχνει την φτώχεια ιδεών, την απουσία εναλλακτικής πρότασης από τη μεριά της. Οταν το σχέδιο σου είναι απλώς να συνεχίσεις στα βήματα μιας κυβέρνησης ενός διορισμένου τεχνοκράτη πρωθυπουργού, τότε δε μπορείς να κατηγορήσεις αυτούς που σου γυρίζουν την πλάτη.

Το σοκ που δήθεν νοιώθουν τώρα πολλοί από το εκλογικό αποτέλεσμα είναι υποκριτικό. Είναι ορατό πλέον ακόμα και στους πλέον αδιάφορους ότι η «Ευρώπη» βρίσκεται σε περιδίνηση. Εγκλωβισμένη σε μια «αγοραία» λογική ΤΙΝΑ, υπάκουη απέναντι στον υπερατλαντικό αδερφό, προσφέρει μόνο «δόγματα» στους πολίτες. Καμιά εναλλακτική, κανένα περιθώριο αμφισβήτησης μιας πορείας, που γεννά διαρκώς νέα αδιέξοδα. Η προειδοποίηση των Ιταλών δεν είναι η πρώτη. Είναι σίγουρα η πιο ηχηρή. Κάποιοι έχουν φορέσει προκαταβολικά ωτασπίδες για να πουν πάλι, ότι δεν άκουσαν τίποτα.

Μεταφράζοντας το «Πρώτα η Ιταλία»

Αναβάπτιση της ιταλικής Δεξιάς ή εξαγνισμός του φασισμού

Κυβέρνηση «για όλους τους Ιταλούς» υπόσχεται η Μελόνι – Ανησυχεί την Ευρώπη η θαυμάστρια του Μουσολίνι

Οι γερμανικές εφημερίδες για τις ιταλικές εκλογές

Ιταλικές εκλογές: Πρώτο κόμμα η αποχή;