Σημαιοφόροι της δημοκρατίας, αλλά μόνο κατά περίπτωση

Oι δύο βασικοί σημαιοφόροι του δυτικού τρόπου ζωής, της ελευθερίας και της δημοκρατίας έδωσαν το σύνθημα την περασμένη εβδομάδα. Ο Τζο Μπάιντεν, πριν κολλήσει κορωνοϊό, ταξίδεψε στη Σαουδική Αραβία, τη χώρα που βρισκόταν σε ένα ιδιότυπο καθεστώς απομόνωσης λόγω του απολυταρχικού της χαρακτήρα, κυρίως μετά την προκλητική και ανενδοίαστη δολοφονία του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι.

Ο Αμερικανός πρόεδρος έδωσε έτσι άφεση αμαρτιών σε ένα καθεστώς που ο ίδιος είχε καταγγείλει δημόσια προεκλογικά, όπως τώρα καταγγέλει το καθεστώς του Πούτιν. Αλλά άλλαξαν οι εποχές, άλλαξαν και οι ανάγκες.

Σχεδόν ταυτόχρονα η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πάλι εξαιτίας της (ενεργειακής) ανάγκης βρέθηκε αγκαλιά με τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν, Αλίεφ συγχωρώντας και αυτή με τον τρόπο της ένα επίσης απολυταρχικό καθεστώς, το οποίο έχει εμπλακεί και σε στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον της Αρμενίας. Η «απεξάρτηση» από την αντιδημοκρατική Ρωσία επιβάλει πλέον να κάνουμε και τα στραβά μάτια αν χρειαστεί προκειμένου να βρούμε εναλλακτικές.

Τώρα σειρά να ξεπλύνει το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας έχει η κυβέρνηση των προθύμων. Αφού πήγε εκεί ο πρόεδρος Μπάιντεν, ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης δεν έχει κανένα πρόβλημα να γίνεται ο πρώτος ηγέτης χώρας της ΕΕ που υποδέχεται τον ισχυρό Σαουδάραβα πρίγκιπα Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως και κάτι που μια κυβέρνηση της Δύσης θα βάλει ψηλά στο… βιογραφικό της, αλλά πάλι δεν είναι και έκπληξη.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει αναλάβει εδώ και αρκετούς μήνες να βγάλει από την διπλωματική απομόνωση το καθεστώς του Ριαντ, προσβλέποντας σε ένα ισχυρό σύμμαχο, ο οποίος διατηρεί μεγάλη επιρροή και… απλωμένα πλοκάμια σε μεγάλο κομμάτι του αραβικού κόσμου, έστω και αν αυτά τα πλοκάμια συχνά πνίγουν λαούς. Η στρατιωτική συνεργασία έχει προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό, διανθισμένη πάντως με κάποιες κατά καιρούς μάλλον άστοχες δηλώσεις περί «κοινών αρχών και αξιών». Τέτοια γλωσσικά ατοπήματα είναι βεβαίως συνηθισμένα, όταν επαγγελματίες στρατιωτικοί παρασύρονται από τον οίστρο που τους προκαλούν οι αναμμένες κάμερες και προσπαθούν να μιλήσουν ως επαγγελματίες πολιτικοί…

Πέραν αυτού πάντως είναι λογικό να γεννιούνται και κάποια ερωτήματα για το κατά πόσο ένα τέτοιο αδίστακτο καθεστώς μπορεί να θεωρείται ένας φερέγγυος και αξιόπιστος σύμμαχος όταν έχεις απέναντί σου ένα άλλο αδίστακτο και αντιδημοκρατικό καθεστώς όπως αυτό της Τουρκίας. Οσο για την υποστολή της σημαίας της ελευθερίας και της δημοκρατίας κατά περίσταση, αυτή πια δεν ενοχλεί κανέναν στη Δύση. Οι πρόσφατοι έπαινοι προς τον Ερντογάν για την παρέμβασή του στο θέμα των ουκρανικών σιτηρών και με τη βούλα του ΟΗΕ είναι η πιο πρόσφατη σχετική υπενθύμιση.

Σωτήρης Ρούσσος: Να είμαστε έτοιμοι για πιο σκληρό «παζάρι» από την Τουρκία

Τα εγκλήματα της Μόσχας ξεπλένουν όλα τα υπόλοιπα

Πράσινη ενεργειακή μετάβαση… εμπλουτισμένη πυρηνικά