Η «μία Κίνα», η «μεγάλη Ρωσία» και οι ΗΠΑ ως πανταχού παρούσα υπερδύναμη

Aν αυτό δεν είναι σκηνοθεσία σε στυλ «Η Αυτοκρατορία αντεπιτίθεται» τότε τι άλλο μπορεί να είναι; Μέσα σε λίγες μόνο ώρες οι ΗΠΑ φρόντισαν να μας θυμίσουν ότι είναι… παντού και είναι ≤σκληρές και αποφασισμένες≥. Ουκρανία, Αφγανιστάν, Ταϊβάν.

Τι σηματοδοτεί η δολοφονία Αλ Ζαουάχρι;

Ο πρόεδρος Μπάιντεν ανακοίνωσε με μπόλικη υπερηφάνεια την δολοφονία του «διαδόχου» του Μπιν Λάντεν, Αλ Ζαουάχρι με χειρουργικά χτυπήματα στο Αφγανιστάν και χάρις στην εξαιρετική δουλειά των μυστικών υπηρεσιών. Ενα χρόνο μετά την άτακτη υποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων, η Ουάσιγκτον δηλώνει παρούσα με ένα ιδιόμορφο τρόπο και σε μια προσπάθεια να σβήσει τις κακές αναμνήσεις και την αίσθηση της ήττας, που έχει αφήσει η πολυδάπανη και τελικά αποτυχημένη εκστρατεία, που σαν μοναδικό αποτέλεσμα είχε να παραδώσει την χώρα και πάλι στους Ταλιμπάν. Για να αφήσουμε στην άκρη ότι ανεξαρτήτως του «βιογραφικού» του δολοφονηθέντος, εδώ έχουμε μια σαφή προσπάθεια να εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη παγκοσμίως ότι οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ μπορούν να είναι και συλλέκτες πληροφοριών και δικαστές και εκτελεστές ταυτόχρονα, χωρίς να έχουν την υποχρέωση να λογοδοτήσουν σε κανένα.

Ενεργό εμπόλεμο μέρος στην Ουκρανία;

Σχεδόν ταυτόχρονα οι ΗΠΑ σχεδόν με αυταρέσκεια καταγράφουν την «κατηγορία» της Μόσχας, ότι ουσιαστικά παίρνουν μέρος ενεργά στον πόλεμο της Ουκρανίας, με την παροχή πολεμικού υλικού, πληροφοριών για την επιλογή στόχων και συντονισμό των επιχειρήσεων, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο το θερμόμετρο μιας πολεμικής αναμέτρησης, που φαίνεται να μην εξελίσσεται, όπως είχε ελπίσει ο Αμερικανός πρόεδρος. Το τι μπορεί να σηματοδοτεί αυτή η διαπίστωση της Μόσχας μένει ακόμα να φανεί. Αλλά είναι σαφές ότι στην Ουάσιγκτον δεν θέλουν να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, όσο και αν συνεχίζουν να το εύχονται ανοιχτά ή ενδόμυχα οι Ευρωπαίοι και όσο και αν ανά πάσα στιγμή η δυναμική αυτής της αναμέτρησης, που μοιάζει να συνεχίζεται σε «σιγανή φωτιά» θα μπορούσε να οδηγήσει σε απρόβλεπτες και μη αναστρέψιμες εξελίξεις, όπως προειδοποίησε ο ΓΓ του ΟΗΕ.

Τι ήθελε να πει η «ατρόμητη» Νάνσι Πελόζι;

Την ίδια ημέρα η πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, Νάνσι Πελόζι, αποφάσισε τελικά να αψηφήσει τις προειδοποιήσεις, αλλά και τις ξεκάθαρες απειλές από το Πεκίνο και να μεταβεί στην Ταϊβάν, ως η «ατρόμητη πολεμίστρια με τα ροζ» προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. Τα περί σχετικής δυσφορίας του Μπάιντεν για αυτή την κίνηση έχουν μάλλον «φιλολογικό» χαρακτήρα. Αν μάλιστα η επίσκεψη έγινε χωρίς την προεδρική «έγκριση» τότε τα πράγματα είναι χειρότερα από όσο φαίνονται. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

Πρακτικά βεβαίως η κίνηση αυτή λίγα αποτελέσματα μπορούσε να επιφέρει. Σημειολογικά όμως είναι μια ανοικτή πρόκληση απέναντι στην Κϊνα, που για να μην ξεχνιόμαστε παραμένει για τους σχεδιαστές της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής ο σημαντικότερος αντίπαλος παγκοσμίως. Μόνο που με τέτοιες κινήσεις ο αντίπαλος θα μπορούσε να μεταμορφωθεί ακαριαία αε εχθρό.

Η πρόκληση αυτή θα ήταν αστείο να εξηγηθεί μόνο με τις όποιες «φιλοδοξίες» της 82χρονης πολιτικού, που κάποιοι με αρκετή δόση φαντασίας ισχυρίζονται ότι θα ήθελε να διαδεχτεί τον 79χρονο Τζο Μπάιντεν στην προεδρία. O ενθουσιασμός που προκάλεσε η κίνηση της Πελόζι στις τάξεις των Ρεπουμπλικανών αντιπάλων της μας προϊδεάζει για μια περίοδο εξαιρετικά ψυχρών σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες, που θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι, ακόμα και αν δεν εκτραπεί στρατιωτικά, θα έχει ολέθριες συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία.

Πόσο ελεγχόμενη μπορεί να παραμένει η «ελεγχόμενη ένταση»;

Ολα αυτά μαζί δεν μπορεί να είναι τυχαία, ούτε μπορεί να μην σχετίζονται με την προσπάθεια της αμερικανικής προεδρίας και των Δημοκρατικών ειδικότερα να διατηρήσουν ένα σκηνικό παγκόσμιας, αλλά «ελεγχόμενης έντασης» και να αποδείξουν ότι είναι ικανοί να παίρνουν «δύσκολες αλλά αναγκαίες» αποφάσεις. Τουλάχιστον εκτός της επικράτειας της χώρας. Στόχος επίσης να θυμίζουν στον πλανήτη, ότι οι ΗΠΑ παραμένουν η κυρίαρχη δύναμη με δικαίωμα λόγου, αλλά και παρέμβασης για ότι συμβαίνει ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της γης. Και έχουν την ισχύ να παίζουν σε πολλά μέτωπα ταυτοχρόνως.

Συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων στην Ουάσιγκτον φαίνεται να έχουν επενδύσει σε μια στρατηγική «παγκόσμιας κρίσης διαρκείας». Θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μια άλλη όψη και ταυτόχρονα συνέχιση της πολιτικής «Πρώτα η Αμερική» και το μεγαλείο της του Ντόναλντ Τραμπ.

Οπως σημείωνε και ένας Γερμανός Χριστιανοδημοκράτης «λες και δεν έχουμε αρκετές εστίες κρίσης παγκοσμίως», η ηγεσία των ΗΠΑ μοιάζει να επιθυμεί και τη δημιουργία νέων. Το ερώτημα είναι φυσικά αν όλες αυτές οι εστίες φωτιάς θα μπορούν να συντηρούνται μονίμως «υπό έλεγχο» ή αν κάποια στιγμή θα μπορούσαν να αποκτήσουν ανεξέλεγκτη δυναμική. Για ένα τέτοιο ενδεχόμενο ο γηραιός κύριος Πρόεδρος και το επιτελείο του δεν έχουν δώσει δείγματα σοφίας για τις πιθανές τους αποφάσεις. Και τα μηνύματα από το απέναντι στρατόπεδο είναι εξίσου δυσοίωνα.

Πόση εκρηκτική ύλη κρύβει η Ταϊβάν;

Πούτιν και Ερντογάν έχουν ακόμα πολλές ανοιχτές κοινές παρτίδες

Υποτροπιάζει ο «μεγάλος ασθενής» της Ευρώπης;